Studentenalmanak 1970 - pagina 160

Jaarrede.

Graag had ik dit verenigingsjaar willen besluiten met een historische

opmerking, zoals ze dat vroeger altijd zo goed konden. En dan liefst één in

de geest van "ceterum censeo Carthaginem delendam esse", ware het niet,

dat ik aan het eind van een latijn ben, waarvan ik mij niet kan voorstellen

dat het ooit gesproken is.

Wat ik u nu over de gebeurtenissen van het afgelopen jaar binnen onze

geliefde vereniging zal vertellen, gaat dan ook maar plaatsvinden in gewoon

nederlands, en dat blijkt soms al moeüijk genoeg. Voor de duidelijkheid

begin ik bij het begin.

8 November 1968 werden wij in de u min of meer bekende samenstelling

geihstalleerd:

Joke van de Burg Assessor II

Hilly Bol Assessor I

Truce van Hattem Quaestrix

Alie Rinske Cnossen Ab-actis

Mieke Tuinenburg Praeses

Reeds voor dit gebeuren ontdekten v\äj een aantal gemeenschappelijke

trekjes zoals het niet dragen van enige tijdsapparatuur, natuurwetenschap-

pelijke aanleg, gedeeltelijk gekleurde waarneming, telefoonangst en voor-

liefdes voor katten, goudvissen, sigaren, autorijden en drank. Kortom een

stevige basis voor eenjaar V.V.S.V.U.

Helaas moesten we snel bemerken, dat steunpUaren uit de vereniging

schaars waren, hetgeen ons alternerend deed instorten. De uren, die wij aan

eikaars lappenmand doorbrachten, waren niet de meest nutteloze: zij

behoedden ons voor een te eenzijdige werkv^djze.

Enfin, de vereniging bestaat nog. Dat wil zeggen' juridisch. Van enige

inhoud kunnen wij met goed fatsoen niet meer spreken. De specifiek

vrouwelijke vorming, die de V.V.S.V.U. in haar statuten voert, heeft afge-

daan. Voor dergelijke zaken in het algemeen moet u bij de disputorenraad

wezen. De ACC is in staat haar eigen manifestaties te organiseren. Wat ons

rest is gezelligheid, een vaag, niet nader te operationaliseren begrip.

De associatie met Mansio ligt dan ook niet voor de hand. En toch is dat

wel het eerste concrete punt waarvan wij kunnen uitgaan bij systematische

analyse van de Vereniging.

In het begin van het jaar is het gebouw door de Universiteit in een nieuw

hemdje gestoken, waarin het de rest van dit jaar is blijven staan. Want

ondanks nieuwe lampen en wandversieringen bleef het clubbezoek

beneden alle peil. Het kan dan ook geen verwondering wekken, dat het

clubbestuur haar nachtrust niet opofferde voor ca. vijf mensen. Wel wekt

zoiets ergernis, zodat de wisselwerking eenparig vertraagde en de limiet nul

benaderd werd. Dit alles was meer dan de club kon verdragen:

De waterleiding huilt, de verf gaat bladderen en de wastafels weigeren door

te lopen. Slechts vlooien en ander ongedierte gedijen in deze sfeer. Onze

goudvis pleegde zelfmoord.

De contacten met het buurpaar waren op fietsen en niet synchroon

lopende klokken op zolder na, allerhartelijkst. Het deed ons een groot

158

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen