VU Magazine 1993 - pagina 248

mogen. Daarmee erken je tegelijkertijd iemands recht om over zijn eigen leven te beschikken. En dat betekent dat je vanzelf in een situatie glijdt waarbij je je neerlegt bij het onvermijdelijke van een suïcide." Van R e e hoopt dat het niet zo zal blijven dat iedere week een psychiatrische patiënt de dood voor de trein zoekt, maar het is volgens hem onmogeHjk om mensen in inrichtingen te helpen bij suïcide. " O p een afdeling, met medepatiënten die gaan denken dat zij ook dood moeten, en een grote groep jonge verpleegkundigen, daar kan dat niet. Je kunt zoiets niet overlaten aan jonge mensen, want die reageren zo heftig emotioneel dat ze óf teveel meevoelen met de patiënt óf heftige agressie tegen de patiënt ontwikkelen: 'dat gejammer daar word ik gek van!' Nee, je wilt mensen uit hun lijden kunnen helpen, maar vaak is dat onmogelijk." Doordenkend en doorpratend schieten Van R e e toch oplossingen te binnen. "Iemand zou geholpen kunnen worden bij zelfdoding tijdens een proefontslag uit de inrichting. Het zou ook kunnen op heel kleine afdelingen binnen een psychiatrische inrichting, waar één patiënt door één psychiater wordt behandeld."

WÊ^m^ÊÊÊÊ^^

Ramp

Van Dantzig verwacht dat de normen omtrent euthanasie zullen veranderen. Nogmaals trekt hij een parallel met de veranderde ideeën en gevoelens over abortus. "Ik zal u een verhaaltje vertellen. Ik heb jarenlang in het abortusteam van het Wilhelmina Gasthuis meegewerkt als psychiater. Daar was de regel dat er geaborteerd mocht worden, als er sprake was van een ramp: de moeder was gek, het kind zou bHnd geboren worden vanwege een rodehondbesmetting, dat soort dingen. Géén ramp was bijvoorbeeld een gebroken carrière. Een vrouwelijke gynaecoloog presenteerde toen een meisje dat graag een abortus wilde, want ze studeerde medicijnen en kon haar studie niet afmaken als ze moest trouwen met de verwekker die in Twente woonde. 'Dat is dus geen ramp', zei ze. Ik krijg v/eer rillingen over mijn rug nu ik dit vertel, v/ant opeens begint die gynaecologe te huilen en zegt: 'maar ik

26 v u MAGAZINE JUNI 1993

^^»!-:^,ai^^^«-

Mevr. R. van der Heijden: "Als ik mensen zo ondraaglijl< en uitziclitloos zie lijden denk ik wel eens: er moet hiervoor toch een beloning zijn..."

vind het v/èl een ramp'. Toen was het over. Toen werd dat wat voor de patiënt een ramp 'was, het rampencriterium. Dat was een geweldig moment, toen dat kantelde. Iedereen begreep dat we ons krampachtig hadden verzet tegen echt luisteren. En zo zou niemand die écht had geluisterd naar die vrouw uit Drente, nog kunnen zeggen: 'u moet doorleven'." En Van Dantzig besluit: "Ik kan me voorstellen dat het onfatsoenlijk wordt om, wanneer je weet dat iemand dood wil en dat het beste voor hem is, hem voor de trein te laten springen. Mensen op een eenzame en gruwelijke manier laten creperen, dat heeft iets afstotends, niet aUeen tegenover de patiënt, ook tegenover de machinist, en tegenover de familie van de patiënt. Die vrouw uit de Assense rechtszaak is tot het laatst van haar leven begrepen en begeleid. Dat is de beste manier waarop ze de weg kon gaan naar haar onvermijdelijke dood."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen