VU Magazine 1993 - pagina 188

Dr. P.M. Maurenbrecher: "Als het jullie niks uitmaakt, zeggen we dan, zet dat gebouw dan een eindje verderop."

Sinds 1930 zijn in Japan zo'n tachtigduizend woningen verwoest als gevolg van een aardbeving. Tijdens de grote Kanto-aardbeving van september 1923 werden twaalfduizend van de honderdduizend - voornamehjk houten - huizen in Yokohama versplinterd. Inmiddels worden in Tokyo jaarlijks duizenden houten woningen vervangen door betonnen. Aannemers die gebouv/en hoger dan vijftig m e ter willen plaatsen, dienen daarvoor toestemming te vragen. In geen ander land wordt zo veel geld gestoken in aardbevingsonderzoek als in Japan. Vernuftige schudtafels bootsen op kleinere schaal de meest complexe bevingen na. Tegenwoordig weet elke architect dat de prijs voor schoonheid hoog kan zijn; de indrukwekkendste glazen kantoorkolossen bleken het gevoehgst voor aardschokken. Het glas maakt een stevige binnenstructuur onmogelijk. Kaartenhuis

10 v u MAGAZINE MEI 1993

Ingenieursgeoloog Maurenbrecher: "Ik heb wel eens het idee dat architecten aUeen kijken naar het uiterHjk

Hotel zakte 's Werelds bekendste aardbevingsbestendige gebouw werd ontworpen door de beroemde Amerikaanse architect Frank Lloyd Wright. In 1915 begon de bouw van het prestigieuze Imperial Hotel in Tokyo. De lokatie was uit seismisch oogpunt verre van ideaal: tweeëneenhalve meter onder het gebouw bevond zich een twintig meter dikke laag modderachtige grond. Wright wilde die laag benutten als schokdemper in geval er een aardbeving plaatsvond. Diepe fundamenten vond hij niet nodig; die zouden alleen meer meetrillen en het gebouw doen verzakken. Op 1 september 1923 werd Tokyo getroffen door een aardbeving met een kracht van 8,3 op de schaal van Richter. Vijfduizend gebouwen gingen tegen de vlakte. Wrights hotel stond nog overeind, maar daar was het meeste dan wel mee gezegd. Het middengedeelte van het gebouw was zestig centimeter verzakt. De palen waarop het hotel rustte, bleken achteraf toch niet lang genoeg. Toch was Wrights geesteskind in meerdere opzichten innovatief. Het hotel had gelaagde muren met buitenlagen van baksteen en binnenin

onderuit gietbeton en stalen balken. Dat was een hele verbetering, vergeleken bij de destijds alom gebruikte onversterkte baksteen. De muren op de begane grond waren dikker dan normaal en telden minder ramen. Om de twintig meter werd het interieur gescheiden door loden schotten, die verwerkt waren in vloeren, muren en funderingen. Deze 'seismische scheidingen' zorgden ervoor dat het hotel niet bij een enkele beweging uit elkaar scheurde. De vijver voor de deur diende als waterreservoir, in het geval er brand zou uitbreken. Ook telde het Imperial Hotel geen dakpannen, balustrades en artistieke tierelantijntjes in het metselwerk; die zouden tijdens een aardbeving gevaar op kunnen leveren voor voorbijgangers. De verwarmings- en waterleidingen werden niet door de muren aangelegd, maar veelal in sleuven. Hierdoor braken bij de aardbeving niet direct alle leidingen, waardoor de reddingsoperaties snel op gang kwamen. Ondanks dit alles moest het hotel buiten gebruik worden gesteld. In 1958 werd het afgebroken, nadat het te ver was weggezakt in de modder.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen