VU Magazine 1981 - pagina 85

Frank R. Boddendijk

Van KEBERSgracht naar BOELEIaan In mijn eerste studiejaar heb ik kollege gelopen in allerhande panden in oud-Amsterdam. De filosofiekolleges werden op de vroege maandagmorgen door S. U.Zuidema gegeven in de Woestduinkerk; in het pand Koningslaan 31 volgde ik bij tijd en wijle politikologie-, sociologie-, statistiek- en wiskundekolleges — mij daarbij ergerend aan de informele kleding van de diverse ekonomiestudenten die dit pand ook als thuishaven hadden — terwijl ik het natuurkundegebouw aan de Lairessestraathad leren kennen tijdens de spaarzame schriftelijke tentamens, waarbij de oude pedel, Sintmaartensdijk, mij dan altijd, vanwege de alfabetische volgorde, op de eerste rijplaatste. Ook kwam ik wel in de Vossiusstraat om mijn kennis van de psychologie te verdiepen. Kollegebanken waren daar taboe, dat zal wel een psychologische achtergrond hebben gehad. We zaten daar gewoon in eenvoudige houten leunstoelen, die aan de rechterkant een soort uitbouw hadden, waarop je je kollegediktaatkon leggen. Als linkshandige had ik een tamelijk grote handicap, en daarbij liet ik mij nogal afleiden door de geluiden van de spelende kinderen die in een belendend vertrek op basis van een zgn. participatorische observatie dienden als voer voor dissertatieschrijvers. Maar de beste herinneringen heb ik aan het oude VU-pandaan de Keizersgracht. En niet alleen omdat mijn ontgroening zich daarin eerste instantie voltrok; ook omdat ik daar diverse kolleges volgde. Kolleges in staatsrecht, van een dispuutgenoot die ondanks zijn AR-spijtstemmerzijn in de jaren zestig reeds jarenlang lid is van de Raad van State; kolleges in de niet-westerse sociologie en de kulturele antropologie, en vooral de ekonomiekolleges van Van der Kooy. Vrijdags liep ik deze

vu-Magazine 10 {1981) 2 (februari)

kolleges van elf tot één en van drie tot vijf. Nog steeds kan ik mij, vooral gegeven de opstelling van het zgn. CDA, weinig voorstellen bij de term „christelijke economie", al heb ik toen wél geleerd dat het in de ekonomie niet om brood alleen draaide, wat door Goudzwaard CS. in latere tijden nog eens bevestigd werd. f\4aar naast deze stimulerende kolleges heb ik nog andere goede herinneringen aan dit oude pand aan de Keizersgracht. Tijdens de kolleges kon je gewoon naar buiten kijken en regelmatig iets interessants zien. In de koffiekamer kwam je studenten en docenten van allerlei wetenschappelijk pluimage tegen, in ieder geval allerlei alpha-én gammawetenschappers. Zo kwam je nog eens ergens en sprak je nog eens iemand buiten je eigen vakgebied. Zoals met zoveel dingen het gevalis, ook met de huisvesting van de VU is het niet meer zoals het geweest is. Weliswaar kan er wel van voortgang gesproken worden: sinds de naoorlogse geboortegolf ook de VU overspoelde, werd de nieuwbouw naarstig aangepakt, eerst nog provisorisch, maar al ras professioneel, maar of dat ook vooruitgang was? Vele mensen kennen intussen de grijze betonkolossen, ook wel steenpuisten genoemd, die aan de Boelelaan — overigens een eufemisme vooreen saaie, langgerekte straat zonder bomen — zijn verrezen, en waarvan zich een aantal nog steeds, hetzij horizontaal, hetzij vertikaal, uitbreidt. Een medische fakulteit voor medicijnmannen en -vrouwen, een psycho'logicum voor psychologen, een provisorium voor professoren, en ook de wis-, natuur- en scheikundigen hebben zo hun eigen steenpuist, ontmoeten in de gangen, liften, koffiekamers van hun gebouwen slechts soortgenoten. De historicus Jan

Romein betreurde het dat het Latijn als wetenschappelijke voertaal afgeschaft werd teneinde per land de communicatie tussen wetenschap en samenleving te bevorderen. Dekommunikatie tussen wetenschappers uit verschillende landen werd door deze maatregel bemoeilijkt. Het opbergen van wetenschappers naar vakgebied in aparte hokjes leidt echter tot nóg vervelender zaken. Binnen één land, één universiteit lijkt de kans dat natuurkundigen en sociale wetenschappers met elkaar in discussie treden niet groter te zijn dan de kans op een Nederlandse versie van de Harrlsburg-ramp. Wat kunnen we verwachten van een brede maatschappelijke discussie over kernenergie als diverse wetenschappers niet eens geleerd hebben met elkaar te praten? Gelukkig staat aan diezelfde De Boelelaan ook nog het hoofdgebouw. Weliswaar zuchten diverse bewoners ervan onder het ,,Big-Brothersyndroom" — mochten de ramen eens niet beslagen zijn, dan zorgt een onzichtbare hand er wel voor dat op een willekeurig moment de rolgordijnen zich tergend langzaam verheffen uit hun schuilplaètts in de vensterbank — of het gesloten systeem der airconditioning, waardoor je nooit een raam kunt openzetten, terwijl menig vreemdeling welmoet verdwalen omdat alle verdiepingen zo op elkaar lijken. Daar staat tegenover dat dit gebouw een groot aantal diensten en fakulteiten herbergt. Zo biedt de kelder ruimte aan het rekencentrum, inklusief een heuse komputer, en de afdeling reproduktie. Opstijgend van deze basis naarde allerhoogste bovenbouw blijkt er een bepaalde lijn te zitten in de verdeling van diensten en fakulteiten over de verdiepingen. Dicht bij de grond en het bestuurscentrum huizen de ekonomen. De

juristen zitten weer een laagje hoger, dan volgt aardrijkskunde. Vanaf de 8ste verdieping kom je de letterkundigen tegen, terwijl antropologen en niet-westers sociologen vanaf de 12de verdieping de kontakten met de Derde Wereld onderhouden. Je kunt er, bij helder weer, bij wijze van spreken de veldwerkers in de Peel bij hun arbeid volgen. Nog iets hoger, op de dertiende, verheffen de filosofen zich boven ons aards gewoel, terwijl de theologen vanaf hun verheven positie op de veertiende, inklusief de bidkapel op de vijftiende, een direkte kommunikatielijn met hierboven hebben. Deze verdeling van fakulteiten over de diverse verdiepingen vormtéén aardige weerspiegeling van het belang dat verschillende disciplines, althans hun beoefenaren, hechten aan materie dan wel geest, leder heeft zo de plaats die hem of haar, gegeven de interne logika van de universitas, toekomt, terwijl anderzijds lift, restaurant, bruin kafé, koffieuitschenkpunten wandelgang elk op zich ontmoetingsplaats voormensen van verschillende disciplines is. Zo blijft in dit hoofdgebouw iets voortleven dat in de oude panden aan de Keizersgracht nog vanzelfsprekend was. fviaarofhetookzo werkt?ln de liften wordt weinig gepraat, zeker 's morgens niet. In het restaurant wordt vaak vakgroepsgewijs geluncht en toen ik laatst op de achtste verdieping een schriftelijk tentamen moest afnemen en papier te kort kwam, bleek de fakulteit der letteren geen papieraan de sociale wetenschappen te kunnen geven omdat ze al over hun eigen budget heen waren. Om mijn illusie van één grote wetenschappelijke werkgemeenschap te koesteren beperk ik mijn bezoeken aan het hoofdgebouw zoveel mogelijk tot de 5de december en de dag voor kerst en meng mij in de grote groep studenten, docenten, gastarbeiders en technisch en administratief personeel die op die dagen via de diverse koffieuitschenkpunten langzaam maar zeker opstijgen van het konkrete naar het abstrakte. Het eerste kopje koffie is dan namelijk gratis, inklusief spekulaaspop of kerstkrans met schijfjes amandelen. En dat in 1980! De koffiedames hadden er zelfs niet meer op gere kend.

79

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen