Peter Bak__Historische Reeks Deel 14 - pagina 258

‘sanders als mozes’

de doctoraaldiploma. ‘Studenten,’ aldus Sanders, ‘zullen in dat jaar niet “kunnen werken en er wat bij studeren”, zoals een gebruikelijk vooroordeel is.’ Vrijblijvendheid behoorde trouwens ook voor de personeelsleden tot het verleden. Sanders verordonneerde dat voor iedereen een aanwezigheidsplicht gold; lege gangen, donkere kamers en ‘spookmedewerkers’ dienden tot het verleden te behoren. Zo nodig mocht één dag per week thuis worden gewerkt, met uitdrukkelijke toestemming van het afdelingshoofd, wiens fiat voortaan ook nodig was voor dienstreizen.8 Gemor klonk er nauwelijks. De stortbui aan structuren, reglementen, opdrachten en werkafspraken die tijdens Sanders’ éénjarige bewind losbarstte, viel kennelijk op dorstige bodem. In Ad Valvas, in een ingezonden stuk, vergeleek Hans van den Heuvel, hoogleraar beleidswetenschappen, Sanders zelfs met Mozes. De interim-decaan had de radeloze en redeloze faculteit, amechtig in de woestijn ronddolend, met vaste hand de weg naar grazige weiden gewezen. Dat Sanders, die zijn verrichtingen zelf wat nuchterder bezag (‘Besturen is eigenlijk zó oppervlakkig, vergeleken met wetenschap’), de scepter na een jaar alweer neerlegde was volgens Van den Heuvel jammer, maar geen reden tot wanhoop. ‘Zijn opvolger komt ook uit de psychologie!’9 Sanders was eigenlijk, om in de tale Kanaäns te blijven, meer Johannes de Doper dan Mozes. Hij had de weg bereid voor de man waarvan al ruim een jaar lang duidelijk was dat hij kwam: oud-collega Bert Klandermans die in september 2001 van zijn sabbatical terugkeerde. Klandermans, een geboren Rotterdammer en zoon van een scheeps­ timmerman, was een gepokte en gemazelde vu-man. Hij had zich in 1963 als student ingeschreven bij de subfaculteit psychologie die datzelfde jaar, krachtens het nieuwe academisch statuut, met de subfaculteiten pedagogiek en sociaal-culturele wetenschappen de faculteit sociale wetenschappen was gaan vormen. Een student-assistentschap, vanaf 1969, was voor Klandermans de opmaat tot een dienstbetrekking bij de subfaculteit psychologie; meteen na zijn afstuderen, in 1972, kon hij als wetenschappelijk medewerker bij de sectie sociale psychologie aan de slag. Klandermans ging er onderzoek doen naar vakbonden, een terrein dat hij metterjaren verbreedde tot sociale en protestbewegingen in het algemeen en waarop hij uitgroeide tot wetenschapper van wereldfaam. Ook op bestuurlijk vlak deed Klandermans, die in 1983 promoveerde op Participatie in een sociale beweging,10

257

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen