VU Magazine 1979 - pagina 286

„Wij hebben geprobeerd in onze bijdrage te tonen wat onze aanwezigheid op het eiland inhoudt, wat wij hier doen, op een manier die de mensen hopelijk aanspreekt." Eén van de beste gedeelten van het bezoekerscentrum is ongetwijfeld het grote diorama van het wad en de aangrenzende kwelder, een bijdrage van Groningen. Een groot ding, je kunt er lekker lang naar kijken. Kees Verhoef: „Zoiets doet het in ieder museum. En dat heb je nodig, want daar komt het publiek voor." Ook toont Groningen kaarten waarop je kunt zien hoe bepaalde vegetatietypen in elkaar zitten. Op de bovenverdieping een prachtige verzameling kaarten die de historie van het eiland weergeeft. De bijdrage van de VU is gesplitst in zes onderdelen, die elk iets laten zien van lopende onderzoeken. Hier zijn ze: - plantensystematiek - diersystematiek - synoecologie - plantenoecologie - dieroecologie - mariene oecologie Elk stukje met beknopte tekst en enkele foto's. Wie heeft het ontwerp gemaakt? In eerste instantie de individuele VU-medewerkers zelf. Wim Jansen - hij komt nog aan het woord - heeft daarna de zaak gecoördineerd.

Public relations „De werking die van dit nieuwe bezoekerscentrum uitgaat is oneindig veel groter dan die van het vroegere museum" zegt Kees Verhoef. „Daar was het gewoon beestjes kijken en schelpjes kijken in kastjes. De opvang is hier veel beter en de

.gut, wat lelijk dat daar staat opgesteld.

ruimte ook." Het bezoekerscentrum heeft vooral een „slecht-weer-funktie" vertrouwt hij mij ook nog toe. En René Thijssen: „Op het eiland komen ontzettend veel schoolreisjes en werkweken. Heel veel. Die nemen dat op in hun programma." Ook kan het de natuurliefhebber milder stemmen die tijdens zijn wandeling onaangenaam gekonfronteerd wordt met allerlei geheimzinnige apparatuur van de VU-veldwerkers. Ebel Nieboer: „Het heeft dus een funktie voor toeristen die ons aan het werk zien. Die zien bijvoorbeeld op het wad een heleboel netten van ons staan om wadvogels te vangen. Dan vragen ze zich uiteraard af: waarom doen die mensen dat? En je hebt mensen die het heel onprettig vinden, dat wij vogels vangen. En zo is er meer. Toeristen zien mensen op de strandvlakte aan het werk, met allerlei apparatuur en ze zullen zeggen: gut, wat lelijk dat dat daar staat opgesteld. Nou, nu kunnen ze er enigszins achter komen wat het betekent en wat het voor de universiteit betekent dat wij hier nog een gebied hebben waar we zulk onderzoek kunnen doen. Dat de mensen daar begrip voor krijgen." Kees Verhoef ziet het dan ook als een stukje public relations, iets waar hij erg voor is als het om het VU-lab gaat. In het verleden zijn er wel eens wat probleempjes geweest met de vergunning voor VU-biologen om verboden gebieden te betreden. Herman Verhoef, sekretaris van de subfakulteit biologie („ik heb een warm hart voor Schiermonnikoog") vindt dat de bijdrage van Groningen, die een meer algemeen beeld van de natuur op Schier geeft, en die van de VU, meer toegespitst op het hoe en wat van de onderzoeken, elkaar aanvullen.

Niet aanraken Bij een rups van de basterdsatijnvlinder zie ik een bordje: NIET AANRAKEN. Hoe dat zo? De brandbaren van de rups kunnen allergische verschijnselen oproepen. „Sommige mensen worden er erg gauw allergisch van, andere nauwelijks. Maar we hebben in een zomerkamp ooit met die rupsen gewerkt", vertelt Koos Boomsma „ . . . en tien procent van de deelnemers is binnen twee uur

Rups van de basterdsatijnvlinder

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen