Een buitengewone plek voor bijzondere kinderen - pagina 127

herinneringen aan de tijd op het paedologisch instituut

126

mijn vijftiende of zo, heb ik echt goed leren rekenen en lezen, vooral door zelfstudie.’ Waldur had specifieke problemen, die op den duur op de gewone school niet te hanteren waren: ‘Aanvankelijk kon ik goed meekomen. Maar omdat ik op mijn eigen manier met de leerstof omging, bleek de klassikaal opgelegde afwisseling tussen rekenen, taal, enz. niet bij mij te passen. Door de dubbele belasting – het volgen van mijn “eigen programma” en tegelijkertijd het volgen van het schoolprogramma – raakte ik oververmoeid. Bovendien kreeg ik in de tweede klas (groep vier) een juf die mij niet goed gezind was. Ik kreeg regelmatig strafwerk en moest vaak schoolblijven omdat ze mij te eigenwijs vond. Inderdaad, ik vond bijvoorbeeld het verschil in spelling tussen ou, ouw, au en auw, en tussen ij en ei, maar onlogische nonsens en daarom ontwikkelde ik zelf een veel betere spelling. Helaas stond de juf niet open voor de superieure kwaliteit van mijn spelling, waardoor ze mij onvoldoendes gaf voor taal. Bovendien kon (of wilde?) ik op den duur niet meer rekenen. Ik was van nature al traag en als juf mij dan een hoofdrekenopgave gaf, die ik onmiddellijk moest beantwoorden terwijl zij mij streng aankeek, dan kwam mijn denken helemaal tot stilstand. Wat de oorzaak ook was, ik bleek rekenzwak te zijn. Tot overmaat van ramp werd ik ook regelmatig gepest door klasgenoten en als ik daarover mijn beklag deed, gaf de juf mij de schuld. Dit alles maakte dat mijn schoolresultaten veel te wensen overlieten.’ Na een jaar therapie op zaterdag op het pi kwam er voor Waldur een plekje op de school vrij. ‘Aan de ene kant was ik daar blij mee, want het pesten en strafwerk waren hiermee zogoed als voorbij. Maar aan de andere kant vond ik het toch ook een afgang, want ik wilde graag “normaal” zijn. En nu werd ik tussen “abnormalen” geplaatst, alleen maar omdat anderen – juf en klasgenoten – zich tegenover mij misdroegen. Overigens was het pesten niet helemaal voorbij: een voorbeeld van pesterij was dat klasgenoten briefjes met schunnige vragen in de vragenbus deden en die met mijn naam ondertekenden. De meesters gingen echter nooit op dat soort vragen in en ik neem maar aan dat ze wel begrepen dat ik de vraag niet opgeschreven had.’ Waldur stond dus met gemengde gevoelens tegenover zijn opname. Hij was grotendeels af van het pesten, maar vond het toch ook een afgang onder abnormalen gerekend te worden. Dit speelde helemaal niet voor Wim. Hij was er juist trots op dat hij naar de pi-school

Een buitengewone plek; Perfect Service; pag 126 2e proef

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen