VU Magazine 1985 - pagina 339

van een Amerikaan van Pax Christi zelfs toestemming van de officiële Vredesraad gekregen om voor het gebouw van de raad — dat uiteraard aan de Prospect Mira, ofwel Vredesweg gelegen is — informatie te verspreiden over hun vredesactiviteiten. Helaas waren er nogal veel KGB'ers aanwezig en hadden de voorbijgangers weinig belangstelling voor hen. Misschien ook dachten de voorbijgangers dat het om een actie van de officiële vredesraadging. Seminars Een derde vorm van activiteit die door de Trust-group georganiseerd wordt is het wekelijkse seminar dat in de regel bij één van de leden thuis wordt gehouden. Ondanks de onmogelijkheid om via advertenties hierop de aandacht te vestigen worden de bijeenkomsten goed bezocht, vooral door jongeren, zoals wij de volgende avond zelf konden waarnemen. Ditmaal wordt het seminar gehouden in de flat van Alexel enOlga Loesnikov. Alexei kon niet aanwezig zijn omdat hij dienst had als straatveger. Weliswaar was hij in 1979 gepromoveerd tot doctor in de natuurkunde en had hij vervolgens vier jaar als fysicus op een instituut van de Akademie van Wetenschappen gewerkt, maar dank zij zijn werk voor de Moskouse afdeling van Amnesty International was hij ontslagen en mocht hij nog blij zijn dat hij een baan als straatveger had kunnen vinden. Want zonder baan wordt je gearresteerd of de stad uitgezet. "Vandaar dat wij wel eens een 'werkster' hebben. Als een vrouw zoiets overkomt, kunnen we haar een officieel contract aanbieden en is ze voorlopig weer gered", aldusOlga. Omdatvoor Alexei het werk voor Amnesty onmogelijk werd, en het Amnesty-werk in de SU in feite überhaupt onmogelijk is vanwege het verbod op buitenlandse correspondentie of het sturen van geld of goederen naar gevangenen in het buitenland, is hij, zodra hij van de Trustgroup hoorde, actief lid geworden. De flat van de Loesnikov's puilt uit van de belangstellenden voor het seminar. In de twee grote kamers zitten overal groepjes mensen intensief met elkaar te praten. Op diverse tafels staan grote theekannen. Wij worden als eregasten naar de bank in de woonkamer geleid, terwijl ongeveer vijftig mensen zich rondom ons groeperen, allen geïnteresseerd in de zaken die wij vertellen over de Westerse vredesbeweging, het IKV, het komende EMD-congres te Amsterdam e.d. Aan de wand tegenover ons hangt een grote IKV-vlag: "alle kernwapens de wereld uit, te

VU-magazine, 14e jaargang nr. 7, juli/augustus 1985

Tijdens het seminar in de flat van de Loesnikov's

beginnen bij Nederland". Links van mij zie ik een sticker met de mededeling "One nuclear bomb can ruin your whole day", geflankeerd door de teksten "Stop Nuclear Power& Weapons" en "Women against military power". Tussen de vele foto's van straatactiviteiten hangt een wit papiertje met het simpele onderschrift "seized", ter herinnering aan het feit dat daar ooit een actiefoto hing welke bij een huiszoeking door de KGB in beslag was genomen. Een uiterst serieuze Nicolai Khramov brenqX het punt van dienstweigering in discussie, en dan blijkt voor de zoveelste keer dat onze materiële weelde hen niet zozeer boeit als wel ons instituut van vervangende dienstplicht, en andere zaken waaruit blijkt dat ons recht op vrije meningsuiting gematerialiseerd kan worden. De onderscheiden oorlogsveteraan dr. G. Samoycovitch vertelt dat hij erg onder de indruk is van de activiteiten die wij in ons land organiseren, maar, vraagt hij zich af, "zijn wij ook bereid om met hen deel te nemen aan een straatactiviteit ter onderstreping van het wederzijdse vertrouwen?". Ook Vladimir Brodskiy, een voormalig fysicus, die nu zijn geld als sjouwer verdient en recentelijk twee weken cel achter de rug heeft waarvan hij op dit moment de lichamelijke gevolgen nog duidelijk merkt, wil graag een antwoord van onsop deze uitdaging. Joeri stelt voor daar de laatste avond van ons verblijf in Moskou over door te praten. Overigens, ook Joeri en Olga Medvedkov zijn de laatste jaren niet zonder kleerscheuren doorgekomen. Op Joeri's visitekaartje staat te lezen

dat hij hoogleraar is en hoofd van het ecologische laboratorium van het Instituut voor Geografie te Moskou. Maar dat is al lang verleden tijd, hoewel hij het geluk heeft dat hij daar nog als junior wetenschapper mag werken nadat hij een tijdje geleden na een verblijf in de gevangenis van een half jaar — dat hij dank zij de door een medegevangene gegeven yoga-lessen redelijk doorstaan had — weer vrij kwam. Ook Olga heeft gevangen gezeten vanwege haar "vredesactiviteiten". Toen vrouwen van "Greenham Common" daar van hoorden, organiseerden ze een demonstratie voor de Sovjet-ambassade te Londen en weigerden daar weg te gaan, voordat Olga vrijgelaten werd. Op verzoek van de ambassade verwijderde de Engelse politie deze vrouwen echter reeds spoedig. In maart '84 kwam de uitspraak, die, geheel onverwacht luidde "opgeschort vonnis"; de spullen voor het kamp waren reeds gekocht. Overigens is deze uitspraak ook weer niet al te positief; omdat het nóg geen straf is kreeg ze op 9 mei ji. géén gratie bij het bevrijdingsfeest. Ze kan derhalve ieder moment weer opgepakt worden, zonder dat daar een reden voor opgegeven hoeft te worden. De kans is groot dat dat in september zal gebeuren, wanneer hun jongste kind één jaar hoopt te worden. De relaties tussen deTrust-groupende vrouwen van Greenham Common lijken aardig hecht te zijn. De Trust-group heeft indertijd indirect geprotesteerd bij de Engelse regering tegen hun arrestatie en heeft via de BBC geen antwoord van Thatcher gekregen, terwijl de

277

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen