Studentenalmanak 1899 - pagina 179

E P I D E M I E .

e groote stad had er geen weet van en leefde onbe-

zorgd voort.

Ze was als een kind, dat even verwonderd opziet en dan

weer doorspeelt, als het vader en moeder hoort zuchten,

wanneer ze, moeite-gebogen de hoofden, wachten op dat

schrikkelijke, dat ze voelen in de lucht en zien in alle

hoeken van hun vriendelijk huis: op den slag, die treffen

zal en in dat treffen, hun eigen en het geluk van hun kind

zal vergruizelen.

De groote stad speelde onbezorgd het lawaaiige levensspel.

Wel werden er ver aan den blauwen horizont wolken

gezien, met haar zwart grauwend het azuur, dragende in

zich snel komend verderf; wel was er in den vasten bodem

van oogenblik tot oogenblik een trilling waar te nemen,

die uitbarsting voorzeide van vloeiend vuur, overstelpend

huis en akker en dier en mensch, alles verschroeiend en

doodend; maar toen lette de groote stad daar nog niet op,

zag ze niet verder dan hare grenzen getrokken waren, wist

ze van de grauwe donderwolken nog niet; voelde niet de

siddering van hare fondamenten; toen was ze nog als een

kind, dat, bij den dag levend, niet ziet de toekomst en

niet weet.

Of beter, ze hield zich zoo, omdat ze dwaas was, en niet

weten en niet zien wou.

12

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen