VU Magazine 1994 - pagina 229

geldt hetzelfde voor het grappige, van rietland afliankelijke baardmannetje.

Oefenrondjes Tegenover de Buizerdweg, die haaks op de Knardijk staat, bevindt zich de toegang tot een rondgaand pad, niet veel langer dan één kilometer, door een klein stukje moeras van de Oostvaardersplassen. Het is een van de weinige plaatsen in dit voor de mens hermetisch afgesloten gebied waar de natuurliefhebber het leven op en rond de plassen kan bekijken. Het is er rustig en stil; een stilte die hoe vreemd! -juist benadrukt lijkt te worden door het uitbundig gekweel en gekwinkeleer uit het omringend struweel. Af en toe schieten er piepkleine, kogelronde vogeltjes langs het blauw van de lucht. Maar de flits waarin ze zich vertonen, om ergens anders ongezien hun spottend gefluit te hervatten, is te kort om ze in de lens van verrekijker of camera te vangen. Rietgors of baardman? Of maken die diertjes heel andere geluiden? Het met knotwilgen omzoomde zandpad leidt naar een observatiehut, waar met enig geluk en geduld, bijzondere vogels bekeken kunnen worden. In de wanden van de duistere hut bevinden zich lange smalle luiken, waarachter kijksleuven zijn aangebracht. Voor de leek op het gebied van de vogelstand, is m het midden van de hut een plateau aangebracht, waarop een bonte hoeveelheid soorten, voorzien van hun naam, in kleur zijn afgebeeld. IVIaar de twee witte vogeltjes met hun donkere vleugels en dito ringen om de nek, die wat gejaagd samen oefenrondjes vliegen boven een zandbank m de plas pal voor de hut, kan ik op het plateau niet thuisbrengen. O o k als ze even later wat houterig rondstappen in het zand, met venijnige uitvallen een derde soortgenoot verjagend, wordt de aard van het beest niet duidelijk. Ik houd het maar op plevieren, al heb ik geen idee of het kleine of strandplevieren van mannelijke of vrouwelijke kunne, in zomer- dan wel winterkleed zijn geweest. Toch is er even voldoening als ik een wit vlekje wat verder weg door de verrekijker observeer en zonder aarzeling als lepelaar weet te identificeren. Maar het is eerder een kunst om de lange, breed uitlopende, lepelvor-

mige snavel niet onmiddellijk aan die naam te koppelen. En tja, de grauwe ganzen die luidkeels gakkend met kolonies tegelijk voorbijdrijven, zijn natuurlijk ook niet te missen. Maar het kleine vogeltje dat stukjes riet uit de binnenkant van het dak van de hut gapt, en onmiddellijk weer naar buiten vliegt als ik alleen maar mijn blik op hem wil richten, blijft een mysterie. Ik ben blijkbaar niet de enige die hier door ontoereikende kennis van de vogelstand geplaagd is; op het hout naast de deur staat met viltstift geschreven: "Wij zagen hier een hiphop!"

Belegde broodjes O m die leemte te vullen, uit nieuwsgierigheid naar wat de natuur in vijfentwintig jaar tijd hier tot stand heeft gebracht, en uit de on-

weerstaanbare aandrang dit verboden gebied te betreden, meld ik me de eerstvolgende zaterdagmiddag bij het 'beheersgebouw^' van de Oostvaardersplassen. Daar zetelt Rijkswaterstaat die de supervisie heeft over het terrein. O p zaterdag- en woensdagmiddag is het mogelijk onder geleide een langere wandeling door het gebied te maken en in een verderweg gelegen observatiehut een aalscholverkolonie te bespieden. Welgemoed sluit ik me aan bij het clubje Jan-enTinie's in flanellen pantalons en bloemetjesjurken, dat voorzien van videocamera's, thermoskannen koffie en belegde broodjes klaar staat voor wat komen gaat.

Voor onder meer de lepelaar zijn de Oostvaardersplassen van levensbelang.

v u MAGAZINE JUNI 1994

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen