VU Magazine 1973 - pagina 333

Congres voor beperking van letsel bij ongelukken

We gaan eigenlijk zestig jaar terug Twee insectenzwermen die uit tegenovergestelde richtingen op elkaar invliegen (snelheid: zo'n zeventig kilometeüper uur) plegen uit dit treffen volkomen ongeschonden te voorschijn te komen. Geen mug valt gewond ter aarde: ze zijn er op gemaakt. Nooit zal een kokosnoot die van meters hoog uit een palm komt vallen, beschadigingen oplopen, ondanks zijn gewicht. De ruwe bolster vormt een 'valhelm' die de noot zelf volledig intact laat. Bewoog de mens zich nu maar voort met de snelheid die bij hem past (een kilometer of vijf per uur) dan was er niets aan de hand, Hij heeft zich echter op wielen geplaatst, die worden aangedreven door een motor. Zijn snelheid is daarmee meer toegenomen dan goed voor hem is. Want in tegenstelling tot de mug en de kokosnoot, komt de mens er niet altijd heelhuids af, wanneer hij, met zijn voertuigen, ergens tegen botst: in 1971 vielen er in Nederland 3167 doden en 72.167 gewonden in het verkeer. In het hoofdgebouw van de VU werd 26 en 27 juni door een groep van gespecialiseerde medici en ingenieurs, gecongresseerd over vragen als: hoe beperken we - nog liever: hoe voorkomen we - letsel bij de mens door botsingen? Het congres was georganiseerd door het 'International Committee on Biokinetics (IRCOBI) een groep van acht man, destijds voortgekomen uit de commissie 'Crash Survivability' van de Organisatie voor Europese Samenwerking en Ontwikkeling (OESO). Na afloop van het congres had VU-magazine een gesprek met prof dr. F. van Paassen, hoogleraar in de anatomie en speciële embryologie aan de VU, en met de heer J. C. Bastiaanse, van het Instituut voor Wegtransportmiddelen TNO in Delft, beiden lid van IRCOBI.

'Vertalen' De heer Bastiaanse legt uit, dat het voor hem als technicus zaak is, de medische informatie als het ware te 'vertalen' in technische eenheden, zoals kilogrammen, versnelling of vertraging. 'Anders kunnen wij er weinig mee beginnen: een hersenschudding zegt ons weinig. We willen vooral weten hoe die hersenen zijn vertraagd!' Beide heren zeggen het van groot belang te vinden dat het congres heeft meegewerkt aan verdergaande samenwerking

tussen medicus en technicus. Prof Van Paassen voegt daaraan toe: 'We hebben op het congres van de medici-practici gehoord welke letsels er zijn. Het is, zo zou je kunnen zeggen, nu de taak van de medici-theoretici na te gaan hoe de "sterkteleer" van het menselijk lichaam in elkaar zit, dat wil zeggen: hoeveel weerstand heeft het lichaam tegen bepaalde mechanische krachten die van buitenaf op het lichaam inwerken. In dit geval zijn dat dus krachten die worden veroorzaakt bij een ongeval.'

Prof. dr. F. van Paassen J. C. Bastiaanse

In feite zijn we dus omgekeerd te werk gegaan. We hebben voertuigen gemaakt die enorme snelheden kunnen halen, maar we hebben niet gekeken of het menselijk lichaam daartegen bestand was? Prof. Van Faassen: Zo is het precies. Men heeft een auto gemaakt en die steeds meer geperfectioneerd, maar daarbij heeft men geen rekening gehouden met de anatomische bouw van het menselijk lichaam en met z'n fysiologische mogelijkheden. Wat kunnen bijvoorbeeld de ogen maximaal presteren in bepaalde omstandigheden, zoals snel rijden? In, naar ik meen, 1906 is er al een Pransman geweest, die heeft gezegd, dat we zouden moeten komen tot een riemensysteem om de mens te fixeren aan z'n voertuig omdat er vast nog wel eens zou worden gereden met snelheden van dertig kilometer per uur. Dit is een profeet geweest, die de veiligheidsgordel toen al wilde invoeren. En terecht. Het probleem, dat op dit congres duidelijk naar voren is gekomen, is dat wij medici van de sterkteleer van het menselijk lichaam nog maar bijzonder weinig weten. Er zijn wel wat getallen bekend, maar over het algemeen niet onder dynamische omstandigheden, of onder botsingsomstandigheden. Daar moeten we hard aan werken. U zet de zaak dus op z'n kop en begint weer, waar men direct had moeten beginnen, namelijk bij de mens zelf. Prof. Van Faassen: Ja, we gaan zestig jaar terug. Dat is eigenlijk de hele problematiek. U beiden bent in Nederland al een hele tijd bezig met onder meer de veiligheidsgordel. De heer Bastiaanse: Onze samenwerking dateert inderdaad van een jaar of tien geleden. Toen zagen we al, dat wanneer we een autogordel wilden beproeven, dan eigenlijk niet de gordel wordt beproefd, niet de verpakking, maar datgene wat verpakt moet worden. We kunnen ons best gordels en andere veiligheidssystemen voorstellen die in zichzelf verschrikkelijk goed zijn, maar niet voor de mens. Dat geldt nog meer voor het beveiligen van kinderen. Het kind wordt vaak als een miniatuur-mens beschouwd en dat is hij 17

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen