VU Magazine 1978 - pagina 39

i ^ magazine 37

Pionierscommissie Ik word boos wanneer men vlotweg beweert dat — met name in moderne woonwijken — de kerk aan het vervreemden is. Ik zie daar niks van. De praktijk wijst uit dat een dergelijke bewering gewoon onjuist is. We hebben een gemeente, en een behoorlijk gemotiveerde ook! Die gemotiveerdheid blijkt ook duidelijk uit de manier waarop gewerkt wordt. Het is niet gebruikelijk de kerkeraad een naam te geven. Wij hebben het nooit over de kerkeraad, maar altijd over de ,,pionierscomrnissie". In die pionierscommissie hebben zitting ouderlingen, diakenen en predikant,, maar ook gemeenteleden. Het gebied van de Bijlmer is opgedeeld in vier zones en die zones weer in flats. In iedere flat hebben wij contactpersonen en die zijn weer van groot belang, vooral voor het pastoraat. Naar mijn stellige overtuiging namelijk, is het vooral de taak van de gemeente om pastoraal bezig te zijn. Dat is onze opzet hier. Als pastores fungeren wij in dat geval als voortrekkers; we stimuleren en motiveren, maar het is de gemeente die het moet doen. Hetzelfde geldt trouwens voor diakonaat en apostolaat. Vandaar dan ook de belangrijke rol die de contactpersonen in de flats vervullen. Oorspronkelijk dienden zij om contacten te leggen met nieuwe bewoners en te zeggen: ,,leuk dat je er bent", maar al snel groeide dat uit tot de situatie waarin zij, beter dan wie ook, problemen signaleerden. Zij spelen derhalve — waar nodig — een grote rol bij de hulpverlening. We mogen zeggen dat deze opzet functioneert en buitengewoon vruchtbaar gebleken is. Vooral ook omdat de medewerkers weer grote steun van elkaar ondervinden. Dit alles is de reden geweest waarom wij de synode gevraagd hebben om ons systeem van contactpersonen en het meedraaien van niet-ambtsdragers in de kerkeraad te willen wettigen, 't Is er nu in studie en daar zijn we blij om.

Opleiding Overigens vind ik het altijd erg moeilijk om een scherpe scheiding te maken tus-

Metro-baanvak op palen: Romeins aquaduct sen de taken die ik als predikant vervul. Ik voel mij volop pastor en ik kan dat moeilijk los zien van mijn andere taken. Een kerkelijk huwelijk voorbereiden bij voorbeeld kon vroeger grotendeels beperkt blijven tot het opzoeken van de versjes. Nu vraagje: ,,waarom doen jullie het?" Op dat moment ben je pastoraal bezig en lopen je afzonderlijke taken dooreen. Ten aanzien van de doop geldt hetzelfde. Ook wanneer je op de preekstoel staat zullen de mensen moeten merken dat je met je boodschap in hun wereld komt. En ook dat is in zekere zin pastoraal werk. Vandaar dat ik zo agressief word, als ik hoor beweren dat de kerk aan zijn eigen beslotenheid ten ondergaat. Ik herken daar niets van. De kerk haakt meer dan ooit in op, en is betrokken bij het alledaagse leven. En dat geldt heus niet alleen voor de Bijlmermeer. Van andere collega's hoor ik precies hetzelfde. Dat klopt ook met het feit dat overal de mensen vaker met problemen geconfronteerd worden dan vroeger. Je hebt soms gewoon ,,sociaal werk". Wel krijgje door die veranderende rol van de kerk in de samenleving het gevoel datje in de opleiding vroeger, als predikant niet helemaal voor deze zware taak werd toegerust. De enige praktische scholing die ik in mij n theologische opleiding (1938-1942) ervaren heb, bestond hieruit dat ik in de gelegenheid gesteld werd enkele catechisaties van mijn eigen wijkpredikant bij te wonen. Mijn behoefte daaraan was gering. Ik was altijd een trouwe catechisant geweest.

Preekcentram Op het gebied van de hulpverlening kennen we in de Bijlmermeer een vruchtbare samenwerking. Voor mij is dat al heel gemakkkelijk omdat ik voorzitter ben van het maatschappelijk werk hier. We kennen elkaar en verwijzen regelmatig naar elkaar door. Wanneer mij al dan niet via contactpersonen problemen ter ore komen, dan kan ik dat onmiddellijk aan de betreffende hulpverlenende instantie doorgeven. Het voordeel isdatjepreciesweet waar je wezen moet en dat het allemaal nogal informeel toegaat. Dat informele karakter komt ook tot uitdrukking in de plaats van ons „preekcentrum" in het gebouwencomplex van Ganzenhoef. Ze vragen me wel eens of het geen nadeel is dat ,,De Nieuwe Stad" niet bepaald oogt als een traditioneel kerkgebouw. Mijn antwoord is dan: het is natuurlijk prachtig zo'n kerkje langs een sloot, met een toren die naar de hemel wijst, maar doordat ons centrum zo geïntegreerd is in het maatschappelijk cultureel complex hier, hebben de mensen geen enkele vrees te overwinnen om binnen te gaan. Ze komen hier voor zwangerschapsgymnastiek, voor hun klaverjasavond, of ze komen zomaar een kopje koffie drinken. De stap naar de kerkdienst is dan ook wat sneller gezet. Je moet maar zo denken: het ontbreken van drempelvrees is ook wat waard.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen