VU Magazine 1978 - pagina 159

VlJ magazine 25

Dr. Roelf Haan:

Voetbal tussen

links en rechts Twee maanden terug, zal de lezer van deze pagina zich misschien herinneren, heb ik verslag gedaan van mijn schrik bij het vernemen van de uitdruk king" lood om oud ijzer": v oor een christen zou socialisme of liberalisme op hetzelfde neerkomen. Het is eerder een christendommelijke dan een christelijke leuze, en naar mijn overtuiging de dood voor de geinstitutionaliseerde christelijke politiek, die tens lotte in Nederland. gezien de particulariteit van de daar historisch

gegroeide verhoudingen, nogaltijd van niet te onderschatten belang is. Oaar de desbetreffende zin er bij de zetter niet helemaal heelhuids afkwam, wil ik hem nog eens herhalen: al , wanneer het om zulk een kardinale politieke kwestie ( ocialisme of liberalisme) gaat, er geen christelijkpolitieke criteria bestaan om dit onderscheid te maken, dan moet de idee van de christelijke politiek zelf wei een onmogelijkheid zijn. Terecht noemde prof. Herman Ridderbos in het Gere[ormeerd Weekblad de k wal ificatie .Jood om oud ijzer" verwerpelijk en discriminerend.

Dit wil intu en niet zeggen, dat er niet zoiets al een tegenoverge teld gevaar dreigt. Oat is het kritiekloos kiezen voor (of tegen) hetzij links, hetzij recht of wat dan ook. De ab olute vereenzelviging met een bepaalde concrete politieke machtsfactor is evenzeer dodelijk voor het politieke bedrijf. In Argentinie van na 1945 hebben het onmi kenbare charisma en de grote intelligentie van Peron zijn fa ci me verhuld en zelf het aanzien van ociali me gegeven. H ij wi t zodanig te pelen op de dociliteit van het overwegend door het con ervatieve katholicisme gestempelde Argentinie, dat toen hij in 1955 de laan werd uitge tuurd, zijn overgebleven volgelingen prote teerden met de leus: "Dief of geen dief: we willen Peron!". Niet minder fataal i het kritiekloos partijganger te zijn van link . U iter-

aard bestaat er "links" en "links": allesbehalve lood om oud ijzer". Ik zou de stelling willen verdedigen, dat de vlag zo vaak omtrent de lading heeft bedrogen (Latijns-Amerika is het continent bij uitstek waar in naam van de vlag alles kan worden gerechtvaardigd), dat ook de tegenstelling links/ rechts veel van zijn bruikbaarheid heeft verloren, hoewel die zich in

Latijns-Amerika schijnbaar dwin-

gend opdringt. Veeleer gaat het om iets anders: dictatuur of maatschappelijke vrijheid. Er is geen gevaarlijker stelling dan die van het dogmatische marxisme dat de democratie maar een burgerlijke chijnvertoningzou zijn en verhulling van de klassetegenstellingen. De linkse gueri/la-activiteiten hebben de militaire dictaturen in LatijnsAmerika niet aileen uitgelokt (dit doet het parlementaire socialisme evenzeer), maar zij hebben die, op basis van my tificaties die doorgaan voor een weten chappelijke sociale theorie, ook rechtstreeks willen bevorderen. H et bitter ernstige mensenrechten-debat wordtjuist daarom zo bemoeilijkt, omdat ook deze linkse strategen van het militarisme daaraan meedoen, m.a. w. een kritiek geven op een toestand die inderdaad mensonterend is, maar die zij zelf mede in het leven hebben geroepen. Het linkse geweld is uiteraard niet het "eer te" geweld, maar het "tweede", d. w .z. het antwoordgeweld. Een van de fouten evenwel die "Iinks" in A rgentinie heeft gemaakt is. dat het j ui t dit "eerste" geweld, de minachting voor en. de vernietiging van de democratie, met heeft onderkend, of niet lreeft willen onderkennen. Hoe heeft men zich kunnen beijveren voor de terugkeer in 1973 van een man. die zijn ballingschap na 1955 meende te moeten doorbrengen bij Stroesner in Paragýay,.perezJimý nez in Venezuela, Trujillo in dejDominicaan e Republiek en Franco in Spanje? Met Peron deed ook de .erni-

officiele moordbrigade van de "Argentijnse Anticommunistische Alliantie" zijn ondergrondse intrede in het Argentijnse publieke leven. Wanneer men zegt dat Peron de enige was die in 1973 de politieke oplossing kon brengen, dan klinkt dit argument even logisch als dat van de positivistische historicus die uitlegt waarom in ltalie destijds Macchiavelli wei gelijk "moest" hebben en als dat van de bewonderaars van de huidige militaire dictatuur. Oat wil zeggen: het staat in geen verhouding tot de gerechtigheidsvraag. De beste kritiek op die dictatuur is intussen niet die van 1976 maar die van 1978. Boycot van de wereldkampioenschappen zou in Argentinie, gezien de gelijkschakeling van de massamedia en de a-politieke instelling van het immense voetbalpubliek, contraproductief werken. Beter dan dat de voetballer thuisblijven lijkt het verslaggevers met hen mee te sturen die hun yak verstaan; niet het yak van de sport, maar dat van de politieke journalistiek. Want zonder deze laatste wordt de voetbal een cynisch vertoon van wereldvreemdheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen