VU Magazine 1983 - pagina 513

Frank R.Boddendijk

29/10 Aan het einde van de middag hoorde ik een klop op mijn deur. Op mijn „binnen" betrad één van onze oudstudenten mijn werkkamer. „Stoorik?", vroeg hij. En dat deed hij natuurlijk, wat ik hem ook vertelde. Ik was juist ingespannen bezig om met behulp van papier, pen, lineaal en mijn denkraam een schema te voltooien voor een deeltijdse opleiding in ons vak. Zo'n opleiding is momenteel bitter hard nodig. Niet alleen om in de vraag te voorzien, maar ook om door middel van het aanbod van zo'n opleiding extra studenten te krijgen, c.q. de landelijk te verwachten terugval in het aanbod van dagstudenten in verband met het wegebben van diverse na-oorlogse geboortegolven zónder (al te veel) ontslagen te kunnen overleven. Daar komt dan bovendien nog bij dat in Leiden zo'n opleiding al draait en andere universiteiten er over denken. De vraag of wij zelf zo'n opleiding willen is derhalve nauwelijks relevant; uit concurrentie-oogpunt moéten we wel. De vraag die nog wel ter beantwoording open staat is of de minister aan onze plannen goedkeuring zal hechten. En daartoe is het nodig dat er een goed voorstel op tafel komt en daartoe was ik me nu juist als een klein radertje in de facultaire machine aan het uitsloven. Maar juist in verband met de door ons nagestreefde kwaliteit van onze opleiding is het interessant om van afgestudeerden te horen hoe zij mede dankzij de door hen genoten opleiding maatschappelijk funktioneren. Tot op heden is het aantal werklozen onder onze

vu-Magazine 12(1983) 11 december 1983

afgestudeerden uiterst gering. Ook mijn gast was goed terecht gekomen. Na twee jaar buitenlandse dienst als zoveelste secretaris op een van onze ambassades in Afrika was hij nu tijdelijk in Den Haag gedetacheerd. Omdat hij mij van vroeger kende, nam hij terecht aan dat ik de vorige zaterdag in Den Haag had gedemonstreerd. Hij vroeg mij hoe ik de sfeer ervaren had. Zelf had hij gehoord dat de demonstranten een zekere moedeloosheid hadden uitgestraald omdat ze natuurlijk toch wel wisten dat het besluit tot plaatsing van de gewraakte kruisraketten reeds genomen is. Tja, vanuit deze invalshoek had ik de zaak nog niet bekeken, ik zit dan ook niet bij de buitenlandse dienst. En ik had geen informanten die mij na afloop van de demonstratie precies uit de doeken hebben gedaan wat er zo allemaal meeliep. Zelf heb ik geen compleet beeld gekregen van de demonstratie, en dat kan natuurlijk ook niet als je zelf meeloopt met een half miljoen andere mensen in een cirkelvormig lint door de Hofstad. Je kunt niet veel sneller, maar ook niet veel langzamer dan de mensen voor en achter je. Opvallend was dat wij aan het einde van de tocht mensen zagen die 's ochtends vlak voor ons hadden gelopen. Kortom, van al die mensen zie je er tijdens zo'n demonstratie maar betrekkelijk weinig. Maar waar ik liep of stond, de sfeer kon niet kapot. Wij waren met het hele gezin gegaan, hadden geen file- of parkeerproblemen ondervonden en waren ruimschoots op tijd op het Malieveld aanwezig om te

kunnen genieten van carillonspel en ander muzikaal onthaal. We hebben genoten van de melk die door de groep,,öoeren en boerinnen tegen kernwapens" gratis verspreid werd in de buurt van de Amerikaanse ambassade, waar overigens in antwoord op de oud-strijdersleus —„öefer 'n raketin mijn tuin dan een Rus in de keuken "—tal van originele varianten te bewonderen waren. Zoals,,beter een Rus in mijn keuken dan géén keuken ",„ beter een Rus(sin) in mijn bed dan een kruisraket" en,,beteréén Rus in mijn keuken dan tien kruisraketten in de luctit". De meest originele variant vond ik echter,,een Rus in de keuken? Geef hem koffie!". Doordenkend over deze leuzen was ik zelf gekomen tot de uitspraak „//e ver een keuken dan een achtertuin". Maar toen realiseerde ik mij dat de eveneens gewraakte neutronenbom bij hantering juist tot een dergelijke variant zou leiden. ,,Zelfs geen waterpistooltje " vond ik erg ludiek, maar het meest treffend was toch wel het spandoek „//c ben geboren na de oorlog en zo zou ik het ook willen houden". Ju\stüeze\eusgai aan waar het de demonstranten om ging. Al zou volgens een wetenschappelijk onderzoek ongeveer 95 % van de demonstranten als politiek links te kwalificeren zijn, hetging niet om een ,,gebroken-geweertjespolitiek" noch om een publiek dat slechts wist te kiezen uit twee slechte zaken (üe „t^ussert-Moskou"problematiek). Er demonstreerden alleenstaanden, potten en dienstplichtigen in uniform; kinderen, ouders en grootouders.

Mensen die in de jaren zestig schouderophalend aan de kant stonden te kijken wanneer bij voorbeeld in Amsterdam weer eens tegen de Amerikaanse aanwezigheid in Vietnam gedemonstreerd werd, klapten nu wél enthousiast mee ter ondersteuning van de yell ,, Dit is het begin, wij gaan door met de strijd!". Kortom, er liep van alles mee, maar centraal stond en staat een terugdraaien van de atoombewapening in Oosten West. Na afloop is van VVD-zijde opgemerkt dat men eigenlijk meer demonstranten verwacht had, gezien de enorme propaganda. De minister-president merkte op dat de macht niet bij de straat maar bij de staat berust, terwijl de EO via teletekst liet weten dat „Wanneer er maar genoeg gedemonstreerd wordt in WestEuropa en die mensen krijgen ook nog hun zin, dan heb je een grote kans uiteindelijk geen kruisraket maar een SS-20 in je achtertuin te krijgen". Gelukkig is een land dat vrijheid van meningsuiting kent; alleen begrijp ik niet dat zovelen zich opwinden over het feit dat nog veel meer van dit recht op vrolijke doch doelbewuste wijze gebruik gemaakt hebben op de 29ste oktober. Juist vanwege het feit dat ondanks de economische crisis, de talloze bezuinigingen en de nog steeds voortgaande bewapeningswedloop een groter aantal mensen dan ooit tevoren toch de straat optrekt om uiting te geven aan de eigen opvattingen zodat politici bij zichzelf te rade kunnen gaan of zij nog wel het volk vertegenwoordigen, juist dit feit stemt mij hoopvol. En die hoop proberen we ook een beetje in ons onderwijs uit te dragen. Of dit ook lukt? Wij zijn ook maar mensen. Wel is mij opgevallen dat meer dan de helft van de mensen die in ons gebouw werken, mee gedemonstreerd hebben. En dat kun je van de jongere-jaarsstudenten geloof ik nietzeggen.

435

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen