VU Magazine 1980 - pagina 425

VüimGAZINE 39 (

Frank R. Boddendijk:

De gestolen stoelen

Eindelijk is het dan zover, de kogel gaat door de kerk. Ik heb een slot op de deur van mijn werkkamer gekregen. Maar wel nadat het spreekwoordelijke kalf tot tweemaal toe in de even spreekwoordelijke put verdronken was. Terug van vakantie kreeg mijn werklust, moeizaam opgebouwd, een geduchte douw toen ik moest vernemen dat enige dagen daarvoor een jong mens in de hal was gesignaleerd, dat ee/i tweetal stoelen wegdroeg en op een gereedstaande fiets laadde. De tuinman had hem nog gevraagd wat dat moest, maar hij was meteen weggereden. Nadat de tuinman zijn jiets van het slot had gekregen, was van hetjonge mens echter geen spoor meer te bekennen. Nu zal menig VU-werknemer na z.o'n voorval nonchalant zijn of haar schouders ophalen, bij de beheerder van het werkgebouw de zaak melden en twee nieuwe stoelen bestellen. In mijn geval ging dat echter niet. In de eerste plaats, oogt het nieuwe meubilair misschien wel wat aardiger dan het oude - hoewel dat voor een goed deel afhangt van de salarisklasse waarin je bent ingedeeld: het nep-teakliouten bureau van een hoogleraar is wél wat duurder dan de eenvoudige werktafel van de eerste de beste typist(e)- maar wat kwaliteit betreft prefereer ik toch de oude ribfluwelen leunstoelen, waarvan ik er indertijd nog twee heb weten te redden van een bUnde vernieuwingsdrang, boven de nieuwe van kunststof. Maar in de tweede plaats waren deze stoelen niet van de VU, het waren mijn eigen Victoriaanse keukenstoelen die ik bij gebrek aan plaatsruimte thuis én ter opvrolijking van de eigen werkomgeving op mijn werkkamer had staan, zoals ik ook wel meer particulier eigendom rondom mij verzameld heb. Affiches, schilderijen, radio's e.d.

Vroeger kon je vaak als laatste zin van een verslag van een brand of diefstal in de krant lezen dat ,,de verzekering de schade dekte". De VU is echter niet tegen diefstal verzekerd, tern'ijl de eigen inboedelverzekering, hoe uitgebreid ook. dergelijke voorvalletjes uitsluit, tenzij in geval van braak. Enige collega's waren weliswaar bereid alsnog voor deze sporen te zorgen, ik heb ze toch maar afgeremd. Helaas wordt er in de diverse VU-gebouwen veel gestolen, ook 'm het oude pand waar ik werk. Eerder was ik al eens het slachtoffer van een diefstal geworden - geld. gestolen in de paar minuten die ik nodig had om naar beneden te lopen, daar een brief te ondertekenen, een kop koffie te lialen en weer terug te lopen maar daar is (bijna) iedereen altijd op bedacht. Toen ik dan ook de laatste dag voor mijn vakantie boeken, radio's e.d. achter slot en grendel plaatste, dacht ik de nodige voorzorgsmaatregelen genomen te hebben. Want wie steelt nu je stoelen.' Daar is natuurlijk later druk over gespeculeerd, want het pikken van stoelen is al niet gebruikelijk, het pikken van juist deze twee stoelen uit een pand waarin ruim tweelionderd stoelen staan lijkt toch verdacht veel op een gerichte diefstal, in aanmerking genomen dat het pand vanwege de vakantietijd vrijwel uitgestorven was en de flets rijklaar stond. Maar wie'/ Op mijn kamer ontvang ik regelmatig studenten, voor scriptiebespreking, voor tentamens, voor studielbeurs)üdviezen. Zou een van lien maar dat kon ik niet geloven; ik keek naar buiten, mijn oog viel op een jonge man die vanaf het balkon van het tegen over ons liggende kraakpand een riant uitzicht had op mijn kamer, op de inijoedel én op mijn aan- en afwezigheid. Z'ij het dan dat hij, en de overige bewoners een ietwat ander levensritme liebben dan bijvoorbeeldde bewoners van het aangrenzende huis. Die beide panden, twee onder één kap uit het einde der f 9e eeuw, vormen overigens een uniek contrast. De lu.xe inrichting van het zakenpand naast de sinaasappelkistjes in het kraakpand. De grote Volvo's e.d. van de zakenlieden naast de twee bakfietsen van de krakers. Om maar te z.wijgen over hun kleding. Achj die krakers wantrouwde 'ik eigentijk ook niet. Als ik 'in deze buurt één groep

wantrouwde, was dut wel de snel groeiende groep zakenlieden. Waar ééns drie lelijke eenden van medewerkers geparkeerd konden worden, staat nu één dure auto. En toen in begin april dat ene pand gekraakt werd, overigens een snelle actie — Radio Stad Atnsterdam was zelfs een minuut of wat te laat -. waren de heren zakenlieden er als de kippen bij om aan de politie te vertellen dat het een schande was, het huis was immers nog deels bewoond en werd deels opgeknapt. Het kostte enige mensen uit ons gebouw grote moeite om ook een verklaring bij de politie af te leggen. Wij zitten al ruim negen jaar in ons pand, lang genoeg om waar te nemen dat het gekraakte huis de afgelopen drie jaar leeg stond. Toch gaf het rriij wel te denken , als al die nette heren bij zo'n geval al keihard durven te liegen en valse getuigenverklaringen ajleggen... De gemobiliseerde M.E. en de opgeroepen ziekenauto's lioefden echter niet in actie te komen. De zogenaamde bewoner van het pand lag in het ziekenhuis en kon noch de naam van de eigenares, noch het huurbedrag noemen, terwijl de scfiilder, die onderhoudswerkzaamheden in het pand aan het idtvoeren was en door de krakers buiten de deur was gezet, zich niet durfde te melden, daar hij zwartwerker was met een ongetwijfeld uitgedroogde verfkwast. De Volvo's zullen overigens wel jaarlijks vernieuwd blijven worden, de krakers zullen wel verdwijnen. Maar dit voorval en deze tegenstelling deed mij wel denken aan het slot van Titaantjes, waarin Nescio schrijft: ,,Gods troon is nog ongeschokt. Zijn wereld gaat haar gang maar. Af en toe glimlacfit God even om al die gewichtige heren, die denken dat ze heel wat betekenen. Nieuwe titaantjes zijn al weer bezig kleine rotsblokjes op te stapelen om 'm vanz'n verlievenheidte storten en dan de wereld eens naar hun zin in te ricliten. Hij lacht maar en denkt: Goed zojongens, zo tnal als Je bent, je bent me toch liever dan dien mooie wijze heren. Het spijt me dat Je Je nek moet breken en dat ik die heren moet laten gedijen, maar ik ben ook God maar". Overigens, die mooie fleren verdenk ik natuurlijk ook niet van die diefstal. Wel blijf ik nu zitten zonder die stoelen, en met de plannen van Pais is het zicht op een hoogleraarszetel wel érg minimaal geworden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen