1968 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 189

M. H. COHEN STUART

149

horen tot de groep van de stimulantia en de tranquillizers (micropsychofarmaca). Het ritaline, dat bij de behandeling van depressies soms eer/ positief resultaat geeft, kan echter tot verslaving aanleiding geven, doordat de patiënt subjectief een directe relatie opmerkt tussen het gebruikte middel en de daarna verbeterde psychische toestand. De tranquillizers als librium en valium hebben eenzelfde risico. Zij kunnen als medicament in sommige gevallen een kalmerend effect hebben op de gemoedstoestand van de patiënt en daardoor bijdragen tot regulatie van zijn dagelijks leven. Maar ook zij hebben het nadeel dat de patiënt de positieve uitwerking rechtstreeks koppelt aan het enige tijd tevoren gebruikte medicament. Bovendien - en dit is het grootste risico -vertonen deze medicamenten geen duidelijke onaangename nevenwerkingen bij het gebruik door gezonde personen. De zogenaamde psychedelica, waartoe het mescaline, de hashish, het marihuana en vooral ook het L.S.D. behoren, kunnen niet als geneesmiddelen in engere zin worden beschouwd. Het feit dat sommige zenuwartsen menen het gebruik te moeten toestaan voor therapeutische doeleinden, beperkt niet de twijfel omtrent de werkelijke zin van een dergelijk gebruik. Het is echter bekend dat juist deze stoffen in hoge mate een morbide aantrekkingskracht uitoefenen op het emotioneel instabiele deel van de moderne jeugd. Deze middelen leiden niet slechts tot verslaving, maar er gaat zelfs een verleiding uit van het gepropageerde gebruik ervan. Diegenen, die de psychedelica gebruiken, blijken echter niet slechts door het misbruik van deze middelen zichzelf persoonlijk en sociaal grote schade toe te brengen, doch bovendien een groot, bijna onafwendbaar risico te lopen van verslaving aan de klassieke verslavingsmiddelen, zoals morfine, opium en tegenwoordig vooral het nog gevaarlijker heroïne. Wanneer men tegenover elkaar stelt enerzijds de neuroleptica en antidepressiva en anderzijds de psychedelica, dan valt op dat de eerst genoemde farmaca bij de patiënt een effect sorteren dat geheel buiten de wil van de patiënt om wordt bereikt, terwijl de laatstgenoemde farmaca juist in hoge mate interfereren met de wil van de betrokkene. Men zou mede daardoor kunnen verwachten en vrezen dat de humaniteit van de patiënt door neuroleptica en antidepressiva sterk wordt aangetast. Merkwaardig is dat dit in vele gevallen niet gebeurt, doch dat daarentegen door de medicatie een nieuwe ruimte, een nieuw perspectief wordt gegeven aan een mens, die tot voor kort door angst, depressie, hallucinaties en wanen in een onvrijheid leefde

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen