Buitenland.

Duitschland. Een uitnemend vermaan aan Duitschland's soldaten.

Het opperconsistorie der Evangelische kerk van Beijeren heeft een brief tot de soldaten in het oorlogsveld gericht, waaraan wij het volgende ontleenen :

Lieve vrienden! In honderden kerken van uw vaderland wordt op 21 Februari de jaarlij ksche boete-en bededag gehouden, waarmede de lijdensweken beginnen. Wij zouden gaarne zien, dat gij die daar buiten in het veld staat, en wij die te huis bleven, u buigt voor God als zondige menschen, die een gènadigen God noodig hebben en zoeken, en dat gij met ons u vereenigt in het geloof aan de groote liefde Gods die in den Gekruisigde de armen tot ons uitstrekt en dat gij met ons .geloovig zingt: Alle zonde hebt Gij gedragen, anders moesten wij vertsagen. Ontferm u onzer, o Jezus! Geef ons uwen vrede, o Jezus !" Zijn vrede ! Dat is meer dan de vrede, die de wapenen doet neerleggen en u weder in het vaderland brengt. Zijn vrede is iets dat men in het hart draagt, dat men ook in den veldtocht inedenemen en in het gevoel van den strijd bij zich hebben kan. Zijn vrede, dat is de zekerheid, dat God niet tegen, maar voor ons is. En deze zekerheid-krijgt de mensch niet anders dan door de vergeving zijner zonden om Jezus Christus wil. Bidt om deze gave uit den grond van uw hart! Zij zal u kostelijke diensten bewijzen. Zij _zal uwe zielen vast en sterk maken, om uwe zware taak onverdroten te vervullen, zoodat gij, hoe zwaar ook op de proef gesteld, blijft volharden in het volbrengen van uw plicht om het vaderland die trouw te betoonen, waarop het rekent. Zij zal tegelijk uw hart zacht stemmen, zoodat gij elkander de broederlijke liefde betoont waaraan men den Christen herkent, en gij ook tegenover den vijand uw geloof niet verloochent, en gij hem, voor zoover dit mogelijk is in het ruwe oorlogshandwerk, dit steeds doet merken. En deze gave des geloofs zal u bij zware \'erwonding de pijn, en in doodsnood den angst helpen overwinnen en u tot helden maken, die voor Koning, Keizer en Vaderland weten te lijden en te sterven wijl een lichtende hoop - uw lijdensstrijd en uvvè stervensure verheJdeit, want waar vergeving van zonden is, daar is ook leven en zaligheid.

Maar gedenkt, lieve vrienden, ook het Psalmvers (130 : 4): Bij U o ! Heere is vergeving, opdat Gij gevreesd wordt." Wie onder het kruis van Christus als een zondaar zich gebo gen en als een begenadigde zich opgericht heeft, die is een vijand van de zonde geworden en schuwt niets zoozeer als deze, wijl zij, zoo spoedig zij weder over hem meester wordt, hem aandoet, wat geen vijand hem aandoen kan: em van God scheiden. Het is zoo jammerlijk hoe vele menschen, die zich als blijde, krachtige kinderen Gods konden openbaren, ellendige knechten van de zonde geworden zijn, die, doordat zij voor een oogenblik bevrediging van hun lust zochten, gestraft werden, wijl zij daardoor de gemeenschap met God moesten derven. Maar het vreeselijkst ware het, wanneer in dezen groeten tijd, waarin de heilige zaak van het zwaar bedreigde vaderland elke zenuw en elke vonk van de kracht zijner zonen eischt en eischen moet, Duitsche jongeUngen en mannen voor de verzoeking bezweken, die hier en daar in het vijandelijk land of reeds voor het uitrukken in de verzamelplaatsen op hen aansluii^t, en zich wegwierpen in een schandelijk begeeren en genieten, hetgeen hen voor hunne moeders en verloofden, voor hunne vrouwen en kinderen van hun goede conscientie zou berooven en hun den lust en de vrijmoedigheid beneemt aan God te denken en zich aan God te houden." In dezen uitnemenden toon gaat dit schoone stuk voort de soldaten te vermanen en te wijzen op hunne dure verphchtingen tegenover God, het vaderland, hunne gezinnen en zich zelven. Wij verheugen er ons in, dat een kerkbestuur zulke woorden laat hooren die een echt Christelijken geest ademen.

De Edinburgsche Zendingsconferentie beschuldigd.

Het is te begrijpen, dat in Christelijke Duitsche kringen de verklaring van de Times., dat Engeland de oorlog begonnen is, niet om^ het in de eerste plaats voor België op te nemen, maar om zijn eigen belang te dienen, druk besproken wordt. Nu wordt in diezelfde kringen verband gezocht tusschen de houding, die Engeland aannam ten opzichte van de gruwelen welke door België in den Congo gepleegd waren, en het optreden van Engeland ten bate van België. In het Januari-nummer van de Kolonialen Rundschau stond een artikel over den „Wereldkrijg", waarin Engeland beschuldigd wordt eerst door het oprichten van een Engelsche Congoliga gestreden te hebben voor eene menschelijke behandeling van de inboorlingen in den Congo, maar dien strijd te hebben laten varen sedert Engeland de annexatie van den Congostaat goedkeurde. Eerst was deze staat het particulier bezit van den koning van België; toen er sprake van kwam dat de Congo door den Belgischen Staat zou geannexeerd worden, heeft Engeland zich eerst wel daartegen verzet, maar tenslotte toch (in 1910) er in toegestemd. Door den schrijver in den Kolonialen R^mdschau wordt beweerd (niet bewezen) dat de erkenning van den Congostaat als Belgisch bezit verkregen is door de belofte, dat wanneer er oorlog komen mocht tusschen Duitschland en Engeland, België de zijde van Engeland kiezen zou. Als door den schrijver gezegd wordt, dat daarna België zijn leger ging uitbreiden en zijn vestingen versterken, dan is dit toch geen bewijs.

In het Ev. Kirchenblatt fiir Wiirttb. schrijft prelaat von Romer over het feit, dat sedert Engeland de annexatie van den Congostaat door België, plotseling de Congoliga werd opgeheven en er niet meer geprotesteerd v, - erd tegen de gruwelijke mishandeling, waaraan de negers in dat land blootstonden, het volgende: „De gebezigde uitdrukking dat „de protesten ophielden", wordt bevestigd door de houding die de zoo luid geprezen Edinburger Wereldzendingsconferentie van Juni 1910 aangenomen heeft. Het was toch niet mogelijk, dat de voortdurende schandelijkheden, door welke de negerbevolking van den Belgischen Congostaat nog steeds gruwelijk ten doode toe gekweld werd en waaraan reeds millioenen menschenlevens en tallooze woonplaatsen ten offer gevallen waren, bij een Zendingscongres geheel met stilzwijgen voorbijgegaan zouden worden. Maar Balfour, de conservatieve partijleider, wist door zijn woord met goed gevolg het dreigend gevaar van een protest der vergadering tegen de gruwelen af te wenden. Slechts privatim ging eene protestverklaring onder de deelnemers van hand tot hand, en zij werd onderteekend door hen die wilden. Vermoedelijk waren de onderteekenaars meest'buitenlanders, en daarmede was het voorgenomen protest in een succes voor de Engelsche regeering veranderd, die nu ook verzekerd was dat de Engelsche Zendingskringen door hun stilzwijgen de dingen op hun beloop zouden laten."

Wij hadden het voorrecht niet, de Edinburger conferentie. bij" te wonen en kunnen dus niet beoordeelen of deze beschuldiging 0]3 goede gronden rust. Maar wij kunnen uit liet bovenstaande zien hoe de weergalooze oorlog, die de geheele wereld dreigt in vuur en vlam te zetten, vooral op het terrein van de zending menschen, die elkander de hand moesten reiken om de Heiden wereld met het Evangelie te zegenen, als geharnaste vijanden tegenover elkander doet staan. Dit is wel een der treurigste gevolgen van den rampzaligen oorlog.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen