Peter Bak__Historische Reeks Deel 14 - pagina 188

beleid, bestuur en implementatie

verzoek van de vu, maar hij ging niet van harte. Meer en meer had hij zich op zijn leerstoel teruggetrokken, aan anderen het voortouw overlatend in het reilen en zeilen van de subfaculteit politicologie. Als niet altijd even tactvolle en flexibele decaan had hij het tijdens vergaderingen dikwijls aan de stok gehad met stafleden en studenten die zijn weldoordachte en doorwrochte beleidsstukken als dictaten ervoeren. Dit verwijt trof tevens Kuypers’ colleges, die door studenten werden gekarakteriseerd als een enge, bloksgewijze stoomcursus doelmiddeltheorie waarin voor alternatieve visies nauwelijks plaats was.30 Ook buiten de collegezaal riep Kuypers’ methodiek weerstand op, niet alleen bij politicologen. vu-psychologen Pieter Drenth en Willem Koops kwalificeerden Kuypers methodiek als een teleologische denk­oefening zonder empirische basis, die daarom nauwelijks wetenschappelijk kon worden genoemd.31 Dat Kuypers er met Brasz, hoogleraar bestuurskunde in de subfaculteit politicologie, een moeizame relatie op na hield, wetenschappelijk en persoonlijk, kwam de arbeidsvreugde evenmin ten goede. De ambiance waarin Kuypers in september 1983 vertrok was tekenend: met stille trom, zonder afscheidscollege, uitgeleid door een klein gezelschap van intimi. Het definitieve sluitstuk van Kuypers’ 23-jarige loopbaan aan de vu vond drie maanden later plaats, in december 1983, toen hij zijn promovendi Henk van de Graaf en Rob Hoppe met de doctorshoed mocht tooien. Beiden hadden in hun dissertaties geprobeerd Kuypers doelmiddeltheorie een stap vooruit te helpen. Hoppe had zich op een empirische bestudering van een beleidsvormingsproces toegelegd; Van de Graaf, die als wiskundige was opgeleid, had van de methodologische aspecten studie gemaakt. Hoppe, wiens proefschrift handelde over de totstandkoming van de economische structuurnota van het kabinet-Den Uyl en werd bekroond met de Van Poeljeprijs 1984, was de beoogde opvolger van Kuypers. De jonge doctor, opgeleid aan de Katholieke Universiteit Nijmegen, waar hij door Hoogerwerf tot beleidspoliticoloog was gevormd, werd begin 1985 voor benoeming voorgedragen. Daarbij werd de leerstoel, ter onderscheiding van Van Puttens algemeen-politicologische leeropdracht, voorzien van de toevoeging ‘in het bijzonder beleid en planning’.32 Hoppe wilde het beleidspoliticologische accent enigszins verleggen, zo had hij de benoemingscommissie te kennen gegeven. Minder doordenking van normatief-rationele methodieken, méér empirische

187

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen