Pionieren toen en nu. De geschiedenis van het Paedologische Institutuut in Amsterdam 1931-1989. - pagina 26

over de opvallende afwijkingen van sommige kinderen en

deze werden in verschillende publicaties vaak uitgebreid

voor het voetlicht gebracht. In latere jaren is men al veel

verder met onderzoek en behandeling van kinderen zodat

het logisch is dat vermelding van individuele gevallen min-

der plaats vindt. Op deze plaats mag echter niet het verhaal

ontbreken van een jongen die in 1935 werd opgenomen en

waarbij thymogeen mutisme (onvermogen of onwil om te

spreken bij psychische aandoeningen) werd vermoed. Het

verhaal begint aldus:

'Toen Wim ter onderzoek kwam was hij driejaar en vier

maanden. Hij had zich normaal ontwikkelt, was vlug met

loopen en spreken geweest en op tijd zindelijk. Hij sprak op

de manier, die men op zijn leeftijd verwachten mocht. Hij

maakte goede woordverbindingen. Hij praatte altijd vrij

druk, babbelde veel in zichzelf, praatte zowel met de huis-

genoten als met vreemde menschen. Hij sliep 's nachts rus-

tig, alleen op een kamertje. Een halfjaar geleden is dit

echter anders geworden. Patient sprak plotseling niet meer.

Daarbij is hij angstig geworden; en durft niet meer alleen

voor het huis te spelen, zelfs niet meer alleen in de gang en

naar de slaapkamer. iM'i^

Gezien de heele situatie, het plotseling ontstane mutisme,

rees het vermoeden bij ons, dat wij hier wel eens te doen

konden hebben met een psychogeen mutisme en we infor-

meerden bij de ouders naar de mogelijkheid of het kind

wellicht een psychisch trauma had doorgemaakt, waarbij

dit mutisme zich had aangesloten. Inderdaad herinnerden

de ouders zich nu iets dergelijks. In de maand Juli was er in

de plaats, waar de ouders woonden, een groot feest gevierd

ter herinnering aan het honderdjarig bestaan van het dorp.

Ter gelegenheid van de traditioneele historische optocht

mengden zich onder de toeschouwers vele jongens met

maskers voor het gelaat. Wim, die met zijn moeder was

gaan kijken, begon plotseling heftig te schreeuwen, toen

een jongen met een afgrijselijke ^mombakkes' voor, hem

probeerde op te tillen. Na deze scene was Wim niet te

troosten, hij huilde langen tijd achtereen den heelen avond,

en sliep eerst zeer laat in.

's Nachts was hij onrustig. De ouders hadden tusschen

24

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen