VU Magazine 1994 - pagina 289

De Europeaan moet kruipen.... De Indonesiër mag staan!

Ze moesten leren datje aardappels niet van je af maar naar je toe schilt; datje maar beter geen rijst met van die stmkende kruiden kon eten. En de Indische Nederlanders assimileerden snel. Aanpassing aan de Nederlandse cultuur, daar v^^aren ze goed in. Dat hadden ze in de kolonie immers ook altijd al gedaan.

••^^••••B

Eerherstel

Sinds ongeveer tien a vijftien jaar is het verleden herontdekt. Vooral de tweede generatie Indische Nederlanders roert zich stevig. Zij wijzen de volledige assimilatie af en zoeken naar de eigen cultuur. Edy Seriese behoort tot die tweede generatie. Zij is in 1950 in Nederland geboren en voorzitter van het stichtingsbestuur van het Indisch Wetenschappelijk Instituut. Dat instituut wil de herinnering aan het verleden van Indische Nederlanders op wetenschappelijke wijze levend houden. Met de steun van het N.W.O. zijn enkele onderzoeksprojecten op stapel gezet. Ik heb met Edy Seriese afgesproken in café Scheltema in Amsterdam. Tien minuten te laat stormt ze binnen. Hard bezig is ze met de voorbereiding van een congres over de Indisch-Nederlandse schrijver Tjalie Robinson. Wat een drukte, eerst even uitpuffen. Ze steekt een sigaret op "Geen bezwaar dat ik rook?" - en bestelt witte wijn.

Na verloop van tijd steekt ze van wal. "Al die grote en kleine fricties, zoals ouders die zwegen over hun achtergrond, heeft de tweede generatie ertoe gedreven op zoek te gaan naar de eigen roots. Zelf ben ik niet op zoek naar mijn roots, dat vind ik zo'n modieus begrip uit de jaren zeventig en tachtig. Ik ben niet op zoek gegaan naar het Indische in mij. Het Indische is wat ik ben, wat mijn zusje Astrid is - inderdaad, de zangeres -, en wat mijn vriendin en tante zijn." Indische Nederlanders hebben zich geruisloos aangepast, wil het stereotype. Volgens Edy Seriese heeft de groep echter wel degelijk te maken gehad met de 'gebruikelijke' migratieproblemen. "Mijn moeder heeft eens gezegd: wat is het toch fijn om gekend te zijn. Ze was op de begrafenis van een oom die op de gezegende leeftijd van negentigjaar was overleden. Dat liep uit op een soort familiereünie. Het was zo obvious wat ze bedoelde met dat 'gekend' zijn. Ze hoefde aan niemand iets van haar reflexen en kleine beleefdheden uit te leggen. Alles werd op waarde geschat. Een bepaald soort oogopslag betekent: bemoei je niet met dit gesprek. Dat zulke dingen in de Indische cultuur anders zijn dan in de Nederlandse, is evident. Als je na lange tijd weer eens in Indische kring verkeert en alle kleine dingetjes worden gekend en begrepen, dan lig je in een warm bad."

23 v u MAGAZINE JULI/AUG 1994

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen