VU Magazine 1980 - pagina 463

het Koninkrijk zien en onze hand in Zijn zij steken, en mét hem zeggen: „Mijn Heer en mijn God!" - geloof l De tweede wijs-dimensie van de bede is een aanvoegende. Met het bidden ervan smeken we om en spreken we ons vertrouwen uit in de komst van het Koninkrijk. Want het is nog naderende in Christus. Deze wereld van ellendige situaties en onrechtvaardige toestanden, waar mensen dag aan dag vertrapt en gekneveld worden door allerlei zonden en ongrijpbare machten, wordt ooit eens nieuw - helemaal nieuw! Er komt een nieuwe aarde, een nieuw Jeruzalem, waarin gerechtigheid woont en heerst. Daarom bidden we: ,,Laat dit gebeuren". Met de twee op weg naar Emmaüs kunnen we de somberheid van ons gelaat laten verdwijnen: Christus komt weder! Daar kunnen we zonder enige aarzehng naar uitzien, omdat dienaangaande onze ogen geopend worden bij het breken van het brood - hoop! En de derde wijs-dimensie van de bede is een gebiedende. Met het bidden ervan geven we te kennen dat we ons (willen) identificeren met de beloften en de eisen van het in Christus gekomen en naderende Koninkrijk, en dat we ons in dienst van déze Heer en dit koninkrijk willen stellen, omwille van de wereld en allen die op enigerlei manier (economisch, politiek, sociaal, geestelijk) behoeftig en arm zijn-liefdel

Kun je als christen daar iets tegen beginnen? In Melbourne speelden alle drie deze dimensies een rol, maar de nadruk werd duidelijk op de derde gelegd: nl. datgene wat ons door en vanuit het Koninkrijk wordt geboden. Ons is opgedragen om in navolging van Christus allen die verloren zijn te zoeken en bij hen het evangelie der bevrijding te belichamen en op holistische wijze van te getuigen. Met de term ,,holistisch" wordt bedoeld, dat de aard van de getuigenis afhangt van de specifieke situaties en behoeften van de mensen, aan wie het evangelie overgedragen wordt. Dit alles vindt meer of minder duidelijk zijn weerspiegeling in de sektierapporten. Dat van Sektie IV houdt zich bezig met de problematiek van de wereldse machten die mensen verslaven en verknechten: Kun je als christen, als kerk daar iets tegen beginnen; en wat dan, en hoe? Wat is de betekenis van machteloosheid, met name de machteloosheid van de gekruisigde Christus? Is niet juist de zwakheid en

dwaasheid van het Kruis de kracht en wijsheid Gods, die oneindig veel sterker en wijzer blijken te zijn dan de mensen? En is er geen verband tussen enerzijds machteloosheid en anderzijds ontvankelijkheid voor dit evangelie? Kunnen machtelozen niet gemakkelijker dan machtigen de kracht van het evangelie ontdekken en aanvaarden? Moeten we ons daarom niet meer in de richting bewegen van een zendingstheologie van, en een zendingspraktijk onder het Kruis? Bisschop John V. Taylor en de zwarte Zuidafrikaanse theoloog Manus Buthelezi hebben er beiden vurig voor gepleit. Het rapport van Sektie Hl handelt over de manieren, waarop de kerk in het verleden van het evangelie van het koninkrijk wel of juist niet heeft getuigd, en in deze tijd behoort en niet behoort te getuigen in de wereld om haar heen. Dit rapport maakt ook melding van de ,,onbereikten", d.w.z. alle mensen, aan wie nooit het evangelie van de verzoening van Christus is verkondigd. Ook interessant in dit rapport is de uit de Orthodoxe koker gekomen nadruk op de eucharistie als ,,centraal" getuigenis van het Koninkrijk, en dus als missionair gebeuren bij uitstek. Het rapport van Sektie II laat zich in met de relatie tussen het evangelie van het Koninkrijk en de worstelingen van mensen om bevrijding uit situaties van politieke, economische en sociale ongerechtigheid en verknechting. Hierbij wordt duidelijk gemaakt, dat het Koninkrijk alleen maar als punt van oriëntatie voor dergelijke worstelingen of de eventuele nieuwe systemen en situaties die daaruit ontstaan, mag worden gezien, en nooit daarmee mag worden vereenzelvigd - waartoe enkelen zo nu en dan in Melbourne wel neigden.

Slecht nieuws? Tenslotte nog het rapport van Sektie I. Dat stuk neemt de betekenis en de bedoeling van het Koninkrijksevangehe voor de armen op, in met name ekonomische en politieke zin. Bij de besprekingen kwamen vragen op als: Wanneer het evangelie goed nieuws is voor de armen, is het dan slecht nieuws voor de rijken? Wat betekent voor de rijke kerken en christenen het in het Koninkrijk vervatte imperatief om bij déze armen te gaan staan - wat betekent dat poHtiek en ekonomisch? Zijn er ook andere soorten armoede? De diskussies over deze en soortgelijke vragen waren vaak erg verward en

Philip Potter met (rechts) een deelnemer uit Rusland. De anti-wereldraad beweging van Mclntire was ook actief in Melbourne, getuige onderstaande foto.

bleken niet geschikt om een aantal kritieke knelpunten uit de weg te kunnen ruimen. Ik kom daar straks op terug.

Brandpunt Het is wel duidelijk dat Melbourne binnen de traditie van Mexico City (1963) en Bangkok (1973) is gebleven. Volgens Melbourne gebiedt het koninkrijksevangelie ons in de wereld te gaan staan - helemaal! De wereld met al haar situaties is plaats en strijdperk van zending en evangelisatie. Maar wat was nu hetspeciale brandpunt van déze konferentie? Melbourne heeft een fundamentele keuze voor de ekonomische en politieke armen gemaakt, en vastgesteld dat solidariteit met dézen een centraal en cruciaal onderdeel is van christelijke zending en evangelisatie. Waarom deze keuze? Laat ik nu proberen de notities

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen