Encyclopedie der Heilige Godgeleerdheid - pagina 229

Afd.

heerschzucht, die

kanker nogmaals

bij

in

Hfst.

2.

§ 80.

III.

WERENFELS.

221

ontstentenis van edeler geestesbeweging dezen ,

de Kerk van Christus had doen opkomen. Juist

onmacht aan onze zijde, om het kwaad te Facile enim est monere alios, ne indulgeant affectibus in stuiten. disputando, quis hoc non facit? sed fateamur ego, tu, ille, nos hier echter voelt hij de ,,

vos,

illi,

poëta,

ipsi,

nos

isti,

hac

in

fateamur omnes,

ii,

quotquot

komt W. dan ook

In zijn eigenlijke kracht

eerst uit,

(p.

waar

113).

hij zich

de verscheidenheid der meeningen op de uitlegging der H. Schrift

uit

kan terugtrekken, en van

deze basis zijn irenische roepstem

uit

tot hereeniging van de Luthersche en Gereformeerde

menig opzicht prachtig en nog der

zijn

lezing overwaard. Vooral

wat

II,

p.

291

over den mens auctoris zegt. Hierbij onderscheidt

hij

Kerken kan

— 320)

laten uitgaan. Zijn lectiones hermeneuticae (Vol. in

cum

sumus,

parte minores esse monitis uostris"

namelijk

hij

scherp tusschen den mens auctoris primarii en secundarii en wijst er ,

op

hoe de H. Geest eene bedoeling kan gehad hebben

,

,

die

boven

de bedoeling van den menschelijken auteur uitging. Nooit kunnen

de

schrijvers

iets

bedoeld hebben tegen de bedoeling van den H.

Geest. „Scriptores sacri nihil intenderunt, quod non intenderit Spiritus

Sanctus, ut qui non

modo

tentionem direxerit" ritus

externa eorum verba, sed etiam internam

Maar voegt

(p. 308).

subordinatis,

e.

i.

in-

„Potuit tarnen Spi-

quam sua organa, ut in his non omverum primo de sensibus Scripturae

Dei aliquando plus intendere,

nis eius intentio nota fuerit. ld est

Sed

hij er bij:

et

i.e. iis,

quorum

alii

ex

aliis

necessaria consequentia fluunt.

hoc verum esse potest de quibusdam

quorum

alii

plus intendisse,

ex

aliis

quam

sententiis coördinatis

non sequuntur, Spiritum Sanctum aliquando

sua organa; quia praeter sensum literalem,

ab organis suis intentum intendit quoque sensum verborum mysticum" (p. 308). Een erkentenis, waartoe W. gedrongen werd door het gebruik in het N. Testament van menige uitspraak van het Oude Verbond gemaakt; want voor het overige miste hij den ,

teederen zin voor mystieke opvatting, wat wel het sterkst uitkomt zijn pleidooi

voor de goddelijkheid der Schrift,

gelegd in zijn geschrift: de p.

157 sqq), waarmee

hij

triplici teste

doelt

gelijk dit

is

bij

neer-

de Verbo Dei testante (Vol.

1

op het testimonium Ecclesiae, het

testimonium S. Scripturae de seipsa en het testimonium Spiritus

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen