Uit de diepte - pagina 688

!

682

Gods zulk Pascha eten niet meer zon voorkomen. Het is de aanduiding, dat de schaduw zou verdwijnen, dewijl de ure van de werkelykheid zoo vlak nabij was. Met die wetenschap beziet de Heere deze teekenen. Ik heb grootelijks begeerd dit Pascha met u te eten,

eer Ik lyde.

Zijn lijden zal juist de werkelijkheid wezen,

waarvan dat Paaschlam profeteerde. En in dat helder besef neemt zijne hand dat brood op en zegt Hij er van: Dat is myn lichaam. Zoo reikt Hij den beker rond met de verklaring

ment

:

Deze drinkbeker in mijn bloed.

is

het

Nieuwe Testa-

Maar

van die teekenen gaat een sprake uit tot Hemzelven, die Hij volkomen verstaat. Als Hij dat brood breekt, dan gevoelt Hij i'eeds bij voorbaat de striemen, die zijn lichaam zullen doorsnijden; de nagelen, waarmee handen en voeten zullen worden doorboord dan doorleeft Hij daarin reeds de scheiding, die straks de dood zal brengen tusschen zijn lichaam en zijne ziele. Als Hij dien wijn inschenkt in den beker, dan aanschouwt Hij in die perelende droppelen van dat vocht, hoe door den toorn zijns Vaders Hij zal worden uitgestort als water. En dat alles wetende, gaat Hij nochtans voort en stelt reeds tevoren in dat Avondmaal eene gedachtenis in van wat nu nog moet wox'den doorgemaakt. Met zoo helder zelfbewustzijn gaat de Heere Christus zijn leven door. Ja waarlijk, dat mag betalen heeten voor God van de schuld der menschen bij God: een voorleggen voor Hem, van stuk tot stuk, van al datgene, wat tot voldoening aan zijn heilige gerechtigheid moest worden aangebracht. Welk een toetssteen der gehoorzaamheid en welk een spiegel der liefde wordt in die opperzale ons voorgehouden Nu gaat het er eerst recht op aan. Den ganschen tgd zijns levens op aarde heeft de Christus geleden. Toch was dat alles bijna nog maar spel geweest, vergeleken bij wat nu komen zou. Inzonderheid aan het kruis zouden de verschrikkingen der hel Hem omgeven, en de benauwdheden, waarin de verdoemden in de plaats der buitenste duisternis verzonken zijn, over en door zijne ziele heenvaren. Hij, als het ware aan den drempel van deze doodelijke angsten. Hij ziet ze duidelijk en onderscheiden voor oogen. En toch is van deinzen en aarzelen zelfs geen spoor. Zóó vast is het voornemen zijner ziele, dat Hij reeds van tevoren dit gedenkteeken opricht van wat van dien donkeren weg de vrucht zal zijn. Hoe aanbiddelijk dan toch die heerlijke Middelaar in het midden van hen, is die door Hem met de vrucht van zijn arbeid worden gezegend ;

!

Immers

is

hier

een spiegel zijner

liefde,

zooals die in zijn

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen