1959 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 255

208

C. J. VAN DER HORST-OOSTERHUIS

bewonderd en bijvoorbeeld ingelijst en een tijdlang opgehangen. Het gevoel, dat ze in staat zijn iets te maken, dat de moeite waard is om tentoongesteld te worden, vermindert het minderwaardigheidsgevoel. Toch is deze vorm van vrije expressie niet een volkomen spontane uiting van het onbewuste van de patiënt. Ook gebeurt het met het doel iets goeds te maken, iets dat de toets met de tekeningen van anderen kan doorstaan. Bij mijn psychotherapeutisch werk met affectief gestoorde kinderen ben ik ook eerst met speltherapie begonnen. Maar ik merkte al spoedig, dat wat gemaakt wordt geen zuivere uiting is van wat onbewust in het kind leeft. Het kind geeft wat onbewust in hem leeft niet zo zonder meer prijs; hij glijdt gemakkelijk over in een weergeven van de realiteit, wat hem emotioneel lang niet zoveel doet. Bovendien laat hij zich vaak leiden door eerzucht, door de wil het zo mooi mogelijk te maken. Daardoor geven de vrije expressie-mogelijkheden, die boven beschreven zijn, niet in die mate inzicht in wat wezenlijk in het kind leeft, dat men zich volkomen in die wereld kan verplaatsen en toch is dat nodig voor psychotherapeutische benadering. Met verbale behandeling komt men er ook niet, daar het kind niet in woorden kan uitdrukken wat hem wezenlijk bezighoudt. Men heeft zijn toevlucht al genomen tot speltherapie, omdat bij verbale behandeling deze affectief gestoorde kinderen maar zeer weinig contact geven. Zij doen soms wel moeite om uit te drukken wat hen hindert, maar men bemerkt dat ze al gauw in gemeenplaatsen vervallen of zich verschansen achter een zekere onverschilligheid. De psychosexuele aberraties, die aan de affectieve storingen der kinderen ten gronde kunnen liggen, kunnen door de kinderen niet in woorden uitgedrukt worden. Bovendien zou een gesprek over al deze diepliggende dingen, waaraan het kind geestelijk nog niet toe is, tot allerlei overspanningen kunnen leiden. Daarom heb ik mij afgevraagd of het niet mogelijk zou zijn het kind ertoe te brengen om dat wat onbewust in hem leeft gestalte te geven in een vorm, aangepast aan de wijze waarop hij zijn innerlijk doorleeft. En ik ben weer bij het spel van kind terecht gekomen, maar hanteer het op een zeer bepaalde wijze. Als het kind speelt met zand en klei of ook bij het schilderen van het kind, heeft men iets tegenover zich dat hijzelf gecreëerd heeft. Daarover kan men met hem praten. Men moet daarbij bedenken, dat wat vóór ons staat niet iets statisch is, maar dat het gezien moet worden in het licht van de dynamiek van het vormgeven. Het fijnst genuan-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen