Buitenland.

Duitschland. De Kerk m e i n s chaften.

Reeds meermalen deïlden wij mede, hoe er in Duitschland in en naast de Landskerken iGemeinschaften» zijn gevormd, «gezelschappenc niet in den zin waarin dit woord in Nederland verstaan wordt, maar in dien van gemeenschappen die ten doel hebben datgene voor het Christelijk leven te verschaffen, wat de Staatskerken niet geven. Het zijn geen Evangelisaties, maar vereenigingen, die niet alleen Gods Woord laten verkondigen, maar ook de Sacramenten doen bedienen. Er zijn »Gemeinschaftenc waarvan de leden niets van de oüficieele staatskerk willen weten, maar andere, en deze vormen de meerderheid, die er den nadruk op leggtn, dat hunne leden met de Landskerk willen verbonden blijven, met het onuitgesproken doel »een kerkje in de kerke te vormen.

Onlangs hield de predikant Haarbeck uit Barmen een uitvoerig referaat over het onder«, werp: »de Landskerk en de Gemeinschaften*. Daarin spreökt hij uit: »lo. De te'genwoordige Duitsche landskerken zijn niet alleen het uitwendig kader, waarbinnen wij ons bewegen, maar ook de bodem waaruit wij gegroeid zijn. en deele zijn het organen der kerk die ons eplant en begoten hebben, ten deele gemeenteeden, die de gemeenschapsbeweging in het leven oepen. De personen treden op den achtergrond od is het die den wasdom gaf en geeft.

2o. Het is opmerkelijk, dat onze gemeenschapen in haar oordeel en in hare houding in de aatste 20 jaar aan de Kerk raeèr toenadering ebben betoond. Waaraan ligt dat? Omdat wij eer hebben leeren, verstaan, welke behoudende n opvoedende krachten in de staatsorde en de rde van de Kerk gelegen liggen. Ook omdat n den aanvang staat en kerk niet wisten wat ij aan ons hadden. Wij werden met wantrouwen n vijandschap behandeld. Sedert echter de beturen zagen, dat wij goede elementen in de t kerk en de maatschappij zijn, beschermen zij on» en z^jn welwillend. Wij hebben verder erkend, dat wij geen licht en géén zout zijn kunnen, dal wij veeleer zelf verschrompelen, indien wij ons opsluiten. De Kerken en gemeenschappen die zich van de lands-en volkskerk afscheiden, verliezen hun invloed op het geheel. Wij krijgen onze leden uit de landskerk en naar verhouding snel en sterk* En terwijl wij dit doen, , schaden wij de landskerk niet door haar leden, te ontnemen, maar zijn haar nuttig door bezieling (Belebung) van hare leden. Daarom moeten wij voorzichtig zijn hij het oplossen van kerkelijke vraagstukken, bijv. bij die welke op het Avondmaal betrekking hebben. Wij mogen niet, om ten deele iets te, winnen, het geheel op spel zetten; wij zoeken de oplossing.alleen op een weg, die met ons landskerkelijk karakter in overeenstemming is.

3o. Aan de andere zijde bewegen wij ons in het bestuur en de leiding van ons eigen huis geheel vrij en onafhankelijk van de kerk. De kerk is in de leiding onzer aangelegenheden officieel niet vertegenwoordigd. Wij willen geen ondersteuning in geld yan de kerk. Wij kiezen onze beroepsarbeiders geheel vrij. Wij hebben, zoo maar eenigszins mogelijk, onze eigene Gemeinschaftshuizen en onze eigene pers. Zoo hebben wij onze eigene opleidingshuizen, die eveneens van de kerk onafhankelijk zijn.

En waarom en waartoe deze onafhankelijkheid ? Het is zoo voor de kerkbesturen meer gewenscht. Zij zijn juridisch en wettelijk zoo gebonden, dat hare ordeningen met ': gt; nze ordeningen niet overeenkomen. Zij laten ons gaarne de vrije hand. Zij kunnen echter zelf niet zoo handelen, als het onze roeping is. De kerk is in het beste geval • een belijdeniskerk. Wij verheugen ons met de kerk op één grondslag te staan, en betreuren het alleen, dat doorvoering van di beginsel in de praktijk niet gelukt. Maar de belijdenis alleen is ons niet genoeg. Wij maken iiiet alleen front tegen het liberalisme en de ontkenning, maar tegen den dood, en wel tegen den geloovigen-als ongeloovigen dood (Joh. 2:17). Ons beginsel is niet slechts de belijdenis, maar leven uit God en den Heiligen Geest. Met dezen maatstaf meet de Kerk als zoodanig niet. Daarom kunnen wij ons niet onder haar oordeel stellen. Nu staan er besturen van onze Landskerk ten deele niet op den bodem ^r belijdenis. Daarom kunnon wij ons niet van hen afhankelijk maken."

Zoo gaat het stuk voort en zegt ten slotte, dat, ook al werd de Kerk geheel gereorganiseerd, de Gemeinschaften zouden blijven aansturen op de aaneensluiting der levende Christenen. Voor tvaee zijwegen willen de Gemeinschaften bewaard blijven: het samensmelten met eon op zich zelve staand belijdeniskerk, die vrij is ^ran den Staat, en: zelf als kerk of gemeente gereorganiseerd worden. Men wil gemeenschappen blijven, om van het geheel een zegen te ontvangen en voor het geheel een zegen te zijn.

Ons dnnkt, dat de Gemeinschaften met di programma op den duur zich niet zullen kunnen I handhaven. Wanneer alleen levende Christenen tot hunne gezelschappen mogen toetreden, zouden zij tevens het vermogen moeten bezitten om op onbedriegelijke wijze le\en van dood te kunnen onderscheiden. De apostelen vermochten dit niet; toen de Heere Jezus sprak: „voorwaar, voorwaar zeg ik u, dat een^ van u mij zal verraden", toen hebbep zij niet geweten dat Judas de verrader zijn zou, maar vraagden ze: „Ben ik het Heere? ", Het streven van de mannen der Gemeinschoften is in de geschiedenis der kerk dikwijls voorgekomen (Dooatisme, Labadiime), maar het is steed» op jammerlijke teleurstelling uitgeloopen. De belijdeniskerk dringt er op aan, dat er beleden zal worden met den mond en geloofd zal worden met het hart, al datgene wat God in Zjjn Woord heeft geopenbaard.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen