'Het is ons een eer en een genoegen' - pagina 77

eredoctoraten

76

rika en Canada achtte de Vrije Universiteit zich de aangewezen instantie Kings ‘kruistocht’ te ondersteunen. Ook nu ontving Schippers maandenlang geen antwoord. Via prof. dr. J. C. Hoekendijk, sinds 1965 hoogleraar aan het Union Theological Seminary te New York, vernam de rector magnificus op 22 juni 1965 dat King het eredoctoraat accepteerde en bij de plechtigheid aanwezig zou zijn. De aangewezen promotor Kuiper toonde zich in een brief aan King blij verrast, maar hoopte toch nog steeds op ‘even one sentence’ van de laureaat zelf ‘for we understand very well that you have other things to do which are more important than writing letters’. En inderdaad: aan zelfs die ene zin kwam King niet toe. Niet getreurd: opgewekt maakte de universiteit het nieuws wereldkundig. Maar als de universiteit gedacht had de handen op elkaar te krijgen met dit eredoctoraat, dan vergiste ze zich lelijk. Over het geheel genomen regende het verontwaardigde en woedende reacties, vooral vanuit Amerika en Zuid-Afrika, waar ‘het negerprobleem’ de blanke gemoederen heftig bezig hield. Zo beweerde dr. Sj. Steunenbrink (‘als geëmigreerd Hollands arts en van Gereformeerde huize kwam mij deze week ten gehore dat Uw universiteit een eredoctoraat zal aanbieden aan Dr. Martin Luther King’) uit Houston dat King zich in communistische kringen ophield, een bewering die hij ondersteunde met Amerikaanse krantenknipsels. ‘Het is hier bekend, dat vele van zijn naaste medewerkers “rood” zijn en tot de “Atheïstisch-denkenden” behoren.’ De ook al in Amerika woonachtige dominee De Koekkoek oordeelde in dezelfde trant: King zou een ‘drijver’ zijn, ‘dwang’ voorstaan, oproepen tot ‘wetsovertreding’ en, last but not least, gesteund worden door communisten. ‘Moet die man door “de Vrije” bizonder geëerd worden?’ Prof. Schippers nam uitgebreid de moeite de critici te antwoorden. Droogjes constateerde hij: ‘Wij verschillen aanzienlijk in onze waardering voor het werk van dr. King.’ In zijn toelichting schreef hij dat de strijd tegen rassendiscriminatie ‘de roeping’ van iedere christen diende te zijn. Hij toonde zich niet erg onder de indruk van het verwijt dat King door communisten werd bijgestaan. ‘Hetzelfde verwijt kregen nl. de christenen in ons land tijdens de tweede wereldoorlog te horen van de Duitsers. Toch hebben de christenen en communisten in het verzet tegen de nazies dikwijls goed samengewerkt.’ Schippers week, naar goed gereformeerde gewoonte, geen duimbreed. Zijn prin-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen