VU Magazine 1975 - pagina 202

•^i*

m Het eerste model van de dubbele spiraal, gebouwd door Watson en Crick.

fingrijpen in

brfelijkheid

houden avontuurlijke verhaal, waartoe als belangrijkste documenten voor hem dienden de brieven die hij toen wekelijks aan z'n ouders schreef. Koeier is de tekst van de wetenschappelijke publikatie in 1953, waarin Watson en Crick c.s. hun bevindingen vastlegden en die het volgende belangrijke zinnetje bevat: 'Het is onze aandacht niet ontsnapt dat de specifieke paarvorming, die wij gepostuieerd hebben, direct een mogelijl^ l<.opieermechanisme voor genetisch materiaal met zich meebrengt.' In 1962 behoorden Watson, samen met Crick en Wilkins tot degenen, die naar Stockholm reisden om een Nobelprijs in ontvangst te nemen. De ruzie met Rosy Franklin was jaren eerder ai bijgelegd; de laatste pagina's in z'n boek wijdt Watson aan het belangrijke wetenschappelijke werk van de in 1958 op jeugdige leeftijd overleden vrouw.

Sinds 1950 Prof. Planta - in gesprek met VU-magazine - acht het niet juist om uitsluitend de 'dubbele spiraal' van Watson en Crick als startpunt te beschouwen van de fascinerende ontwikkeling van de moleculaire genetica sinds het begin van de jaren vijftig, ook al heeft deze ontdekking de meeste aandacht getrokken. 'Er was een groot aantal ontwikkelingen, die samen de basis legden van waaruit een gerichte studie mogelijk was geworden.' Die voltrokken zich vooral in het begin van de jaren vijftig. Voor 1950 had de mens geen idee hoe het kwam dat genen zich onveranderd kunnen reproduceren. Eeuwenlang kenmerkten de Habsburgers zich door een vooruitstekende onderlip, maar hoe kwam dat? Vermoed werd slechts dat de genen een code bevatten, die het mogelijk maakte informatie door te geven van de ene generatie op de andere. Op de verwondering over een en ander berust ook het spelletje van de NCRV-televisie 'Zo vader, zo zoon', waarbij (o.a.) gespeurd wordt naar uiterlijke overeenkomsten. Na 1950 ontdekte men dat elk gen duizenden nucleotiden bevat, die de schakels vormen van DNA (afkorting van desoxyribonucleïnezuur), dat al in 'Zo vader, zo lochter. . .'Hoe komt het dat kinderen (soms) op hun ouders lijken?

door de Zwitser Miescher was ontdekt. In 1944 werd aangetoond dat DNA de drager is van erfelijke eigenschappen. Vier soorten nucleotiden worden er in de draadvormige DNA-moiecuul aangetroffen, adeine (A), guanine (G), cytosine (C) en thymine (T). De volgorde nu van deze vier bouwstenen langs een DNA-draadje is bepalend voor de erfelijke eigenschappen van elk individu. De vier letters vormen als het ware een soort alfabet van de genetische taal. Aangezien de DNA-draadjes zeer lang zijn, bevat deze ongelofelijk veel informatie. Hoe de neus er moet uitzien, de haarkleur, het aantal tenen, maar ook erfelijke kwalen. Er is eens uitgerekend dat de DNA-moleculen van de cellen van een mens een keten zou kunnen vormen met een lengte gelijk aan honderd maal de afstand van de aarde tot de zon! Wat Crick en Watson deden in 1951 was een model te construeren hoe een DNA-molecuul eruit zag, De twee spiraalketens bleken op zodanige wijze verstrengeld dat steeds A tegenover T lag en G tegenover C. Onder invloed van 'n bepaald enzym maken de twee ketens zich nu van elkaar los en tegenover elke keten ontwikkelt zich nu een nieuwe keten, die precies op de oude past. Resultaat: twee nieuwe dubbelspiralen, precies gelijk aan de oorspronkelijke. Men kan zich de opwinding van Watson en Crick voorstellen toen zij een van de meest intrigerende

24 aa-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen