De verflauwing der grenzen - pagina 49

47 uitgaan op alle pad des levens, zei

er immers

bij,

achter onze

om

dusver te wapenen,

linie

afstand doen; ge

ik

wenschen we ons beter dan zijn voor den strijd. zoo, kan geen onzer daarbij

straks gereed te

Slechts van ééne pretentie, het

gij

En

het minst niet buiten.

in

moet het

is

m ons dragen, da/^ we £e/ooven.

Gelijk

óns steekt, door uzelven als de Verlichten en Beschaafden aan

te dienerf, en zoo ons in natie", terugdringt,

zoo dikwijls

wij

den hoek van het

moet

ons

gij

,,n\eX.-denketid

het gedoogen, dat wij u prikkelen

zelven als

„geloovigen" van

.,n\et-geloovend deel der natie" onderscheiden.

gaat de

strijd

waarvoor

deel der

dan ook om. Het

is

Maar

u,

als het

juist

daar

de bewaking van die grens,

resultaat van ons leven op het spel den val in zonde, voor ons staat die val vast en daarom juist kzmi gij geen grens erkennen, die door het indalen van genade getrokken wordt, terwijl voor ons die wij

heel

het

Gij loochent

zetten. ;

overgang geen mindere is dan in het leven uit den dood. Ik moet er meer bijvoegen. Ons is door Gods Woord geleerd, dat de zonde niet alleen den wil bedierf en den zin vervalschte, maar ook hei verstand verduisterd heeft ; en dus ook omgekeerd, dat de Palingenesie 174) niet enkel den wil ombuigt en den zin omzet, maar ook een eigen lichtstraal doet

vallen

in

ons

bewustzijn.

Wie

gelooft, ontvangt niet

maar wordt ook anders aangedaan in de wereld der gedachte. Een verschil dat ik u niet beter dan in Augustinus' beroemd Interrogatorium weet te vertolken. Augustinus was eerst zelf pantheïst geweest, en had het zich toen niet anders kunnen Maar toen voorstellen, of in de "TAr/ 175) zelf school God. alleen

een anderen

indruk

van het

leven,

de Geest hem aangreep, en van den fezus

pattbilis der

Mani-

op den Man van Smarte richtte, toen ving hij met datzelfde oor, waarmee hij eens de lichtdeeltjes in blad en stengel hoorde knappen 177), deze gansch andere sprake der schepping op Toen, zoo schrijft hij in zijn Confessiones, „ondervroeg ik nogmaals de aarde, en zij antwoordde mij: chaeën

1

76) zijn zielsoog

:

Ik ben

uw God

niet,

en al wat op de aarde uitsproot gaf een

echo op dat ootmoedig belijden. Ik ondervroeg de zee en de afgronden en de gedrochten die zich

in

de kolken verschuilen;

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen