In de schaduwe des doods - pagina 198

190

God de Heere ons in dat ééne graf schier alles deed wegzinken; en als straks geen wisseling in ons levenslot de bange verlatenheid gewisselijk, dan kwam het wel voor, dat het o, breken komt; verlangen naar weerzien eer nog klom dan afnam, en dat na tien en twintig jaren nog altoos de stille zielsverzuchting uitging naar dat ééne voorwerp onzer liefde, dat van ons ging en ons zoo onherstel-

als

—

baar alleen

liet.

Maar ook dan toch moet zulk verlangen onder de tucht van Gods Woord staan .... en Gods Woord zegt er u zoo bijna niets van. Ware het de wil des Heeren geweest, dat we, na onzen eigen dood, het oude gemeenschapsleven met onze vroeg gestorven magen of vrienden lokaas

als

weer zouden voortzetten, dan zou de Schrift u dit gedurig voorhouden, om heimwee te koesteren naar het eeuwig

vaderland.

Maar zie, dat doet Gods Woord niet. Wel prikkelt de Schrift in u het heimwee naar het eeuwig vaderland, maar nooit door het verlangen naar het weerzien op te wekken, doch eeniglijk door u naar uw God en zijn zalige gemeenschap te door u een zielsverlangen naar uw Heiland in te doen verlangen boezemen; door u te doen dorsten naar de gemeente der uitverkorenen; door de erfenisse der heiligen in het licht voor u te doen schitteren; en door u te wijzen op dien dag van glorie, die komt met het Maranatha. Het herkennen is daarmee wel niet uitgesloten. De rijke man in de gelijkenis herkent Lazarus en Lazarus hem; maar als er sprake van is, om de aardsche betrekking tusschen man en vrouw ook daarboven voort te zetten, wijst Jezus al zulke overdenkingen af, door te zeggen: „In den hemel bestaat het huwelijk niet, maar zijn al Gods heiligen als engelen Gods." En ge weet het, de liefde van Gods engelen gaat uit naar den Heere der heirscharen en naar dat eeuwige ;

Wezen

alleen.

En

hier

Ge

zult

nu

ligt

ook

gebod indachtig

uw die

liefde

het teedere punt.

bij

trekken

u gemaakt

het

blijven,

moet

graf van

dat

uw

niet

uw

eerste,

liefsten

uw

doode steeds het hoog

diepste,

naar eenig schepsel,

uw

rijkste, ja,

al

maar naar Hem,

heeft.

de graven uwer dooden blijft uw God met heilige jaloerschheid roepen: „Geef Mij uw hart." En noch de lijkbaar, noch het graf, noch uw overstelpende rouw kan iets afdingen op de heilige ordinantie, dat ge den Heere uwen God zult liefhebben met heel uw hart, met heel uw ziele, met heel uw verstand, en met al uwe krachten.

Ook

bij

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen