In Jezus ontslapen - pagina 227

,

215

Eén alleen zou het niet in lof en liefde voleinden kunnen. Maar dan komt de gemeenseliap der heiligen te hulpe. En dat rouwe af, en maakt dat het zielsoog weer door de weldaden onzes Gods geboeid wordt. En zoo komt er door strijd overwinning. En het einde is, dat er weer een lach der liefde door de tranen heenbreekt, en dat er weer lof en dank uit de wonde zelf van het hart voor onzen Vader die in de hemelen is opklimt. En dat juist is het, wat God in die ure bij zijn kind zoekt. JSTiet een zich heenzetten over de smart, niet een verbloemen van rouwe. Integendeel, God de Heere wordt te meer verheerlijkt, hoe dieper en voller we in onze smart wegzinken. De werkelijkheid moet met helder, diep bewustzijn, in al haar bitterheid doorleefd en gevoeld worden. En als uit den weemoed en de rouwe van een zoo tot in het diepste des wezens gewond hart dan eindelijk toch de toon van lof en liefde van dank en aanbidding opklimt dan maar ook dan eerst geniet het Vaderhart daarboven, wat het van het hart van zijn kind vraagt, en wat onzen God zoo ten volle toekomt.

trekt het hart van de

,

,

,

,

,

En dieper bezien hangt dat toch geheel af van het standpunt waarop we ons voor 's Heeren oog stellen of wilt ge van de vraag, of bij het graf onzer dooden de klacht voegt, dat God ze nu reeds van ons nam, dan wel de toon des danks, dat Hij ,

ze ons schonk en ze ons zoo lang liet. Zijn wij het middelpunt, en hadden wij onszelven verrijkt door het bezit van man of vrouw of kind voor onszelven te scheppen, en komt God nu wreed tusschenbeide oin ons dat heerlijk bezit te ontrooven? Of wel was die man, die vrouw, dat kind door God, en God alleen geschapen. Zijn eigendom, en ons door Zijn liefde toegebracht, om er in te genieten voor '

den van Hem bestelden tijd? En dan valt er immers over het antwoord niet te aarzelen. God schiep immers dien man, die lieve vrouw en dat schat van een kind om Zichzelfs wille opdat ze Hem eerst hier en straks daarboven, loven, dienen en verheerlijken zouden. ,

,

Zelfs toen Hij ze ons toebracht stond Hij ze niet af. Ze zijn ons niet eens geleend. Maar ook onderwijl de teederste banden ons met hen saamstrengelden bedoelde Hij immers alleen dat wij een eind van den weg met hen saam zouden wandelen, om op dien weg Hem saam te dienen en te verheerlijken. Ons bezit van onze lieven was immers slechts een klein deeltje van hun bestaan, een nietig onderdeel in hun eeuwig bestaan, en dus ons samenzijn met hen maar een klein brokstuk uit hun eeuwige roeping. ,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen