Jaarboek 1928 - pagina 127

134 ten en indien naar aanleiding daarvan een Commissie van enquête was benoemd, maar dit is niet het geval. Toch is hiermede in dezen niet alles gezegd. Immers, dat het geschil, waarin de genoemde Synode positie koos, aan de Vrije Universiteit niet voorbijgaat, is op meer dan één wijze gebleken. Daarom heeft Uwe Commissie gemeend, nu ze een vraag had te beantwoorden, die hiermede zoo nauw verband houdt, niet te mogen nalaten, op te merken, dat tegen elke verzwakking van het Schriftgezag moet worden gewaakt. Met name komt hier dan in aanmerking die (meermalen voorgekomen) vorm van verzwakking, waarbij men wel in het algemeen betuigt, het volstrekt gezag der Schrift te aanvaarden, maar zich —• bewust of onbewust — aan de klem hiervan onttrekt door — zonder het noemen van deugdelijke en met het Schriftgezag bestaanbare gronden i) — voor te geven, dat men aangaande de bedoeling der Schrift in het onzekere verkeert. Het ligt o.i. voor de hand, hierbij inzonderheid te noemen de soms gevolgde methode, om op bovengenoemde wijze speciaal het heilige geschiedverhaal van zijn kracht te berooven door het willekeurig stellen van de mogelijkheid, dat sommige onder*) De vraag kan opkomen, of de eisch van het aangeven van „deugdelijke" gronden niet te vaag is, en of men niet liever zou moeten zeggen; „aan de Schrift ontleend". Hierop zij geantwoord: 1. De zaak is niet zoo eenvoudig, dat men met de formuleering „Schriftuurlijke gronden" zou kunnen volstaan. Wanneer in Hand. 27 : 27 staat „dat hun eenig land naderde", houden wij dit voor een oneigenlijke spreekwijze, maar men kéin niet zeggen, dat de gronden hiervoor „aan de Schrift ontleend" zijn; veelmeer treedt hier op den voorgrond wat wij weten aangaande het algemeen menschelijk spraakgebruik in dergelijke zaken. 2. Bovendien: onze bedoeling is slechts het uitspreken van het algemeene beginsel, dat willekeur worde afgewezen. Dit nu geschiedt, zoo men spreekt van „deugdelijk". Natuurlijk is het waar, dat hiermede niet een objectieve maatstaf is genoemd voor wat wel of niet deugdelijk is; maar dat is hier ook niet de bedoeling. De vraag, wat als „deugdelijk" kan worden erkend, moet, zooais vele dergelijke vragen, ter beslissing worden overgelaten aan hen, die in een bepaald geval hebben te oordeelen. Slechts zij nog opgemerkt, dat hierbij „deugdelijk" nog niet hetzelfde behoeft te beteekenen als „overtuigend", maar men zich in bepaalde gevallen ook tevreden kan stellen, wanneer iemand zulke gronden bijbrengt, idie men, ook al deelt men ze niet, toch voor genoegzaam respectabel kan houden om te erkennen, dat hier van een willekeurig handelen met de Schrift niet kan gesproken worden. 3. Wat natuurlijk wel rechtstreeks uit de erkenning van het Schriftgezag voortvloeit is dit, dat deze gronden „met het Schriftgezag bestaanbaar" moeten zijn. De argumentatie mag nooit van dien aard zijn, dat men een ander gezag boven dat der Schrift stelt, en dat men de Schrift geweld aandoet, om haar uitspraken in overeenstemming te brengen met wat men op andere gronden voor waar houdt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen