1970 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 145

M. KUILMAN

113

Wanneer is de nood „existentieel" genoeg en welke normen moet men daartoe aanleggen? Waar begint en eindigt 's mensen „volwaardigheid"? De psychiater zal uit hoofde van zijn professie maar weinig individuen tegenkomen die hij als volwaardig bestempelt, wanneer men deze omschrijving tenminste verbindt met een optimale aanpassing en ontplooiing. Maar juist het begrip volwaardigheid geeft naar mijn idee gelegenheid tot het verrichten van psycho(patho)logiserende goocheltoeren. Ook nu ontkomen we niet aan de confrontatie met ethische en anthropologische vraagstukken. En het is een goede zaak om hier met een duidelijke kleurbekentenis te beginnen. Daardoor kunnen veel quasi wetenschappelijke controversen spoedig worden opgehelderd. Vatten we de beschouwing uit het gynaecologenrapport samen. Vóór alles raakt men onder de indruk van de wijze waarop de beschermwaardigheid van de vrucht wordt bepleit. Dienovereenkomstig bespeurt men een grote terughoudendheid tegenover het afbreken van de zwangerschap: deze ingreep is in het algemeen gecontraindiceerd, tenzij er sprake is van een vitale of existentiële bedreiging voor de vrouw. Verder signaleren we bij de samenstellers een streven om de indicaties zo scherp mogelijk te formuleren, teneinde aldus een gefundeerde communis opinio te bevorderen. Het komt mij voor dat deze pogingen slechts ten dele geslaagd zijn. Het al te nadrukkelijk bezig zijn met de formulering van de psychosociale indicaties levert het gevaar, dat de kern van het probleem versluierd blijft. Deze kern heeft betrekking op het ontbreken van een eensluidend oordeel ten aanzien van de waardering van het menselijk leven in de ruimste zin, alsook op de nog ontbrekende wetenschappelijke validiteit, de geringe „reliability" en de gebrekkige wetenschappelijke fundering van de aangewende criteria en begrippen. Alleen daarom is het al wenselijk en leerzaam dat iedere aanvrage in een multidisciplinair team ter discussie komt. Zo wordt men er telkens mee geconfronteerd dat de beslissing over de provocatie abortus ten diepste niet in empirischwetenschappelijke argumenten is gefundeerd. De veelal in het psychopathologisch vakjargon geformuleerde (contra)indicatie is een vlag die de lading niet dekt. Men kan zich dan ook afvragen of het abortusvraagstuk eigenlijk wel een medisch probleem is. En daarmee naderen we tot het standpunt van de psychiaters. 2. In het rapport dat de psychiaters hebben samengesteld staan twee thema's op de voorgrond: de relativering van het gezag van de arts en de beklemtoning van de autonomie van de vrouw. Om met het

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen