Jaarboek 1976-1977 - pagina 41

Het ideaal is dus: initiatieven komen uit het veld, daar is het ontwikkelingsproces in volle gang en de realisering wordt mogelijk gemaakt door de ondersteunende bestuurlijke processen. In tijden van voorspoed, waarin weinig materiële remmen aanwezig zijn, kan deze idylle ook wel bewaarheid worden. Maar indien dit niet het geval is — zoals in onze actuele situatie — komen de accenten geheel anders te liggen. In de eerste plaats kan niets meer uit groei worden gefinancierd, zodat ieder geldkostend initiatief naar de initiator moet worden teruggewezen met de simpele maar indringende vraag hoe men uit eigen middelen de nodige formatieplaatsen denkt op te brengen. Begrijpelijkerwijs leidt dit tot frustraties en moedeloosheid, maar de zaken liggen niet anders. Maar ook op veel groter schaal ziet men dat de veranderingsprocessen binnen de universitaire wereld worden bepaald niet door de essentiële vraagstellingen (essentieel in die zin dat zij betrekking hebben op het onderwijs dat men wil geven of het onderwijs dat men wil doen), maar door datgene wat in het bestuursjargon „randvoorwaarden" wordt genoemd; randvoorwaarden, die betrekking hebben op de tot het bereiken van het doel benodigde materiële middelen. Het is daarbij wel opvallend dat strengere randvoorwaarden ertoe leiden dat — zij het onder negatieve belichting — toch ook bewust beleid op gang komt. Zo heeft de noodzaak tot studieduurverkorting (een zeer slap aftreksel van herprogrammering) ertoe geleid dat alom studieprogramma's zijn doorgelicht. Ik denk dat nooit eerder in onze geschiedenis zo intensief zowel binnen de instellingen als in het onderling overleg in de secties van de Academische Raad de onderwijsvraag op tafel is geweest. De aankondiging van een nullijn op financieel gebied leidt tot soortgelijke processen. Door de noodzaak te komen tot duidelijke prioriteiten (als het éne wordt gekozen valt immers het andere af) is de noodzaak tot verantwoording, tot beredenering en afweging veel groter en worden wij meer geconfronteerd met de vraag naar de waarde van datgene waarmee wij bezig zijn. Pijnlijk is het wel zich te moeten realiseren dat ook in tijden van weelde dit alles zou moeten gebeuren. Ook dan zijn wij — eigenlijk moet ik zeggen: ook toen waren wij — verantwoordelijk voor de wijze van besteding van onze middelen en behoren wij kosten en baten scherp af te wegen. 39

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen