VU Magazine 1997 - pagina 267

De natuur is een openluchtmuseum, hoort men wel zeggen, maar ik merk daar weinig van wanneer ik het Loenense bos op de Veluwe binnenwandel. Ik associeer dit bos eerder met een afbraakpand. De Wageningse hoogleraar Herben Prins heeft ooit in dit blad voorgesteld om de Veluwe maar in de fik te steken, en ik begin zowaar enige sympathie voor dit standpunt te ontwikkelen. Volgens Prins zijn de Corsicaanse dennen die hier geplant zijn, volkomen ongeschikt voor deze streken. En dat blijkt. Geen lommerrijke omgeving hier, maar veel bomen waaraan alleen met pijn en moeite enig bladergroen te ontwaren valt. Het is in het Loenense bos één grote troep van omgevallen bomen en rondslingerende takken. Nu schijnt dat tegenwoordig de bedoeling te zijn. Het laten liggen van omgeval-

openluchtmuseum len bomen past in de strategie van een natuurlijk bosbeheer. Het mag er best een tikje rommelig en anarchistisch uit zien, heet het dan, graag zelfs. Maar hier wekt die rommeligheid geen gevoel van frisheid en levendigheid op, maar eerder een gevoel van verwaarlozing. Alsof de natuur hier al lang en breed is 'opgegeven'. Maar ineens wordt dat allemaal anders. Ik loop een grote open vlakte op waar een herder en twee honden een kudde schapen aan het verplaatsen zijn. Eigenlijk behoort die kudde daar helemaal niet te zijn. Schapen hebben voor de bevolking geen enkele economische waarde meer, de wol die zij verschaften is al lang ingeruild voor kunstvezels. Daarnaast hebben schapen altijd een betekenis gehad voor het landschap, door hun toedoen ontstonden er mooie open ruimtes in een bosgebied. Maar zelfs dat hoeft niet meer. Sinds de Schotse Hooglanders op de Veluwe geïntroduceerd zijn, knappen die dat klusje naar ieders tevredenheid op. De schaapskudde verdween daarom van de Veluwe. Totdat de lokale Loenense bevolking heimwee begon te krijgen, en daarom loopt er sinds i januari 1993 weer een schaapskudde rond in het Loenense bos. Het is werkelijk alsof ik een openluchtmuseum aangekomen ben. De schaapskudde is er uitsluitend ter decoratie van de omgeving en als herinnering aan een voorgoed vervlogen verleden. Ook de herder zelf oogt ais een museumfiguur: een wat oudere man met een gelooid en gerimpeld gezicht en een lange, pluizige baard, die zich met een kromme wandelstok voortbeweegt. Het lijkt waarachtig wel een educatief verantwoorde tentoonstelling van oude, verdwenen ambachten. Het is ook het soort activiteit dat alleen maar geld. kost en niets opbrengt. Dat staat trouwens keurig op een bordje aangegeven: deze schaapskudde wordt gesponsord door de Rabobank te Loenen. Tsjonge, denk ik, gaat het niet erg ver om de natuur als een

wcs

soort museum te beschouwen, en dieren als sponsorproducten? Maar op dat moment breekt voor het eerst van de dag de zon door en verdwijnt elke lust tot bespiegeling. Het golvende landschap vol met boterbloemen ziet er ineens feeëriek uit. Het is werkelijk prachtig hier! Ik ga languit in het gras liggen en sluit de ogen. In de verte hoor ik de twee honden blaffen, het is vier uur en de laatste afgedwaalde schapen moeten naar de kudde worden teruggebracht. Ook voor de honden zit de werkdag er bijna op.

JULI/AUGUSTUS

1997

43

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen