GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

VU Magazine 1979 - pagina 104

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

VU Magazine 1979 - pagina 104

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

i ^ magazine 14

Een Rastafarian spreekt het Centrale Comité van de Wereldraad van Kerken toe.

Maar het is toch ook merkbaar dat deelname aan de oecumenische beweging de orthodoxie niet onberoerd laat. De laatste jaren spreken orthodoxe theologen over de ,,liturgie na de iiturgie", dat wil zeggen: nadat christenen de liturgie in de kerkdienst hebben gevierd, zijn ze geroepen om de liturgie in de zin van de dienst aan de wereld te bedrijven. In het algemeen stellen de orthodoxen zich dan ook achter de sociale aktiviteiten van de Wereldraad, in het bijzonder achter de programma's ter bestrijding van racisme en militairisme. Binnen het kader van de afdeling voor ,,geloof en getuigenis" valt ook de onderafdeling voor de dialoog en als voorzitter van die onderafdeling was ik bijzonder betrokken bij een document dat ter beoordeling op tafel lag.

Een vorige vergadering van het Centrale Comité had al een verklaring over de dialoog aanvaard, nu kwam een praktische leidraad ter bespreking. Tot genoegen van hen die deze zaak voorbereid hadden, werd deze leidraad met enkele verbeteringen eerst door de groep en later door de plenaire vergadering van het Centrale Comité aanvaard. We hebben dus nu voorhanden een ,.verklaring en leidraad voor de dialoog" en deze zal op wijde schaal verspreid worden ten behoeve van de lidkerken en andere geïnteresseerden. De vorige verklaring en leidraad voor de dialoog was in 1971 aanvaard. Daarna heeft het dialoog-programma onder hevige kritiek gestaan en tijdens de assemblee van Nairobi (1975) leidde dat nog tot een scherp en onbevre-

digend debat. Nu in Jamaica hebben we toch echt een mijlpaaltje bereikt. De idee van de dialoog met andersgelovigen en andersdenkenden vindt steeds meer aanvaarding en werkt ook in andere arbeid van de Wereldraad door. Zo is onder andere besloten dat op de conferentie in Melbourne een bijdrage van de zijde van de onderafdeling voor dialoog wordt verwacht. Dat de theorie overigens gemakkelijker is dan de praktijk bleek wel op een ontmoeting van christenen uit moslimlanden. Die hebben we op een avond belegd met de bedoeling eikaars zorgen te delen. Er is sprake van een sterke opleving van de orthodoxe islam en een terugkeer naar oude moslimideeën van vóór de modernisatie. Dat treft men aan in Egypte, in Iran, in Pakistan, in Indonesië. Het is niet eenvoudig voor de christelijke kerken in die landen om hier tegenover hun houding te bepalen. Toch ben ik geneigd te zeggen dat contacten met moslims vanwege deze ontwikkeling nodiger zijn dan ooit. Een merkwaardige ervaring was - om hiermee dit terzijde af te sluiten - de ontmoeting met de Rastafarians. Hier is sprake van een nieuwe godsdienst, ontstaan in Jamaica onder de zwaar gediscrimineerde negers. Zij geloven dat keizer Haile Selassie van Ethiopië (wiens oorspronkelijke naam Ras Tafari was) een incarnatie van God op aarde is, dat hij nog steeds leeft en dat hij de negers van Amerika naar Ethiopië of Afrika zal terugvoeren. Daarmee zal voor hen het rijk van de glorie aanbreken. Gedurende de hele conferentie in Jamaica waren er Rastafarians aanwezig en ze traden ook met muziek op tijdens de receptie van de gouverneur-generaal. Op een avond is een ontmoeting belegd tussen enkele Rastafarians en geïnteresseerde conferentiegangers. Die avond was er weinig mogelijkheid tot dialoog. Eén van de Rastafarians hield een eindeloze toespraak, waarin hij de Wereldraad opriep om de repatriatie van de negers in Amerika naar Afrika te steunen. Toch was het nuttig voor ons om op die manier in aanraking te komen met de realiteit van armoede en onderdrukking van de zwarte bevolking van de West. Temidden van een dergelijke realiteit leeft een groot deel van de wereldkerk. En dat is een feit dat in Nederlandse kerken met hun kritiek op de Wereldraad meestal vergeten wordt. •

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van maandag 1 januari 1979

VU-Magazine | 484 Pagina's

VU Magazine 1979 - pagina 104

Bekijk de hele uitgave van maandag 1 januari 1979

VU-Magazine | 484 Pagina's