GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

VU Magazine 1986 - pagina 138

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

VU Magazine 1986 - pagina 138

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

opmars van het NPA, het nieuwe volksleger, het gewapend verzet met sterk communistische invloeden. Er volgden bezoeken van een senaatscommissie. Senator Laxalt kwam nog eens als speciale afgezant van Reagan. De top van de CIA kwam op bezoek. De boodschap die zij Marcos met toenemende zwaarte kwamen brengen was steeds dezelfde: doe iets aan de hervorming van het leger, aan de schending van de mensenrechten, zet de economie weer op poten, doe een paar democratische hervormingen, kortom haal de voedingsbodem voor de explosieve groei van het NPA weg, want anders... zijn wij bang dat jij, Marcos, een te groot risico voor ons wordt. Geruchten over op handen zijnde vervroegde presidentsverkiezingen begonnen te circuleren in Manila. Die stonden pas voor 1987 op de rol, in 1986 waren lokale verkiezingen gepland. Marcos gaf geen krimp. Op een paar merkwaardige maatregelen na, die volgens waarnemers gezien moeten worden als ouvertures voor de (lokale) verkiezingen: de benzineprijs gaat omlaag, de peso wordt gerevalueerd — en dat in een periode dat de dollarkoers over de hele wereld een hoge vlucht nam !—, het gezag over de politie wordt overgedragen aan de burgemeesters. Waar zit de oude vos op te broeden? De legale oppositie wordt zenuwachtig. Diverse pogingen tot bundeling van de krachten worden ondernomen. Want over één ding zijn ze het allemaal eens: alleen een gesloten oppositiefront maakt een kans Marcos te verslaan. "Als ze dan maar als één man achter mij staan", denkt elke troonpretendent. Op 10 maart 1985 vindt er weer zo'n poging tot bundeling plaats: de National Unification Council. In de luxueuze ambiance van de Valle Verde Country Club komen circa 2.000 afgevaardigden van de legale oppositiepartijen uit alle provincies bijeen om een eensgezinde strategie te ontwerpen. Eén afgevaardigde uit Cebu heeft van Marcos zelfs twee dagen de gevangenis mogen verlaten, onder escorte natuurlijk, om de gebeurtenis bij te wonen. Enfin, het wordt een dag vol beraadslagingen over procedures, elke partij is bang zijn eigen inbreng en identiteit te verliezen. Politiek inhoudelijke zaken komen niet aan de orde.

A

chter de presidiumtafel zitten corifeeën als Boy Laurel, Eva Kalaw en Ramon Mitra. Zij maken van de gelegenheid gebruik om fraai uitgevoerde boekjes te laten verspreiden die duidelijk moeten maken dat zij de meest geschikte presidentskandidaat zijn gezien hun heldhaftige levensloop. Wat een eensgezindheid! Hoogtepunt van de dag is de binnenkomst van Aurora Aquino, de moeder van Ninoy. Andere leden van de Aquino-clan — Cory, Butz — die zich anders op elke gelegenheid

124

Marcos aan het begin van het jaar

laten zien, schitteren door afwezigheid. Zij zijn nog druk bezig met hun eigen bundeling: de Convenorsgroep die iets meer wortels heeft in het "parlement van de straat." De Convenors zijn bezig met een landelijke bundeling: Bayan. Zij vinden dat de politici van de NUC te zwakke standpunten innemen over de Amerikaanse bases, imperialisme en over de voorwaarden voor deelname aan de verkiezingen. De vorming van Bayan wordt voor Butz echter een traumatische ervaring. Als politicus zonder partij is hij op zoek naar een partij die hem kan lanceren. En dat moet Bayan worden, een bundeling van alle delen van het "parlement van de straat": advocaten, zakenlieden, vakbonden, studentenorganisaties, religieuzen en actiegroepen die de parlementsverkiezingen van 1984 geboycot hebben en meer heil zien in massademonstraties. In het Filippijnse woordgebruik spreekt men van de "cause-oriented groups". CORD, de Coalitie van Organisaties voor de Restauratie van de Democratie, is de grootste en best georganiseerde, met vertakkingen door het hele land: zij leveren de massa-aanhang. Butz, Diokno, Tanada en andere nationale grootheden staan meer voor het Manila-gezicht. De eerste kink in de kabel is Jaime Ongpin, broer van een Marcosminister en president van de Benguet Mining Corporation. Al jarenlang voeren de vakbonden in de koper-, zilver- en goudmijnen van die mijngigant verbitterde strijd om eenvoudige zaken als vakbondserkenning en naleving van de CAO. Butz wil deze man in het bestuur van Bayan hebben. Dat stuit op tegenstand van Roberto Olalia, de voorzitter van de vakcentrale KMU, de één-meibeweging, een andere beoogde bestuurskandidaat. Hij wil Ongpin desnoods accepteren, op voorwaarde dat de vakbondseisen in de mijnen

ingewilligd worden. Dat is Ongpin niet van plan. Een door Butz op Tweede Paasdag gearrangeerde lunchafspraak met deze twee natuurlijke vijanden helpt het conflict niet uit de wereld. Ook voor de rest worden de voorbereidingen voor het oprichtingscongres van Bayan gekenmerkt door moeizame onderhandelingen, waarbij de linkse bewegingen niet altijd even diplomatiek opereren.

O

p dat congres in mei loopt Butz met een deel van zijn aanhang weg en vormt weer een nieuwe bundeling: Bandera. Sociaal-democraten voeren daar de boventoon. Dat klinkt natuurlijk aardig progressief. Maar op de Filippijnen is de sociaal-democratie gelieerd aan de Jezuïeten en riekt naar het welgestelde zakenleven, luxe hotels, machtsspelletjes en intriges in de beste Jezuïetentradities. Uit hun koker kwam bij voorbeeld de lastercampagne tegen de Filippijnenconferentie voor Europese parlementariërs die het Trans National Institute oktober jl. in Amsterdam organiseerde. Als gevolg van die campagne ontbraken vertegenwoordigers van de Spaanse en Westduitse socialistische partijen. Kort daarvoor had Butz deze partijen bezocht. Van Bandera is verder weinig meer vernomen. Van Bayan des te meer. Een hele reeks van regionale Welgan Bayans — algemene volksstakingen — is sinds juni vorig jaar dankzij Bayan tot stand gekomen. Tegen de controversiële kerncentrale in Bataan bij voorbeeld. Voor verbetering van levensomstandigheden. Op 21 september, de datum van het uitroepen van de staat van beleg in 1972, werd op veel plaatsen massaal gestaakt en gedemonstreerd. In Escalante, op het met hongersnood bedreigde suikereiland Negros, wordt op die

VU-MAGAZINE -

APRIL 1986

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 januari 1986

VU-Magazine | 496 Pagina's

VU Magazine 1986 - pagina 138

Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 januari 1986

VU-Magazine | 496 Pagina's