De Vrije Universiteit en Zuid-Afrika 1880-2005 ([Deel 2]) - pagina 36

TWEE

MISSIES

van die grootste weldoeners van die Afrikaanse volk'. Indien tenminste blank Zuid-Afrika wakker wordt, en begrijpt 'dat sy binnenlandse rassevraagstuk vandag op intieme wyse skakel aan wat elders in Afrika gebeur' en dit op behoorlijke wijze oplost: het gaat om de westerse christelijke beschaving." Erg concreet in die toepassing was de hoofdartikel-schrijver niet: het Zuid-Afrikaanse rassenvraagstuk moest op behoorlijke wijze opgelost worden in relatie tot de gebeurtenissen elders in Afrika (met zijn opkomende nationalistische bewegingen), zowel als met de wereldwijde communistische aanval op de christelijke beschaving. Wat betekent dat? De gemiddelde lezer van Die Transvaler zal een eerdere en kortere passage in het hoofdartikel verstaan en onthouden hebben: 'Daar kan inderdaad verklaar word dat haas geen ander draers van die Westerse kuituur en beskawing op die oomblik so ernstig deur die Kommunisme bedreig word nie as juis die handjievol blankes wat aan die suidpunt van Afrika woonagtig is nie. Seker selde nog is hierdie feit so helder en duidelik gestel as in die referaat van die Nederlander prof. dr. G. Kuijpers'. Dat selectieve luisteren zal wel veroorzaakt hebben, dat Kuijpers bij de congresleiding en de autoriteiten 'persona grata' bleef. 100 Dit ondanks dat ambassadesecretaris Stork op eigen initiatief Kuijpers lezing ten behoeve van mensen die het Nederlands niet hadden kunnen verstaan direct vertaalde in het Engels en dan her en der uitdeelde. Onder meer aan Mandeia's verdediger - het Volkskongres teen Kommunisme vond in tijd parallel plaats aan het Rivoniaproces. Met Stork luisterde Kuijpers een paar weken later geboeid naar Mandeia's verdediging, waarin die uitvoerig inging op de beschuldiging dat het ANC dezelfde doelstellingen nastreefde als de Communistische Partij. Mandela erkende, onder andere met verwijzing naar Indonesië, dat de communisten een actieve rol in de bevrijdingsstrijd van koloniale landen hebben vervuld. Ook in Zuid-Afrika. Maar die samenwerking betreft de beëindiging van de blanke heerschappij, niet de inrichting van het vrije Zuid-Afrika. Ik ben geen communist, aldus Mandela, en ben nooit lid van de Communistische Partij geweest. Ik ben een Afrikaanse patriot. Mijn ideaal, waarvoor ik ben bereid te sterven, is een democratische en vrije maatschappij. 101 Na dit slotwoord werd de zitting beëindigd en de gerechtzaal liep leeg, schreef Kuijpers jaren later:

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen