1964 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 109

DISCUSSIE

81

Prof. dr. J. R. van de Fliert: Ligt voor ons christenen het „man needs to be needed" eigenlijk niet volledig opgesloten in het hoofdgebod „God liefhebben boven alles en de naaste als zichzelf" en kan de zaak van hieniit niet veel radicaler „christelijker" of „bijbels" worden gesteld? Wanneer het zo is dat de mens zijn liefde tot God in dit leven „slechts" kan ,,bewijzen" door dienst aan de naaste, betekent dat dan niet met name voor de diakoniën, dat ook de ouden van dagen in de eerste plaats behoefte hebben aan een taak en die eventueel ook toegewezen moeten krijgen en niet alleen aan verzorging in de, zij het dan ook wat uitgebreid, materiële zin? Antwoord: Ik ben het geheel eens met collega Van de Fliert. De ouden van dagen hebben pas een volwaardige plaats in het leven, wanneer de gemeenschap hen, hoe dan ook, nodig heeft. Het is van belang, dat ook de religieuze gemeenschap een positieve taak toewijst aan de ouderen. Het is niet voldoende, hen medelijdend te verzorgen. Ir. A. Mudde: U hebt gesteld dat oude mensen een belangrijke dienende functie hebben met name voor hun kleinkinderen. Is dat echter niet te beperkt gezien en moet niet veeleer de hele instelling in de maatschappij veranderen, zodat ook voor ouderen een taak in het productieproces blijft toegewezen? Antwoord: Ik ben het eens met Ir. Mudde. Ik heb in mijn referaat met enkele voorbeelden een meer algemene waarheid naar voren willen brengen. Die voorbeelden waren natuurlijk niet bedoeld als een volledige belichting van de betreffende zaak. Dr. P. H. Esser: De behoeften van het IK, van de mens als subject, als enkeling, zijn polair te zien. Aan de ene kant wil de mens zich geven aan de gemeenschap en kan hij zich realiseren door die gemeenschap. Maar ziet professor Kwant niet ook die andere kant, die behoefte aan afzondering en onderscheiding? We hebben alleen gehoord over de gemeenschapszin, maar niet over de behoefte van de mens zelf iets te zijn en zich te onderscheiden van anderen. Carry van Bruggen zegt in haar Prometheus, dat deze drang het lintje in ere houdt. In het concentratiekamp was het altijd samen-zijn misschien de grootste kwelling. Hoe ziet professor Kwant dit? Antwoord: De mens is een persoon, en dit houdt in dat hij een persoonlijke opname is van de gemeenschappelijke zijnsrijkdom. In alles wat wij zijn, zijn wij deelname aan het gemeenschappelijke leven, maar wij nemen daaraan deel, door het persoonlijk, dus op een eigen wijze, op te nemen. Daarom is ons leven zowel isolatie als communicatie. Maar de beide aspecten kunnen niet van elkaar worden gescheiden. Voor de uitwerking van dit gezichtspunt moge ik verwijzen naar Sociale Filosofie, hoofdstuk IV, persoon en sociale facticiteit. Dr. L. Vlijm: Het verplicht met pensioen gaan en gerechtigd met pensioen zou wellicht practisch te benaderen zijn met een stichting als: Het leven begint met 65. Zou daar een oplossing inzitten? Antwoord: Wij kunnen zeer zeker een oplossing zoeken in de aangeduide richting. Het is van belang, dat vitale 65-jarigen, die gaarne op een of andere wijze willen blijven deelnemen aan de gemeenschappelijke arbeid, daartoe de gelegenheid geboden krijgen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen