VU Magazine 1980 - pagina 27

1^ magazine 24 systeem. Argumenten: storingvrije ontvangst, het verdwijnen van „lelijke en gevaarlijke antennemasten". En ook zou-zo verwachtte men-een hoger rendement van de dure investering, die de consument nu eenmaal doet bij de aanschaf van een tv-toestel. Tien jaar later, oktober 1968 liet de Consumentengids zich aanzienlijk minder geestdriftig uit over het verschijnsel. „ Wie maakt, door aan de CAS-kraan te draaien uit WA T meer dan een miljoen gezinnen in de Randstad wel of niet mogen zien en HOE ze het zullen zien?"zo luidde de ongeruste vraag. In feite moet deze nog beantwoord worden door de overheid en daarover zal de strijd in de nabije toekomst gaan. Wat het CDA-kamerlid aan minister Gardeniers vroeg, kwam op hetzelfde neer. Eenmaal vastgelegd aan de kabel, ontdekte menige consument volstrekt afhankelijk te zijn geworden. De eerste klachten van leden van de Consumentenbond, die zich bedrogen voelden, werden een maand later reeds gepubliceerd, maar ze werden nog gerustgesteld door het blad van de Bond. „Mogelijkis: een ruime programmakeuze, zonder antenne wouden op de daken en zonder censuur." Positief bleef de Consumentengids ook nog in febr. al luidde voorzichtigheidshalve wel het advies „gooi, voor de zekerheid, uw oude antenne nog niet weg."

Onrust Kritischer werd het blad april 1975. „De ontvangstkwaliteit is vaak niet zo goed als werd voorgespiegeld. Sommige radio- en tv-zenders, waarvan de ontvangst wel gesuggereerd werd, kunnen alleen bij uitzonderlijk goede weersonstamdigheden worden ontvangen. De kosten stijgen voortdurend en de installatie veroudert. Kortom het valt nogal eens tegen, en soms flink tegen. Protesten helpen niet, want de kontrakten zijn zo opgesteld, dat de klant geen juridische vuist kan maken. De weg terug naar de eigen antenne is door de gemeente afgesneden." De onrust groeide April 1976: „De gemeentebesturen, die zelf over de invoering van een CAI in hun gemeente moeten beslissen, zijn vaak slecht geïnformeerd. (...) Men blijkt dikwijls eenzijdig over de kabeltelevisie te zijn ingelicht. Bovendien onderschat men de problemen en gaat men met slechts één exploitant in onderhandeling." Verschillende eisen werden door de Consumentengids geformuleerd. De vraag of er eigenlijk wel zo'n behoefte was aan kabel-televisie, begon ook te rijzen. „Tenslotte vinden wij dat elk gemeentebestuur dat aan een CAI begint te denken, een enquête moet houden onder de bewoners om de behoefte aan kabeltelevisie te peilen. Daarbij moet duidelijk worden aangegeven, welke kosten aan een CAI zijn verbonden. " December 1976 begon de klachtenstroom op gang te komen in het artikel „De CAI. Smakelijk opgediend, maar..." En die „maren" stonden niet in de gemeentelijke foldertjes, die verspreid werden over kabel-tv.

„Meer zenders. Dat is een belangrijke troef die gemeentebesturen uitspelen om de burgers te overtuigen van de voordelen van een CAI. De vergroting van de keuzemogelijkheden bestaat meestal uit drie Duitse zenders en het VlaamsBelgische programma. Maar er wordt met nog meer zenders geschermd. In één folder lazen wen zelfs: „Er is daarbij een mogelijkheid in toekomst tot 24 tv-programma's." Op het eerste gezicht een hele weelde, die keuzemogelijkheden. We betwijfelen echter of ze nu wel zo'n verrijking vormen (...) De kijker krijgt immers in wezen alleen méér voorgeschoteld van de kost die hij nu ook al krijgt. Echte alternatieven worden niet geboden."

Geborrei, gesis . . . Ietwat beduusd constateerden Consumentenbondleden, dat ze er voor wat betreft de radioontvangst op waren achteruit gegaan door de kabel.,, Geborrei, gesis en gefluit in de luidsprekers, wegvallen van zenders en niet doorgeven van normaal goed te ontvangen zenders, om een greep uit de klachten te nemen. (...) Vaak gaf de CAI signalen niet door die met een goede eigen antenne best te ontvangen zouden zijn. (...) Van een CAI verwacht je meer radioprogramma's te gaan ontvangen. Het tegendeel was voor veel mensen het geval." „Tobben rond de CAI" heette een artikel in het oktobernummer '77 van de Consumentengids. „Met de FM radioontvangst via centrale antenneinrichtingen is het vaak droevig gesteld. (...) De radio-ontvangst is het stiefkindje van de CAI'n. Er wordt nauwelijks moeite gedaan om buitenlandse FM-zenders op te vangen." In januari vorig jaar verstrekte de Consumentengids dan ook maar uitgebreide voorlichting over FM-kamerantennes. Het peperdure systeem dat vele argeloze gemeenten zich hadden laten aansmeren door kabel-leveranciers, bleek voor wat de radio betreft niet meer, maar juist minder te bieden. En dat voor 'n vaste bijdrage van ƒ 9,- tot ƒ 16,- per maand! En voor wat betreft de televisie merkte de Consumentengids mei '78 op: „Er zijn genoeg mensen, die helemaal niet zo gebrand zijn op het kijken naar België of Duitsland. Onderzoeken hebben uitgewezen dat de meeste tv-bezitters weinig naar buitenlandse zenders kijken. Maar die mensen moeten natuurlijk toch het volle pond voor hun CAI-aansluiting blijven betalen, al profiteren ze er lang niet ten volle van. Voor hen is het handhaven van de eigen antenne dus zeker het overwegen waard. Zij moeten zich niet laten intimideren door een antenneverbod.

Communicatie-vrijheid Een wijs advies, naar naderhand bleek. Maar welk gemeente-raadslid loopt met het Verdrag van Rome op zak? Weinig locale bestuurders en ambtenaren beseften op welk gevoelig terrein zij zich waagden, toen ze het afkeurend oog lieten dwalen over de harken, vorken en sprieten op de

daken, waarmee het Nederlandse tv-tijdperk begon. Her en der werden gemeentelijke verordeningen aanvaard, die in het begintijd van de omroep alleen bestond (en dan ook nog maar kort) in het deel van het Koninkrijk der Nederlanden dat nog niet rijp werd geacht voor democratie: Ned. Indie. Hier speelde beduchtheid een rol voor radiopropaganda uit Moskou. Tijdens de bezettingsjaren bestond er feitelijk een antenneverbod in Nederland. Terecht heette de „kabel"-radio in die éagen „Duitse radio". Was de „draadloze", zoals de radio aanvankelijk heette, de schrik van elke tot manipuleren geneigde macht, draad-omroep viel wel onder controle te houden. Wanneer Nederland terwille van de radio in de jaren dertig was bekabeld, (technisch was dat zeer goed mogelijk) dan had de Duitse bezetter een sterkere controlemogelijkheid gehad op de informatie. Tegelijk-zo mag worden verondersteld - zou het door de „draadloze" bevorderde proces van ontzuiling van de Nederlandse samenleving trager zijn verlopen. Zelfs in kringen van de Geref. Gemeenten, waar de EO (draadloos bezig) als een lichtzinnig avontuur wordt afgewezen, leven geen principiële bezwaren tegen draadomroep mits uitsluitend het „eigen geluid" kan worden ontvangen.

Geruisloos

\ttl magazine 25

r % ^

1 1

i1 r — • — —

^^^«m

iL=*^^

\

-M\

igj

^

^[F/NJ- -m—

«1-^

r

fi J ^ ^

naar de regering te beluisteren hoeveel mogelijkheden men wenste. Hoeveel radio- en tv-programma's b.v. zou het Nederlandse publiek willen ontvangen? Geen mens wist daarop een zinnig antwoord te geven. Maar er is alle reden om te pleiten voor een stelsel, waarbij de consument zélf kan uitmaken wat hij wel of niet uit een aangeboden dienstenpakket wenst te ontvangen (en te betalen!) En wie maakt uit wat al of niet in het pakket wordt opgenomen? Welke criteria zullen daarbij gelden. Elke keuze is een selectie, die aangevochten kan worden met verwijten van censuur en bevoogding. Zeker wanneer het in de toekomst mogelijk zal wemelen van satelieten, redt men het niet met de stelling dat de kabel alles zal moeten doorgeven wat een particulier (als hij maar voldoende dure schotelantennes in zijn tuin weet op te stellen) ookzou kunnen ontvangen. En wie maakt dan de keuze. En op grond van welke criteria?

Het is eigenlijk verbazingwekkend dat de kabel zo geruisloos is geaccepteerd door diverse gemeentebesturen. Van een her en der de kop opstekende verontrusting over de vraag hoe dat nu zat met de communicatievrijheid, is althans niets gebleken. Het ordelijk en netjes houden van het publieke erf geniet in ons land een zeer hoge prioriteit. De macht van de schoonheidscommissies moet mede daaruit worden verklaard. Zelfs de toch bepaald niet bescheiden reclame accepteert in ons land strakkere grenzen dan el- Internationaal ders worden getrokken, wanneer het gaat om het Internationaal is er nog niets geregeld. Rusland en netjes houden van het landschap. Reeksen recla- de derde wereldlanden wensen zich af te schermeborden langs de verkeerswegen zoals in men tegen politieke en culturele beïnvloeding Frankrijk zijn hier niet toegestaan zonder dat dit door het Westen vanuit de ruimte, maar de V.S. gevoeld wordt als een ontoelaatbare beperking bepleiten volledige vrijheid, (Helsinki). Zal omgevan de vrijheid van meningsuiting. keerd zonder slag of stoot het signaal van een Pas geleidelijk aan drong het door welke ingrij- Oostduitse sateliet door Nederlandse kabelnetpende gevolgen het in ons land gegroeide kabel- ten worden verspreid? Het taalprobleem is niet net kan hebben. Terwijl reeds ongeveer 2V2 mil- groter dan van de drie Westduitse netten, die de joen woningen zijn bekabeld, bestudeert thans de bekabelde thans worden aangeboden. Moet de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbe- Zuidafrikaanse Uitsaaicorporatie worden doorleid eerst welke mogelijkheden daarin allemaal gegeven? De blanken in dit gebied hebben zowel schuilen. In theorie zijn die niet gering. Al kunnen het geld als het verlangen om in de westelijke weinigen zich nogeen voorstelling maken wat dat •landen hun politiek te propageren, zoals bleek uit allemaal precies betekent, sind jaren circuleren in de affaire-Rhoodie. de pers begrippen als Viewdata, Teletekst, Maar een ANC-sateliet boven Zuid-Afrika (te fikiestelevisie, en beeldtelefoon. Over een elektro- nancieren door Moskou of de Wereldraad van nische krant wordt gepraat en over elektronische Kerken) zal stellig weer de nodige ergernis in winkelen (vandaar wellicht de belangstelling van Pretoria oproepen. En hoe zit het met de AmerikaV. en D. in Deltakabel). nen zelf? De behendige wijze waarop Iran weet Vanuit het bedrijfsleven (Deltakabel) is de rege- door te dringen op de Amerikaanse televisie met ring verweten dat de PTT kunstmatig de moge- al dan niet hersengespoelde gegijzelden, roept lijkheden zou hebben beperkt. Van de zijde van de aan de overzijde van de oceaan de nodige wrevel PTT viel daarentegen de afgelopen jaren de vraag op. Kortom, het tijdperk van de sateliet-televisie

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen