VU Magazine 1971 - pagina 136

Gesprek Tweemaal sprak Henk Mochel met de arts, voordat op 17 februari bij de patiënt thuis de opnamen gemaakt werden. 'Het was de laatste dag dat hij een dergelijk gesprek kon voeren,' vertelde Henk Mochel, 'daarna is hij snel achteruitgegaan.' De uitzending op 22 maart heeft hij niet meer meegemaakt. Voor de tweede keer sprak voor de televisie in dit programma ook prof. Van der Meer over de begeleiding van stervenden. Zijn pleidooi 'om de gordijnen van de sterfkamer niet te sluiten, maar open te houden', maakte veel reacties los in het land. Honderden brieven kreeg de arts. Hij is nog steeds bezig post van januari te beantwoorden.

Brieven Veel brieven gaan over persoonlijke problemen van de mensen en over wat ze meegemaakt hebben op dit gebied. Een deel van de brieven betuigt zonder meer instemming met wat prof. Van der Meer zei. Er waren ook veel brieven van pastores. Over het algemeen wordt de vaagheid van veel medici

Dat blijkt wel, want ik ben geopereerd en twee maanden na die operatie bleek er al een uitzaaiing te zijn in één van mijn halswervels.

Raakte u toen geëmotioneerd?

...toen ben ik, zoals wij dat noemen, gedecompenseerd, dus die paniek heeft mij toen zo overvallen dat ik helemaal radeloos ben geworden, helemaal ontredderd... ik En zet zich dat op 't ogenblik door..? heb gehuild, ik heb gejammerd en bij wijze Sindsdien zijn er meerdere uitzaaiingen ont- van spreken geschreeuwd van ellende, dat ik staan. Men is de uitzaaiingen gaan behande- dit moest meemaken. len met moderne middelen die de groei van gezwelscellen remmen en dank zij deze mid- Was dat ook een vorm van protest misschien"! delen is de voortschrijding erg langzaam geweest. Waarschijnlijk is ook de snelheid Dat was niet eens protest meer. Dat was waarmee die uitzaaiing plaats had moeten alleen maar verdriet en ontreddering en vinden verminderd. het niet meer weten wat er nu moest gebeuren. En dan, als je even wat meer bij Hebt u het idee dat dit nog lang kan duren? je positieven komt, dan begin je tegelijk: maar dat kan toch niet, want ik heb een Ja, dat weet ik niet. Het is een erg zeldzame vrouw en ik heb vijf kinderen en daar ben gezwelsvorm die heel weinig voorkomt en je toch voor nodig. Daar ben je op dat die natuurlijk niet geneeslijk is. Men heeft moment zó van overtuigd; het is gewoon die halswervels bestraald en dat gaat nu goed. onbestaanbaar dat je er op een gegeven Ik kan ny mijn hoofd weer goed bewegen, moment niet meer bij zou zijn, want dat is zoals u ziet. Dat kon ik eerst helemaal niet. altijd zo vanzelfsprekend geweest. Maar op andere plaatsen in mijn lichaam zijn Dat protest, dat heb ik eerder gehad. Dat is nu ook weer uitzaaiingen waarvan ik op 't een fase die dacht ik wel voorkomt. Dat was ogenblik weer merk dat ze mij last veroorza- al toen ik in observatie lag in Amsterdam, ken en als ze last veroorzaken is dat omdat ze groeien. Is er wel eens een prognose gedaan omtrent uw levensduur?

N.C.R.V.'s Henk Mochel tijdens het gesprek

Nee, geen enkele collega van me heeft een prognose gedaan. Ik heb wel van mezelf een keer een prognose opgemaakt. Dat was in september. Toen dacht ik, nog vijf maanden. En nu blijk ik die vijf maanden al overleefd te hebben. Dus dat is dan aan de pessimistische kant geweest. Bent u nog wel eens van bed af geweest? Prof. dr. C. van der Meer

over de situatie van de patiënt betreurd. Maar de tegengestelde mening komt ook voor, namelijk dat het beter is de patiënt in het ongewisse te laten over zijn situatie.

Film Prof. Van der Meer wordt overstelpt met verzoeken om voordrachten te houden. De film die de NCRV maakte voor de eerste uitzending wordt voor onderwijsdoeleinden gebruikt op tal van universiteiten: Groningen, Leiden, Utrecht; Rotterdam heeft zelfs een kopie. Ook uit België kwam een verzoek om de film te mogen draaien. Prof. Van der Meer maakte er een stencil bij om bepaalde dingen te verklaren. Hij ziet er op toe, dat de aan de patiënt gedane belofte 'alleen voor onderwijsdoeleinden' wordt nagekomen. 30

Ik ben van half augustus af niet meer van bed af geweest. En ik ben ook steeds hulpelozer geworden, 't Is nu zo dat ik alleen nog maar op mijn rug kan liggen en met mijn armen kan bewegen en een beetje met mijn hoofd. Verder kan ik niets bewegen. Hoe heeft u dat zelf ervaren toen u op een gegeven moment de wetenschap had van het fatale karakter van deze ziekte. Kon u dat makkelijk verwerken? Toen de chirurgen mij vertelden dat het deze kwaadaardige gezwelsvorming was, heb ik dat aanvankelijk min of meer als arts die erbij stond, aangehoord. Ik ben een beetje naast mijzelf gaan staan. Maar toen hij weg was, ben ik daar natuurlijk over gaan denken en toen is het pas goed tot mij doorgedrongen. In de eerste plaats dat mijn been eraf moest en dat dat iets verschrikkelijks is. Maar ook dat mijn leven toch wel erg bedreigd werd...

toen men dus nog niet wist wat er aan scheelde en dat ik alsmaar merkte dat men niet wist wat er aan de hand was. Men opperde veronderstellingen die ook nogal griezelig waren en daarbij drong het ook tot je door dat eh... kerel jij wordt invalide. Nooit meer zul jij je praktijk kunnen doen. En dat is waar je nou altijd met plezier aan gewerkt hebt. Ik had mij na zoveel werk in ontwikkelingslanden met plezier op die specialisatie geworpen. Ik was toen eindelijk specialist en ineens werd me dat onder de handen afgebroken. Daar kwam ik tegen in opstand. Zo in de zin van (en dat is natuurlijk erg kinderachtig): waarom doet God je zoiets aan? Later heb ik begrepen: dat was zelfbeklag. Toen heb ik ook bedacht: je hebt zélf zo vaak bij jonge mensen gestaan die ongeneeslijk ziek waren... Is het nu zo dokter, dat de dingen een andere betekenis krijgen, de dingen die u om u heen ziet, de natuur, voorzover u dat hier vanuit

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen