VU Magazine 1972 - pagina 300

Overleven we dit? Kranten, radio en tv brengen ons regelmatig ziilk alarmerend nieuws over onze leefbaarheidssituatie, dat steeds meer mensen zich gaan afvragen: overleven we dit ?

Barry Commoner - Amerikaans hoogleraar en in ons land bekend door de tv-serie 'We stinken d'r in' beantwoordt die vraag in zijn belangwekkende boek Overleven we dit? "Waarin een meesterlijke analyse van de problemen rondom het'leefmilieu'. En een beroep op de wetenschap zich onomwonden tegen het milieubederf uit te spreken en zich duidelijk en bewust op te stellen. Want alleen dan kunnen we uit 't slop raken. Voor f 12,50 bij elke boekhandel. Een uitgave van Elsevier, in samenwerking met de Raad voor Milieudefensie

Gooi dit Uad niet weg! Maar geef het mee aan een handelaar in oud papier. Daarmee bereikt u, dat er weer nieuw papier van wordt gemaakt. En draagt u bij tot 't zo noodzakehjke behoud van de bossen. Dit is één van de vele adviezen voor een milieubewuste handelwijze in het dagelijks leven. Die u aantreft in Gids voor een milieubewust leven. Een praktische handleiding, die aangeeft wat u zélf kunt doen.

'Voor f8,90 hij elke boekhandel. Een uitgave van Elsevier, in samenwerking met de R a a d voor Milieudefensie 40

Israëlisch staatsburger kan worden terwijl hun Arabische broeders - de Palestijnen in de onafhankelijkheidsoorlog zijn verdreven. In elke Jood wordt dus een potentiële zionist gezien. Alle Joden in de hele wereld zullen Israël dan ook steeds blijven steunen (het internationale Jodendom). Met name de Amerikaanse regering zal bij haar beleid steeds rekening moeten houden met deze belangrijke Joodse pressiegroep. Daarom vormt niet alleen elke Israëli maar ook elke Jood een gevaar. Benadrukt moet echter worden dat dit niets te maken heeft met het anti-semitisme zoals wij dat in Europa kenden, de oorzaken en motieven zijn namelijk heel verschillend. Wel kan niet worden ontkend dat de Joodse bevolkingsgroep in Syrië met veel onvrijheden te kampen heeft, zo mogen zij niet het land verlaten en zelfs niet meer dan 15 kilometer van hun woonplaats zich verplaatsen zonder speciale vergunningen van de militaire autoriteiten. Doch zij zijn niet de enige groepering die het in de Arabische wereld moeilijk heeft. Ik doel nu op de Palestijnen. Palestijnen zijn mensen die in het gebied Palestina van voor 1948 - dat omvat het Israël van voor 1967 met de Gazastrook en de West-Bank - woonden. Zij zijn voor een deel verdreven en/of gevlucht uit het oude Palestina en willen terugkeren naar hun land. Hun doel is het vormen van een democratische staat voor Joden, Arabieren en christenen. Daarom zullen zij eerst het zionisme van Israël moeten vernietigen. Hoewel zij officieel steeds door hun Arabische broeders worden gesteund, worden ze in feite steeds tegengewerkt en onderdrukt door de Arabische landen. Vanuit Egypte kunnen ze niet opereren, in Jordanië is elk verzet door het leger in de zomer van 1970 en 1971 uitgeroeid. In Syrië genieten ze nog de meeste vrijheid (Libanon is niet in deze beschouwing betrokken), hoewel ze daar streng gecontroleerd worden door de regering, en nauwelijks toestemming krijgen om tegen Israël te opereren, omdat de Syrische autoriteiten bang zijn voor Israëlische vergeldingsacties. Tevens is het vertrouwen van de bevolking in de kracht van de commando's, zeker na de slachting van september 1970 (de Jordaanse burgeroorlog) sterk afgenomen. Bovendien vormt het Palestijnse verzet geen zelfstandige beweging meer. Bijna alle verzetsbewegingen zijn uit de illegaliteit getreden en hebben zitting" genomen in de PLO (Palestijnse bevrijdingsorganisatie); deze organisatie is opgericht en wordt gecontroleerd door de Arabische Liga, een instelling waarin alle Arabische landen vertegenwoordigd zijn. Dit houdt in dat men weinig kan ondernemen wat de Arabische landen niet bevalt, aangezien in zo'n geval bijvoorbeeld de geldkraan zal worden dichtgedraaid. De Palestijnen zijn zich bewust van deze

situatie en men heeft ons verteld dat hun directe doel op het ogenblik dan ook is de omverwerping van de Hasjemitische troon (Koning Hoessein) om zodoende de macht in Jordanië te veroveren. De Arabische landen en Israël hebben na de juni-oorlog de VN-resolutie No. 242 geaccepteerd. Er bestaan echter grote meningsverschillen over deze nu wel befaamde resolutie. In de eerste plaats is de Franse tekst - die door de Arabische landen wordt aangehangen - verschillend van de Engelse tekst - die Israël aanhangt. De Franse tekst houdt in dat de Israëli's zich moeten terugtrekken uit de - dat wil zeggen alle - bezette gebieden (se retirer des territoires occupés) terwijl de Engelse tekst zegt dat de Israëli's zich moeten terugtrekken uit bezette gebieden - met andere woorden grenscorrecties zijn toegestaan - (to withdraw from occupied territories). Verder is de tekst die over het vluchtelingenvraagstuk handelt, erg vaag geformuleerd (to achieve a just settlement of the refugee problem). Met name Israël is van mening dat de erkerming van de staat - wat in de resolutie wel wordt verklaard - door dit laatste punt weer op losse schroeven komt te staan, aangezien voor de Arabieren een juiste oplossing van het vluchtelingenprobleen een einde van de Joodse staat inhoudt. Wat betreft de terugtrekking is het van belang dat Israël erg slechte herinneringen heeft overgehouden aan de Suez-oorlog van 1956. Zij hebben zich toen (in 1957) helemaal teruggetrokken uit alle bezette gebieden, en toch heeft zich in 1967 weer een situatie voorgedaan waarin zij - ik zeg het nu met hun woorden - gedwongen waren oorlog te voeren. Dat is de reden waarom zij nog voomameüjk op hun eigen sterkte vertrouwen en militair verdedigbare grenzen wensen. In ieder geval willen de grote mogendheden allesbehalve oorlog. Waarschijnlijk zal op den duur ook wel een regeling tot stand worden gebracht. Dit betekent echter nog lang niet dat men met een situatie van werkelijke vrede te maken heeft. Ieder individu zou onder andere in vrijheid zijn mening moeten kunnen uitspreken. Daar is men nog ver van verwijderd. Een voorbeeld: Nadat Koning Hoessein zijn plan bekend had gemaakt zou hij dat in de aula van de Universiteit van Amman ten overstaan van alle studenten verdedigen. Na de pauze zouden de vragen van de studenten, die schriftelijk waren ingeleverd, worden beantwoord. Er gebeurde echter iets geheel anders, want Hoessein beantwoordde niet de vragen van de studenten maar vragen die van te voren door zijn regering waren bedacht en opgesteld. In de kranten stonden de volgende dag natuurlijk enthousiaste artikelen over de loyaliteit van de studenten ten opzichte van Hoessein. FredGrünfeld

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen