Studentenalmanak 1955 - pagina 28

AART A R N O U T VAN SCHELVEN

10 NOV. 1880 — 19 MEI 1954

Ruim een kwarteeuw lang, van 1918 tot zijn, formeel vrijwillig, ontslag

in 1945, is van Schelven hoogleraar in de geschiedenis geweest aan

de Vrije Universiteit.

De tegenwoordige generatie van studenten heeft hem niet meer gekend.

Trouwens, hoevelen van vroegere generaties zijn hem werkelijk na

gekomen ? Bij alle hoffelijkheid en gemakkelijkheid in de omgang,

die hem eigen waren, bewoog hij zich binnen een cirkel, waarin hij

maar weinigen toeliet. Deze reserve kon de indruk wekken, heeft

ook vaak de indruk gewekt, van hooghartigheid. De laatste was hem

misschien niet geheel vreemd, maar zijn terughouding kwam toch

veeleer daaruit voort, dat deze aristocraat naar de geest tot elke prijs

zijn onafhankelijkheid van oordeel wilde bewaren. Hij stond kritisch

tegenover allerlei, dat ,,men", ook in gereformeerde kring, als vanzelf-

sprekend aanvaardde, en schroomde niet, daarvoor uit te komen.

Dergelijke figuren kunnen licht in een zeker isolement raken, met

alle gevaren van dien. Van Schelven is daar niet aan ontkomen. Hier

ligt mede de verklaring van zijn houding tijdens de bezetting. Ik wil

haar niet verontschuldigen. T e levendig herinner ik mij trouwens

de pijnlijke teleurstelling, ook van degenen die hem hoogachtten, toen

zijn aansluiting bij het Nationaal Front bekend werd. Hier wreekte

zich, dat hij min of meer losgeraakt was van de gemeenschap, waartoe

hij toch krachtens zijn diepste overtuiging behoorde. Daardoor miste

hij een houvast, dat voor anderen van onschatbare betekenis is geweest.

Maar hoe dit ook zij, wie hem kenden hebben geen ogenblik getwijfeld

aan de eerlijkheid van zijn motieven, noch aan de oprechtheid van

zijn vaderlandsliefde en van zijn afkeer van de nationaal-socialistische

knechting van de geest.

Na de bevrijding kwam aan de academische loopbaan van Van Schelven

een voortijdig einde. Over zijn laatste levensjaren heeft dientengevolge

een schaduw gelegen. Niettemin bleef zijn geestkracht ongebroken,

en heeft hij onverpoosd doorgewerkt, voor zover de toenemende

zwakheid van zijn gestel het hem veroorloofde.

Nog in 1951 verscheen, acht jaar na het eerste, het tweede deel van

,,Het Calvinisme gedurende zijn bloeitijd." Dit, helaas onvoltooid

gebleven werk, waarvoor hij vele jaren lang het materiaal verzameld

had, is wel de waardevolste vrucht van zijn arbeid als historicus ge-

weest. Onder de vele studies over het Calvinisme neemt het een

geheel eigen plaats in, doordat het een gedetailleerd beeld geeft, uit

24

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen