VU Magazine 1988 - pagina 101

'Buiten wacht het joch met de krukken me op. Samen met een vriend, in een rolstoel, wil hij op de foto. Voor een foto moetje lachen. Dat hun gezichten pijn en angst uitstralen, hebben ze zelf niet in de gaten.' Een aangrijpende reportage over het leven van Afghaanse kinderen in Pakistaanse vluchtehngenkampen. MIKEHILLE

'Volgende week loop ik weer in Afghanistan!' Kinderen zijn overal hetzelfde. De brutaalsten dringen naar voren, degenen die verlegen zijn zouden het liefst hard weglopen. Eentje vraagt wat, de anderen lachen. Terwijl de meisjes giechelend hun deken verder over het gezicht trekken, geven de jongens je schuchter een hand. Duwend en trekkend staan ze, op een halve meter afstand, in een kring om je heen. Donker, blond of kaalgeschoren, met Mongoolse trekken of Europese gezichten, gezond of met krukken, lang, kort, mooi, ondeugend. Alle stammen van de wereld lijken samen te komen in deze Afghaanse kinderen in de refugeecamps van Pakistan. VluchtelinVU-MAGAZINE—MAART 19

getjes. Ondanks alle verschillen lees groeien op met haat tegen de Russije in alle ogen hetzelfde: ontbering, sche bezetter van hun land: Afghapijn en angst, maar ook een sprankje nistan. Het land waar de jongsten Afghaanse trots, verweven met nooit geweest zijn, en de ouderen hoop. Voor de kinderen om mij heen slechts nare herinneringen aan hebben ik niet meer dan een welkome af- ben overgehouden. wisseling in hun monotone, uitzichtet Kharasan-kamp biedt een loze bestaan. desolate aanblik. De geIn de officiële cijfers wordt gesproken woonlijk stoffige straatjes van 310 kampen. De meeste liggen in en om Peshawar, hoofdstad van de zijn door de regen veranderd in een North- West-Frontier-Provence, niet moddderige brij. Het is koud. Met meer dan dertig kilometer van de een paard en wagen rijden we, gebergen aan de horizon, die de grens volgd door een schare kinderen, naar met Afghanistan vormen. Officieel het centrum van het kamp: het kerkzouden ongeveer twee miljoen kinde- hof. Vijf kinderen, niet ouder dan ren in deze kampen huizen. Het moe- vier jaar, worden daar vandaag beten er meer zijn. Al deze kinderen graven. Ze zijn gestorven van de kou.

H

Foto Heide berbusch.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen