Studentenalmanak 1902 - pagina 133

127

is, wandelt hij „perpetueel" in een nevel van gezelligheid,

't Beeld is wel een beetje kras, maar 't is dan toch zoo.

Dien man nu, met zijn tenger lichaampje, met zijn stil

gemoed, met zijn kalm karakter, met zijn verlegenheid; dat

zwakkere vat onder de mannelijke vaten, heb ik verliefd

zien worden.

Vraag me asjeblieft niet, die geschiedenis te vertellen,

'k Zou 't niet kunnen. Alleen de resultaten van dit wordings-

proces ben ik in staat je aanstonds mede te deelen.

Maar neen, laat me, voor en aleer ik daartoe overga,

toch eerst bekennen, dat ik me nog iets van dat verliefd

worden herinner.

Op een avond kwam ik tegen zevenen bij hem. Hij zat

als gewoonlijk op dat uur met een boek voor zich. Maar

me dacht zoo, dat hij er niet in las. Enfin, hij is mijmer-

achtig van aanleg en dat overkwam hem dus wel meer.

Waarlijk, ik was op niks verdacht.

Daar keek hij mij aan. Zijn oogen glinsterden. Dat had

ik nog nooit gezien.

„Ha, ben je daar eindelijk. Ga je mee wandelen over den

dijk," zei hij.

Meteen greep hij naar zijn hoed, zette mij den mijnen,

dien 'k net op tafel had gelegd, weer op, en eer ik er goed

op verdacht was, stonden we samen op straat.

Toen eerst dacht ik bij me zelf, dat er wat met 'm aan

't handje was. Maar wat?! . . .

Ik sjouwde mee, den dijk langs, totdat we kwamen aan

een donkere laan, waar een kennis van ons, een zekere

Van Doeveren woonde. De grootste merkwaardigheid van

dien man was, dat hij een schat van 'n dochter had. Ik

zal ze u niet schilderen. Haar portret kunt ge in alle moge-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen