VU Magazine 1971 - pagina 197

m

magazine

Kunnen we van de Amerikanen nog iets leren?

vu-socioloog drs. C. D. Faber (28) maakte de afgelopen maanden een studiereis naar de VS. Een grafologe in Los Angeles las een regeltje handschrift van hem en oordeelde: 'Dit is een creatief iemand, die iets met wetenschap te maken heeft en met televisie.' Verbijsterde Faber moest toegeven, dat het perfect klopte. Hij is verbonden aan de afdeling onderwijsresearch van de VU en houdt zich bezig met de coördinatie van audio-visuele middelen binnen de universiteit. De scriptie die hij maakte over audiovisuele middelen was de directe aanleiding tot deze activiteit. Op het ogenblik is hij bezig met een proefschrift over het onderwerp 'Educatieve televisie en permanente educatie'. De strekking ervan is, dat iedereen, op iedere plaats, op iedere tijd, op iedere leeftijd iets kan leren, als hij er maar in geïnteresseerd is. Een studiereis door de VS voerde hem langs de verschillende universiteiten: Columbia University en City University in New York, Michigan University, Western Michigan University, de universiteit van Illinois, Stanford University, San José State College en de University of Southern California. ^^et trof hem dat op een aantal universiteiten de televisie meer werd gebruikt als communicatiemiddel ('een audio-visueel VU-magazine') dan als "liddel om een zo groot mogelijke Sroep studenten tegelijk college te laten volgen. 'Wij zullen van de ontwikItelingen in de VS moeten leren,' zegt

TV-toestel wordt nooit 'n docent door drs CD. Faber 'Mijn zoontje van driejaar zit vaak naar onze kleuren-t.v. te kijken. Toen er sneeuw buiten lag en er een eekhoorn in rondsprong, maakte mijn vrouw mijn zoontje daarop opmerkzaam. Hij ging voor de serredeur staan en drukte zijn gezicht tegen het raam. Na verloop van tijd begon hij aan de knop van de serredeur te morrelen. Toen ik mijn vrouw vroeg of hij soms naar buiten wilde, antwoordde zij: Welnee, hij probeert een ander t.v.-programma op te zetten.' Deze anekdote, die mij op mijn studiereis in Noord-Amerika door een Canadese gesprekspartner werd verteld, maakt op een speelse manier de invloed van televisie op het leven in de V.S. duidelijk. De televisie is een verlengstuk van de zintuiglijke waarneming. Dit appelleren aan het visuele wordt steeds sterker. Wanneer wij dit betrekken op het onderwijs, dan blijkt dat in NoordAmerika, evenals in Nederland het geval is, het onderwijs te weinig een beroep doet op de visuele waarneming en deze vaak veronachtzaamt. Het onderwijs is, namelijk vanuit de cultuur bepaald, gericht op het verbale. Dick Snow (Stanford University, California) merkte hierover op;

Verbaal Het onderwijs is veel te verbaal gericht en dus afhankelijk van de capaciteiten in het verbale vlak van onderwijzend personeel en leerlingen. Het verbale is echter maar één dimensie, een eenzijdig zintuiglijk appèl. Dit behoeft niet in te houden dat nu alles maar gevisualiseerd moet worden. Dit moet wel inhouden, dat het onderwijs meer op de persoonlijke waarnemingscapaciteiten wordt gericht. Hier wordt met opzet de term 'persoonlijk' ingevoerd en niet 'individueel'. Men spreekt in de V.S. namelijk niet graag over individueel onderwijs. Individueel onderwijs vinden zij te veel als uitgangspunt hebben: het onderwijs zonder meer, waarbij alleen de aanpak verschilt. Men spreekt daarom in de V.S. liever over persoonlijk onderwijs. Dat wil zeggen: de persoon in kwestie behoort uitgangspunt te zijn. Dit is misschien moeilijk te verwezenlijken, maar in ieder geval wel nastreefbaar. Naar de mening van Snow zou het wel eens zo kunnen zijn, dat bepaalde minderheids-

groepen in de V.S. niet duidelijk ingespeeld zijn op het verbale in het onderwijs. Hieruit ontstaan dan stereotypieën in de trant van: bepaalde bevolkingsgroepen zijn dommer dan andere. De culturele bepaaldheid speelt hier echter een grote rol.

'Lekker' Dat leerlingen graag in visuele taal worden aangesproken vertelde Bill Mitchell uit Toronto: de leerlingen prefereren volgens zijn zeggen films die zonder commentaar zijn. Hij liet een film zien die door het onderwijzend personeel in Ontario als de beste film werd beschouwd: het was een leerzame film van hoe een kuiken uit een ei komt. Daarna vertoonde hij ook een film, die door de leerlingen als beste werd beschouwd. Hij vroeg zich daarbij af waarom? Ik meende dat de film zelf het antwoord gaf. Het was een film zonder commentaar, die zeer goede kleurovergangen te zien gaf. Het was een experimentele film die door zijn samenstelling een duidelijk ontspannen invloed had. Je voelde je er gewoon lekker bij. Dat lekker voelen is echter iets dat in het onderwijs heel zelden voorkomt, aldus een opmerking van Louis Forsdale (Columbia University, New York). In de V.S. wordt volgens hem het onderwijs beschouwd als een uiterst ernstige aangelegenheid. Het leren wordt gezien als iets dat pijnlijk moet zijn volgens ouders en leraren. Zo in de trant van: wie niet horen wil, die moet maar voelen, maar leren zullen ze.

Wisselingen Volgens Forsdale moet het leren aangenaam zijn. Een goed voorbeeld hiervan is het programma Sesame Street. Dit programma is dan ook gericht. In Sesame Street word je op een fijne, leuke manier in huis-, tuin- en keukentaai aangesproken. Het aangename schuilt in het op de juiste wijze gebruik maken van het medium t.v. Het beeld wisselt nogal eens om de aandacht te trekken. Deze beeldovergangen mist men vaak in de onderwij stele visie voor volwassenen in de V.S. Men laat veel en langdurig sprekers in beeld. Dat is echter gewoon radio met wat samengeraapte beelden. In Nederland weet 39

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen