GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

VU Magazine 1983 - pagina 407

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

VU Magazine 1983 - pagina 407

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

De pijnpoli breidt uit In gesprek metprof. Pearce door D. de Joode Duizenden Nederlanders lijden pijn. Niet alleen figuurlijk door leed of smart, maar vooral letterlijk. Velen proberen ermee te leven, andere reizen de halve wereld af om ervan verlost te worden. Steeds meer zoeken hun heil op een pijnpoUküniek. Het VU-ziekenhuis heeft zo'n pijnpoH. „Een unieke zaak?" vroegen wij prof Pearce, anesthesist van ons ziekenhuis en de voorvechter van deze poh. „Niet uniek", zegt hij, „wel een van de grootste en snelst groeiende in ons land. Zo'n kleine tien jaar geleden heb ik de eerste stappen gezet om via onze afdeüng patiënten apart en meer gestructureerd voor hun pijn te behandelen. Van september 1976 tot de herfst van het vorig jaar behandelden we uitsluitend patiënten van het eigen ziekenhuis. Nadien is de pijnpoh opengesteld ook voor rechtstreekse verwijzing door huisarts en externe speciahst, hoewel dit feit vooralsnog niet wereldkundig is gemaakt." — Dit lijkt een gigantische uitbreiding van de werkzaamheden. „Ja het kost ook veel tijd. Maar nu prof Booij zijn werk bij ons is begonnen heb ik de gelegenheid om de pijnpoükliniek verder op- en uit te bouwen. Dat de groei snel gaat bewijzen de cijfers; vorig jaar waren er 169 patiënten waarvan 62 nieuw. In het eerste kwartaal van dit jaar hebben we al 42 nieuwe patiënten ingeschreven. — Om welke pijnlijders gaat het? „Vaak zijn het mensen die al meerdere malen zijn geopereerd of bij alternatieve geneeswijzen of therapieën geen baat vinden. Ik ga er ook vanuit dat als iemand zegt dat hij pijn heeft, er ook echt pijn is. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er maar één soort pijn is. Pijn kan een enkele keer psychisch zijn en dan ook erg

zeer doen. Naarmate een chronische pijnbeleving meer invloed krijgt op het geesteUjk leven van de patiënt, des te minder zal een zuiver somatische (lichamelijke, red.) aanpak kans op genezing bieden. Diezelfde behandehng die bij het ontstaan van de pijn op haar plaats was is nu niet alleen onvoldoende maar zelfs verkeerd. Het steeds veranderen van somatisch gerichte strategie zal de patiënt de overtuiging bijbrengen dat men geen raad met hem weet; erger nog, dat „zijn geval" uitzonderhjk of zelfs ongeneeslijk is. Iedere nieuwe poging zal misschien even helpen maar ten slotte toch tot falen gedoemd zijn. In dergelijke situaties is de samenwerking met een medische psycholoog onontbeerlijk. De behandeling kan nu integraal worden uitgevoerd; de patiënt kan stapsgewijs worden ingehcht over de wisselwerking die bij hem plaatsvindt tussen lichamelijke pijnverwekker en de psychische gevolgen van de pijn. Hij kan zodoende actief meewerken aan zijn eigen genezing. Alleen dan heeft de somatische pijnbestrijding bij chronische pijn zin." „In ons team werkt een medisch psycholoog en er wordt door ons gebruik ge-

maakt van de kunde en kennis van gedragswetenschappen van de VU. We beginnen echter altijd aan de somatische kant; bij ons is hij „patiënt" en niet bij voorbaat „cliënt". Dikwijls merken we dat er onvoldoende echt is doorgeprikt naar de plaats waar de pijn wordt gevoeld. Stap voor stap komen we daarachter en proberen veelal in samenwerking met vele andere speciahsten van onze „pijngroep" dejuiste therapie te bepalen". - Zoals? „Bijvoorbeeld een blokkade van een zenuw tot stand brengen d.m.v. bevriezing, of een operatie. Een bewegingstherapie of het gebruik van een electrische zenuwstimulator behoort eveneens tot de therapieën. Een zenuwstimulator is een klein door batterijen gevoed apparaat; 't is door de patiënt zelf te bedienen nadat het door ons is ingesteld en er instructie over is gegeven. Vanuit dat apparaatje lopen een paar draden die met plakkertjes op de huid zijn verbonden. Nauwkeurig is bepaald waar die plakkertjes moeten zitten. De patiënt komt regelmatig voor con-

trole bij ons en levert na genezing het apparaatje weer in. Zowel de ziekenfondsen als de particuliere verzekeringsmaatschappijen vergoeden het gebruik van deze apparaten en natuurlijk valt het bezoek aan de pijnpoh op zich ook onder de ziekenfonds- en verzekeringsnormen." — In het nieuwe pohkhniekgebouw krijgt u meer ruimte? „Ja gelukkig wel. Zoals de zaken er nu voor staan krij gen we daar ten behoeve van de pijnpoh drie spreek/onderzoek/behandelkamers, eengrote behandelkamer, twee stafkamers en een centrale wachtruimte. Als de groei zich echter net zo voortzet als nu, denk ik ook daar spoedig meer ruimte nodig te hebben en zeker vijf spreek/onderzoek/behandelkamers in totaal." ,,De ontwikkehng van de pijnpoh, die ook sterke extra-murale kanten heeft (buiten het ziekenhuis üggend, red.) lijkt mij in te spelen op het door de overheid gewenste beleid." Dit interview werd overgenomen uit „ o p de Hoogte", het orgaan van het Academisch Ziekenhuis der Vrije Universiteit.

Nieuwe methode voor nierpatiënten Drie AZVU-dialysepatiënten en tien nieuwe nierpatiënten konden, sinds de afdeUng Hemodialyse & Nefrologie startte met de dialysevervangende CAPD-methode, worden geholpen. Tot nu toe is men enthousiast over deze nieuwe vorm van buikholtespoeüng. De een omdat het strenge drinkdieet tot de verleden tijd behoort; de anderom de vrijheid weer eens te kunnen gaan en staan waar je wilt, omdat je de spoeling overal zelf kunt uitvoeren. Weer een ander ten slotte is blij dat

er niet meer hoeft te worden geprikt. Hoe lang nierpatiënten gebruik kunnen maken van deze „Continue Ambulante Peritoneale Dialyse" is nog onzeker. Onze zuiderburen houden een gemiddelde van 5 jaar aan, omdat er daarna vaker complicaties optreden. Als er binnen die tijd nog geen niertransplantatie heeft kunnen plaatsvinden, blijkt de overstap naar thuisdialyse vaak gemakkehjker dan voorheen. Men is dan gewend een en ander zelf te regelen. 9

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van zaterdag 1 januari 1983

VU-Magazine | 520 Pagina's

VU Magazine 1983 - pagina 407

Bekijk de hele uitgave van zaterdag 1 januari 1983

VU-Magazine | 520 Pagina's