In de schaduwe des doods - pagina 194

186 Dat

aan de gesprekken; dat ziet ge aan de hulde aan het lijk brengt, vooral bij personen van hoog aanzien en dat hoort ge soms op zoo stuitende wijze bij de toespraken op den doodenakker, als de mensch, wiens adem in zijn neusgaten was, en die nu stierf, in een stralenkrans van glorie wordt gezet, en alle gedachtenis van den naam des Heeren ontbreekt. die

merkt

men op

ge

dan

allerlei

wijze

;

In die dagen met „een lijk boven aarde" komt men meestal onverhoeds in. Want zelfs als het sterven lang voorzien is, heeft men zich

zou

toch

maar zelden

verplaatst in

den toestand,

als het

einde daar

zijn.

men de eerste oogenblikken overstelpt van droefenis. Er is gehandeld, en men weet zich geen rekenschap te geven, hoe men handelen moet. Er heerscht in huis, in de gesprekken, in de handelingen een algemeene verwarring. Men is geneigd om de dingen uit handen te geven en over te laten, en als er dan maar iemand onder de familie is, die zegt het te willen doen, dan doet hij het, en het valt zooals het valt. Zoo werkt er dan geen geloof, er heerscht geen beginsel, en in den laatsten tijd is het niet zelden de agent van een begrafenisfonds, die het hooge woord heeft, en in alles voor u uitmaakt, hoe uw dooden zullen begraven worden. En dit nu hangt weer saam met wat het droeve kenmerk onzer eeuw is, t. w. dat bijna niemand meer van tevoren aan zijn dood denkt; dat alle gemeenzaamheid met het denkbeeld van den dood weg is; en dat men den dood over zich komen laat, als een zand wind over de reizende karavaan. En nu bedoelen we natuurlijk niet, dat ieder persoonliik er zijn eere in moet gaan stellen, om, als er een doode in zijn huis komt, nu eens tot in de kleinste bijzonderheden te toonen, hoe uitmuntend hij de kunst van begraven verstaat. Dat ware de hoogmoed der preutschheid; een ziellooze gemaaktheid die terug zou stuiten. Tegen dat kwaad waakte men vroeger zelfs, door al wat op de begrafenis betrekking had, door de usantie en als bij onderlinge afspraak te regelen. Bij het graf mocht niemand den zonderling spelen. En zoo had elke streek, en elkfe stad, en soms zelfs een dorp zijn eigen manieren. Maar in die manieren sprak ernst, sprak goede smaak, sprak een Christelijke beschouwing van Dood en Graf; en het was uit het zinnen en peinzen over Dood en Graf onder de belijders des Heeren, dat deze uitvaartusantiën geboren waren. Nu daarentegen hield dat zinnen en peinzen op. Men laat alles over. Dit heeft ten gevolge, dat de aloude usantiën al meer worden Dan

moet

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen