Jaarboek 1968 - pagina 129

röntgenstraling evenals lichtstraling opgevat kan worden als een elektromagnetisch golfverschijnsel. Het verschijnsel van verstrooiing van straling in bepaalde richtingen door regelmatige structuren kan ik dan ook voor U het best aannemelijk maken door een beroep te doen op uw natuurkundekennis van de middelbare school voer de verstrooiing van een lichtbundel door een optisch tralie, d.i. een glazen plaatje, waarin smalle doorzichtige en ondoorzichtige strookjes elkaar op vaste afstanden afwisselen. Verstrooiing aan zo'n tralie geschiedt alleen in zodanige richtingen dat de lichtstralen uit twee opeenvolgende spleetjes een golflengte of een geheel aantal golflengten in doorlopen afstand verschillen. Het röntgeninterferentiepatroon van een kristal berust op precies dezelfde principes en is alleen wat moeilijker wiskundig te behandelen omdat we hier te maken hebben met een driedimensionale regelmaat. Uit zulk een diffractiepatroon kan men gegevens afleiden omtrent de opbouw van het kristal. Het was een gedurfde onderneming van Wilkins om deze analysemethode te gebruiken voor D N A . Ten eerste stond hij alleen. De meeste onderzoekers concentreerden zich op het onderzoek van eiwitten, omdat de biochemie grote vorderingen had gemaakt bij het ophelderen van de functie van deze biologisch belangrijke stoffen. Ten tweede was het te voorzien, dat de rangschikking der atomen in D N A heel wat ingewikkelder zou zijn dan die in anorganische kristallen. Ten derde kon men destijds van sommige eiwitten wel kristallen maken, maar niet van D N A . Door zorgvuldig experimenteren wist Wilkins echter preparaten van D N A te vervaardigen, waarin de lange draadvormige moleculen ongeveer evenwijdig lagen. Indien ieder van de draden op zichzelf een kristalachtige regelmaat vertoonde, zou men dan in principe deze regelmaat in het diffractiepatroon terug moeten vinden. Dit bleek inderdaad het geval te zijn. Helaas konden Wilkins en zijn medewerkster Rosalind Franklin niet de kroon op hun werk zetten door de structuur van D N A volkomen op te helderen. Deze volgt namelijk niet rechtstreeks uit het interferentiepatroon, dat wel gegevens, doch niet alle gegevens over de structuur bevat. De Engelse fysicus Crick en de reeds genoemde Amerikaanse bioloog Watson, beiden werkzaam in het Cavendish laboratorium te Cambridge, deden zelf geen experimenten met D N A , waardoor zij minder door zelfkritiek geremd werden. Door speculatie, door literatuurstudie en met gebruikmaking van de gegevens van Wilson en Franklin konden zij een voorstel doen over de structuur van D N A , dat ook biologisch aantrekkelijk was, omdat hiermee verklaard kon worden, waarom de D N A draden in de cel zo getrouw gecopieerd worden en daarbij de genetische informatie van generatie op generatie vrijwel onveranderd doorgeven. Deze structuur is thans algemeen aanvaard. 127

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen