E voto Dordraceno : toelichting op den Heidelbergschen Catechismus - pagina 456

XXXIVa, hoofdstuk L

ZOMD.

458 behoefte

om

zoover ook

zulk een lastdier te hebben bijna geheel vervallen; en voor

wij

nog trekdieren gebruiken, bezigt men daarvoor bijna

sluitend het paard, of

soms ook den hond, en

dering den os of den

ezel. Dit

we

nu

niet

dan

bij

hooge uitzon-

zijn schijnbaar kleinigheden,

maar

toch helder onder de oogen moeten zien, omdat juist uit die

heden

blijkt,

hoe ganschelijk verkeerd

men

doet, zoo

menschelijke wet, die

opvat als een algemeene volk en natie zou gegeven

zijn.

men

de Tien geboden

van den Horeb aan

We betwisten daarom

ook

Wet

om

eerst

daarna de vraag

Israëlietische

Men ga

stellen,

alle

natuurlijk in geenen alle vol-

zal

met

en speciaal aan Israël gegeven,

te bezien, als uitsluitend te

die

kleinig-

Y<leele, dat deze Tien geboden ook nu nog, en ook thans nog voor ken, gelden; maar stellen toch den eisch, dat men eerst beginnen

deze

uit-

hoe het komt, dat deze speciaal

wet óók ons aangaat.

alzoo uit van het eenig ware en geschiedkundige standpunt, dat

de Heere God op Horeb tot Israël, tot dat bepaalde volk, en tot dat volk

Immers de bepaling uit het vijfde gebod aangaande het land „dat de Heere hun geven zou", was in den letterlijken zin zelfs reeds vervallen, toen Israël door Jozua in Kanaan ivas binnen in zijn

toenmahge

geleid.

Woordelijke opvatting van de

toe

positie sprak.

geleid hebben, dat

men

in dit

Wet

zou er dus ook reeds destijds

gebod een wijziging had aangebracht,

en voor de bedoelde woorden deze andere geschreven had Ik H gegeven heb. Dat dit

niet

geschied

is,

alzoo

genoegzaam, dat Israël

in het land

dat

en dat de wet der Tien geboden

onveranderd en ongewijzigd van geslacht toont

:

tot geslacht is overgeleverd,

zelf de oorspronkelijke

wet

in

haar

speciaal karakter geëerbiedigd heeft, en het historisch uitgangspunt van ^ijn

volksbestaan geen oogenblik uit het oog verloor.

Vraagt droegen,

men nu welk karakter deze Tien geboden dan oorspronkelijk zoo komen we alleerst terug op het feit, dat deze Tien geboden

niet op zich zelf stonden,

en het

zeer

uitvoerige

geëncadreerd

geboden

stonden

maar

slechts een deel

vormden van een breede

wetgeving. Immers de Tien geboden waren als ware in

niet

een breede ceremonieele en politieke geïsoleerd,

maar komen voor

lijst.

De Tien

in rechtstreeksch

verband met de offeranden voor de vergeving der zonden. Reeds hieruit blykt derhalve dat ze in het minst geen bloote herhaling waren van hetgeen door God voor het Werkverbond was bepaald, maar dat ze deel uitmaakten van een der vormen van het Genadeverbond. In het Paradijs had de

wet van het Werkverbond

te

doen met onnoozele of nog onzondige

^ menschen; hier daarentegen in de Tien geboden zijn het zondaren die God toespreekt, van wie Hij weet dat ze tot allerlei zonden geneigd zijn, en in allerlei zonden bevangen hggen, en wien Hij daarom in verbiedenden

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen