Studentenalmanak 1969 - pagina 106

In de zalen van het kasteel der Vrouwen werden dan dichteressen gekozen

die met de schrijvers der Mannen moesten arbeiden aan een gemeen-

schappelijke Spreekbuis, die de samenwoning van Mannen en Vrouwen

zou verkondigen, want ook de Vrouwen hadden het Boek van de Harts-

tocht niet ongelezen gelaten.

Maar het Donkere Kwaad maakte zich de kunstenaars tot slaaf, zodat

zij het oog richtten naar de landen, waar de zon ondergaat en de hemel

rood van kleur is. De schrijvers schreven boze taal in vuige kleine

lettertjes, die zelfs in het licht van de gulden zon niet leesbaar waren, zij

gingen zelfs zover dat zij de redevoering van de Opperste Regeerder

der Mannen verminkten, zodat zij werd tot logentaal. Aldus had het Kwaad

bewerkt dat de vervaardigers der Annalen lastertongen werden, zodat

de twee volken walging kregen van hun dagelijks bier en brood. Tussen

de zuilen van de woonstede der Mannen en de crypte der Vrouwen ging

een bittere klacht op.

En de regeerders van Mannen en Vouwen kozen nieuwe dichters in wier

harten het Kwaad niet woonde en wier letteren niet bezoedeld waren met

het rood van de horizonten. Hunne namen waren Marlies, Marjorie,

Bertjan, Arie, Jan en Ton, en zij hadden een dienstknecht Franklin, die

de kunst verstond zich onzichtbaar te maken, zodat hij zelfs door het

vorsend oog der regeerders niet gezien werd.

Wederom bloeiden de letteren en Arie wist het penseel zo vaardig te

hanteren, dat beide volken de ogen verduisterd werden door tranen

van ontroering, zodat de Annalen veelal niet gelezen werden.

Dit nu gaf treurigheid in het hart van Bertjan, zijn hand aarzelde en

spoedig legde hij zijn pen neer en werd slechts zelden nog door de andere

dichters gezien. Maar de kunstenaars schreven voort tot een andere boos-

heid de twee volken aangreep.

De Mannen wensten telgen met haar en het volk der Vrouwen had

richters, die zeiden „dat zij de behoefte niet gevoelden" zodat het volk

de Mammon meer ging aanhangen dan de Muze.

De persen van meneer Swado staakten en niet langer verschenen de

Annalen, die toch de Spreekbuis waren van beide volken. De dichters

werkten niet meer en treurden om hun laatste vergeefse kunstwerken.

Maar nog fladderen papieren in de kelders van de woning der Vrouwen

en wanneer er zwaar weer op komst is wordt tussen de zuilen van Lanx de

holle hoest gehoord van rochelende lijders aan Laringitis.

Ton Klijnsmit

104

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen